[h=2]روزي كه خنده حاج همت بند نمي آمد[/h]
از دست كريمي ، زير لب غرولند مي كردم كه "اگر مردي خودت برو. فقط بلده دستور بده."
گفته بود بايد موتورها را از روي پل شناور ببرم آن طرف . فكر نمي كرد من با اين سن و سالم ، چطور اين ها را از پل رد كنم ؛ آن هم پل شناور. وقتي روي موتورمي نشستم ، پام به زور به زمين مي رسيد. چه جوري خودم را نگه مي داشتم ؟
ـ چي شده پسرم ؟ بيا ببينم چي مي گي.
كلاه اوركتش روي صورتش سايه انداخته بود. نفهميدم كي است . كفري بودم ، رد شدم و جوري كه بشنود
گفتم :"نمرديم و توي اين برّ و بيابون بابا هم پيداكرديم ."
باز گفت :"وايسا جوون . بيا ببينم چي شده."
چشمت روز بد نبيند. فرماندهمان بود؛ همت . گفتم :" شما از چيزي ناراحت نباشيد، من از چيزي دل خور نيستم . ترا به خدا ببخشيد."
دستم را گرفت و من را كنارش نشاند. من هم براش گفتم چي شده .
كريمي چشم غره اي به من رفت و به دستور حاجي سوار موتور شد و زد به پل ، كه از آن طرف ماشيني آمد و كريمي تعادلش به هم خورد و افتاد توي آب . حالا مگر خنده ي حاجي بند مي آمد؟ من هم كه جولان پيدا كرده بودم ، حالا نخند كي بخند. يك چيزي مي دانستم كه زير بار نمي رفتم.
كريمي ايستاده بود جلوي ما و آب از هفت ستونش مي ريخت . حاجي گفت :"زورت به بچه رسيده بود؟"
ـ نه به خدا، مي خواستم ترسش بريزه.
ـ حالا برو لباست رو عوض كن تا سرما نخوردي . خيلي كارِت داريم.
از جيبش كاغذي در آورد و داد به دستم و گفت :" بيا اين زيارت عاشورا رو بخون ، با هم حال كنيم."
چشمم خيلي ضعيف بود، عينكم همراهم نبود و نمي توانستم اين جوري بخوانم . حس و حالش هم نبود.
گفتم :"حاجي بيا خودت بخون و گريه كن . من هزارتا كار دارم."
وقتي بلند شدم بروم ، حال عجيبي داشت . زيارت را مي خواند و اشك مي ريخت...
از دست كريمي ، زير لب غرولند مي كردم كه "اگر مردي خودت برو. فقط بلده دستور بده."
گفته بود بايد موتورها را از روي پل شناور ببرم آن طرف . فكر نمي كرد من با اين سن و سالم ، چطور اين ها را از پل رد كنم ؛ آن هم پل شناور. وقتي روي موتورمي نشستم ، پام به زور به زمين مي رسيد. چه جوري خودم را نگه مي داشتم ؟
ـ چي شده پسرم ؟ بيا ببينم چي مي گي.
كلاه اوركتش روي صورتش سايه انداخته بود. نفهميدم كي است . كفري بودم ، رد شدم و جوري كه بشنود
گفتم :"نمرديم و توي اين برّ و بيابون بابا هم پيداكرديم ."
باز گفت :"وايسا جوون . بيا ببينم چي شده."
چشمت روز بد نبيند. فرماندهمان بود؛ همت . گفتم :" شما از چيزي ناراحت نباشيد، من از چيزي دل خور نيستم . ترا به خدا ببخشيد."
دستم را گرفت و من را كنارش نشاند. من هم براش گفتم چي شده .
كريمي چشم غره اي به من رفت و به دستور حاجي سوار موتور شد و زد به پل ، كه از آن طرف ماشيني آمد و كريمي تعادلش به هم خورد و افتاد توي آب . حالا مگر خنده ي حاجي بند مي آمد؟ من هم كه جولان پيدا كرده بودم ، حالا نخند كي بخند. يك چيزي مي دانستم كه زير بار نمي رفتم.
كريمي ايستاده بود جلوي ما و آب از هفت ستونش مي ريخت . حاجي گفت :"زورت به بچه رسيده بود؟"
ـ نه به خدا، مي خواستم ترسش بريزه.
ـ حالا برو لباست رو عوض كن تا سرما نخوردي . خيلي كارِت داريم.
از جيبش كاغذي در آورد و داد به دستم و گفت :" بيا اين زيارت عاشورا رو بخون ، با هم حال كنيم."
چشمم خيلي ضعيف بود، عينكم همراهم نبود و نمي توانستم اين جوري بخوانم . حس و حالش هم نبود.
گفتم :"حاجي بيا خودت بخون و گريه كن . من هزارتا كار دارم."
وقتي بلند شدم بروم ، حال عجيبي داشت . زيارت را مي خواند و اشك مي ريخت...
خوب کاری کردی به حاج کریمی دستور دادی که بره ایول...
بعدشم که این پسره نموند که زیارت عاشورا بخونه...اونوقت به خودت گفتیم حاجی خودت بخون حالشو ببریم
