شفاعت

[خسرو]

در لغت به معنای وساطت ومیانجی گری است.
در عرف مردم وساطت و میانجی گری توسط یک فرد مورد اعتماد از شخصی نزد یک بزرگی صورت میگیرد، که آن شخص نزد آن بزرگ از جایگاه و منزلت و آبروی خاصی برخوردار است.این معنا برآمده از ریشه لغوی شفع به معنای (زوج) در مقابل وتر به معنای (فرد) است.
گویا شخصی که متوسل به شفیعی نزد بزرگی میشود،نیروی خود را به تنهایی برای رسیدن به مقصود و تقرب کافی نمیداند.
در اصطلاح، شفاعت: به معنای واسطه شدن یک مخلوق میان خداوند و مخلوق دیگر است.


​