در راستاي فهم مقام امام ميتوان به آينده اميدوار بود و شرايط طوري شده که اگر يک طرف ظلمات محض است، طرف دیگر خبر از طلوع نور ميدهد.
در مورد موضوع مهدويت و ظهور امام زمان(عج)نيز موضوع از همين قرار است که انديشه ها را مخاطب خود قرار داده و بحث ظهورِ باطني ترين بُعد هستي جهت مديريت جهان در ميان است تا همه ي ابعاد بشر به سوي کمال خود هدايت شوند.
اگر 313 نفر انسان پيدا بشوند كه به واقع منطقشان را بتوانند با امام معصوم تطبيق بدهند و امام را بفهمند، امام ظهور ميکند. اگر روحِ زمانه، توان فهم جايگاه حضرت وليّ الله را داشته باشد و بتواند نظر به ابعاد غيبي عالم بکند، حضرت ظهور ميكنند.
ظهور امام مشروط به فهم و درك مقام امام است که در موطن غيب مستقر ميباشد. وقتي انديشه ها طوري رشد کرد که آن حقيقتِ غيبي زمينه ي ظهور پيدا کرد همهي عالم تسليم اراده ي او هستند، همانطور که دست من تسليم ارادهي نفس ناطقه ي من ميباشد. در اين شرايط كم و زيادبودن افراد ملاك نيست، عمده چنين ظهوري است که همه ي تاريخ منتظر آن بوده و در زمان پيامبر خدا(ص) و ائمه(ع) نيز محقق نشد. آن شرايط، عاليترين شرايط براي زمين و زندگي زميني است. ديگر اين سؤالات که چند سال حضرت بعد از ظهور زنده اند؟ سؤالي نيست که انديشه را بپروراند.
مهم اين است كه بفهميم از طريق امام زمان(عج)عالم غيب ظهورِ خاصي در اين جهان پيدا ميکند که منجر به بلوغ همه چيز ميشود. فهم چنين شرايطي همين حالا هم ما را در زمره ي حاضران در اردوگاه حضرت قرار ميدهد. بعضي از سؤالها، سؤالهاي كسي است كه ميخواهد با قضيه ساده برخورد كند.
حضرت اميرالمؤمنين(ع)ميفرمايند: «لَوْ قَدْ قَامَ قَائِمُنَا لَأَنْزَلَتِ السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ لَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا وَ ذَهَبَتِ الشَّحْنَاءُ مِنْ قُلُوبِ الْعِبَادِ وَ اصْطَلَحَتِ السِّبَاعُ وَ الْبَهَائِمُ حَتَّى تَمْشِيَ الْمَرْأَةُ بَيْنَ الْعِرَاقِ وَ الشَّامِ لَا تَضَعُ قَدَمَيْهَا إِلَّا عَلَى نَبَاتٍ وَ عَلَى رَأْسِهَا زَنْبِيلُهَا لَا يُهَيِّجُهَا سَبُعٌ وَ لَا تَخَافُه1 اگر قائم ظهور كند آسمان بارانش را بباراند و زمين گياهش را بروياند و كينه و دشمنى از دل بندگان برود و گرگ و ميش با هم آشتى كنند تا آنجا كه زنى از عراق به شام رود و جز بر روى گياه گام ننهد و سبدش بر سرش باشد و درنده به او آزار نرساند و از آن نترسد.
اين روايت شريف خبر از آن ميدهد که مقام عالم، مقام صلح ميشود. اما فرهنگ انتظار به مسئلهاي بالاتر اشاره دارد که عبارت از شرايط تجلي حقايق غيب در پرتو وجود مقدس حضرت صاحب الامر(عج)است.
مهم توجه و ارتباط با چنين شرايطي است، همينطور که اگر شما خدا را به واقع شناختيد ديگر به مطلوب خود رسيدهايد و معني نميدهد بگوئيد چند سال بايد خدا را بشناسم. وقتي به آن شناخت دست يافتيد به مطلوب خود رسيده ايد- چه امروز بميريد، چه صد سال ديگر- در هر حال حق را در منظر خود داريد و حضرت حق همواره براي جان شما ظهور دارد. وقتي در پرتو نور امام معصوم(عج)جهان به بلوغ خود رسيد بشريت به مطلوب خود خواهد رسيد. ديگر نبايد نگران باشد كه چند سال در آن شرايط با امام زندگي ميكند؛ چون با ظهور ولايت تامّه، عالم از نظر وجودي، غرق نعمت ميشود و منتظران وارد چنين عالَمي ميگردند. همانطور که با بعثت پيامبر(ص) آنهايي که به دنبال دين بودند نجات پيدا كردند در حاليکه بقيه يا با دينِ تحريفشده یهودیت و مسیحیت زندگي ميکردند و يا گرفتار ظلمات بيدينيِ جاهلیت بودند.
اسلام كه آمد همه چيز براي آنهايي که به دنبال دين بودند روشن شد، ديگر فرق نميکرد يك ماه مسلمان باشند و بميرند يا يک قرن. حضرت صاحب الامر(عج)که ظهور کنند باطنيترين حقيقت غيبي هستي ظهور کرده و بشريت به همه چيز رسيده، در آن حالت بَعد و بَعد مطرح نيست تا سؤال شود پايان آن ماجرا چه موقعي است.
همه در عالَم اُنس با آن نور قرار ميگيرند، زمانِ دنيايي و زمان فنا به آخر ميرسد و زمان ديگري که زمان بقاء است و بَعد و بَعد در آن مطرح نيست شروع ميشود. آن کس که اين را بفهمد و منتظر چنين شرايطي باشد عملاً دل خود را به آن عالَم برده و در آن شرايط زندگي ميکند و اگر با چنين عالَمي بميرد همانند کسي است که با حضرت صاحب الامر(عج) زندگي کرده است. عمده مطلب معرفتِ حضوري به آن شرايطي است که حضرت ظهور ميکنند و باطنيترين بُعد هستي به صحنه ميآيد. حال از خود بپرسيد آيا امام نازل ميشوند در حدّ مردم، يا مردم صعود ميکنند در حدّي که منور به تجلي نور امام ميگردند؟
......
1. تحف العقول عن آل الرسولf، ص 115.
