براى اينكه عظمت خداوند را در حد توان خود ترسيم كنيم و نیز، كوچكى بشر را بيابيم به مثال و مطالب زير توجه كنيد:
وقتى كه آمريكائيها آپولو 11 را به كره ماه فرستادند، اعلام كردند كه رفت و برگشت آن هشت شبانه روز شد. بعد محاسبه كردند كه اگر به فرض محال همين آپولو با همين سرعت به نزديكترين ستارهى ثابت فرستاده شود، دويست هزار سال طول مىكشد تا به آن برسد (با توجه با اينكه اين ستارگان ثابت كه ما در آسمان مىبينيم، در آسمان اول است).
از سوى ديگر در روايات مىخوانيم:
تمام آسمانها و زمين و آنچه در بين آنها است نسبت به كرسى خدا، همچون حلقه انگشترى است كه در بيابان بسيار وسيع افتاده باشد، و كرسى خدا نسبت به عرش، همچون حلقهى انگشترى است كه در بيابان بسيار وسيع افتاده باشد.
(سفينه البحار، ج 2 ، ص 176 بحار الانوار، ج 5 ص 94)
اين است عظمت خدا، كه نشانگر قدرت عظيم الهى است.
اما دربارهى كوچكى و ذره بودن ما، كافى است كه به روايت زير توجه كنيد:
روزى پيامبر(صلى الله عليه و آله) و على(عليه السلام) در مكانى نشسته بودند. شخصی گفت: هر چه خدا بخواهد و محمد بخواهد، و شخص ديگرى گفت: هر چه خدا بخواهد و على بخواهد.
پيامبر(صلى الله عليه و آله) فرمود: «محمد و على را در رديف خدا قرار ندهيد، بلكه بگوئيد: آنچه خدا بخواهد و سپس محمد بخواهد، آنچه خدا بخواهد و سپس على بخواهد.
مشيت و خواست خدا غالب و قاهر است و هيچ چيز همتا و قرين او نيست. محمد(ص) در برابر دين و قدرت خدا همچون مگسى است كه در اين ممالك وسيع پرواز مىكند، و على(ع) در برابر دين و قدرت خدا همچون پشهاى است در ميان اين ممالك»
(اثباه الهداء، ج 7، ص 482)
اينك با توجه به اين مطالب، آيا سزاوار است كه ما مغرور گرديم، و فرمان خداى بزرگ را ناديده گرفته و راه شيطان برويم؟!
وقتی محمد و على(عليهماالسلام) که بزرگترين انسانهاى تاريخ هستند، چنين باشند، ما چه مىگوئيم؟!
اينجاست كه به خوبى معنى اين آيه را مىفهميم:
«يا ايّها الانسانُ ما غَرّك بِرَبّكَ الكَريم»
(اى انسان! چه چيز تو را به خداى بزرگ مغرور كرد؟! )
(سوره انفطار، آیه 6)
