"وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً".[1]
وليّ (وارث) كشته مظلوم، به سنت الهي سلطه و برتري خواهد داشت.
روايات متعددي در مورد اين آيه وارد شده است كه بر دو نفر از معصومين عليهم السلام به عنوان مصداق اكمل تطبيق شده است، يعني فرمودهاند: «مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً»؛ امام حسين(ع) است و بقيه آيه در مورد امام زمان(ع) میباشد كه به خونخواهي جدّ مظلومش قيام خواهد كرد؛ نظير:
1) امام باقر(ع): "مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً" حسين بن علي(ع) است كه كشته شده است؛ در حالي كه مورد ظلم و ستم واقع شده است و ما وليّ او هستيم (يعني وارثان خون او هستيم) و قائم از ماست، او هنگام ظهور؛ خونخواهي حسين(ع) خواهد نمود.[2][2]
2) از امام صادق(ع) دربارة آيه سوال شد؛ فرمودند: اين آيه در مورد حسين(ع) نازل شده است.[3][3]
آنچه از روايات به دست ميآيد، اين است كه امام زمان(عج)، قاتلان و كساني را كه به شهادت امام حسين(ع) راضي بودند، قصاص خواهد كرد.
دو نكته:
1) سيره حضرات معصومين(ع) قبل از اينكه مقابله با افراد باشد، مقابله با جريان هاي انحرافي، غير انساني و غير ديني است. و اگر هم با شخصي مقابله ميكردند، به جهت انحرافات و بديهايش بوده است؛ البته آن هم پس از ارشاد و راهنماييهاي بسيار و اتمام حجت بر او.
2) در هر دوره اي از دوران زندگاني معصومين(ع)، فتنههاي به وجود ميآمد كه باعث گمراهي امّت اسلامي ميشد؛ حضرات معصومين(ع) به مقتضاي آن فتنهها به مقابله با آن قيام ميكردند و با توجه به شرايط زماني و مكاني و اجتماعي و سياسي هر دوره، مقابله مناسب صورت ميگرفت و كسي غير از معصومين عليهم السلام نميتوانست آن فتنهها را به صورت كامل بشناسد؛ چرا كه امام معصوم(ع) از منبع وحي بهره ميبرد و ميتواند فتنهها و دشمنيها و ريشههاي انحرافات را به خوبي بشناسد و در برابر توطئهها موضع درستي بگيرد و آنها را از ميان بردارد. اميرمؤمنان، علي(ع) بعد از جنگ با خوارج با اشاره به اين واقعيت، فرمودند: «من بودم كه چشمِ فتنه را درآوردم و جز من هيچ كس جرأت چنين كاري را نداشت؛ آنگاه كه امواج سياهيها بالا گرفت و به آخرين درجه شدت خود رسيد». در روايتي ديگري آمده است كه حضرت علي(ع) ميفرمايند: «من گنجينه علوم پيامبرم و پيش از آنكه مرا از دست دهيد، آنچه ميخواهيد از من بپرسيد و جويا شويد».[4][4]اين واقعيت در قيام امام حسين(ع) هم مشهود است چرا كه فتنه بني اميه را در آن زمان كاملاً به درستي تشخيص داده و مقابله صحيحي هم در برابر آنها داشتند ولو اينكه منجر به شهادت خود و ياران و اسارت اهل بيتش شود. در همان زمان، افراد ناآگاهي از سر دلسوزي، حضرت را از اين حركت باز ميداشتند و به خيال خودشان ايشان را نصيحت ميكردند، غافل از اينكه بقاء اسلام، وابسته به اين حركت عظيم بود.
مسأله شهادت امام و ولي خدا؛ حسين(ع) و اينكه عده اي براي كشتن ولي خدا جمع گردند؛ فتنه اي است كه فقط امام معصوم(ع) به زوايا و ابعاد آن آگاه است. اوست كه عمق مصيبت را درمييابد و ذلّت بشر را لمس ميكند و عمق و گستره اين فتنه را ميداند و چگونگي برخورد با اين جريان را به طور كامل ميشناسد. او به زواياي فتنه و ابعاد جور و فساد يزيديانِ تاريخ آگاه است و ميتواند چشم فتنه را بيرون آورد و جهان را از سيطره فساد و جور آسوده سازد. مهدي عليهم السلام است كه خونخواه حسين(ع) است و وظيفه تمام پيروان حسين، ياري و همراهي و مبارزه با فساد و ستم يزيديان است.
جهاد حضرت هم در هنگام ظهور، با جريانهاي انحرافي و پيروان اموي و عباسي است. آنان كه با بني اميه و يزيديان همسو بوده و رفتار و كرداري مشابه آنان دارند اين گروه اگر اصلاح نشوند با آنان جهاد و مبارزه خواهد شد.
--------------------------------------------------------------------------------
[1][1]- سوره اسراء/ 33 .
[2][2]- بحارالانوار، ج44، ص218.
[3][3]- بحار/ ج44/ ص219.
[4][4]- بحارالانوار، ج26، ص153.
پدیدآونده : حسن بهاري قراملكي
وليّ (وارث) كشته مظلوم، به سنت الهي سلطه و برتري خواهد داشت.
روايات متعددي در مورد اين آيه وارد شده است كه بر دو نفر از معصومين عليهم السلام به عنوان مصداق اكمل تطبيق شده است، يعني فرمودهاند: «مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً»؛ امام حسين(ع) است و بقيه آيه در مورد امام زمان(ع) میباشد كه به خونخواهي جدّ مظلومش قيام خواهد كرد؛ نظير:
1) امام باقر(ع): "مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً" حسين بن علي(ع) است كه كشته شده است؛ در حالي كه مورد ظلم و ستم واقع شده است و ما وليّ او هستيم (يعني وارثان خون او هستيم) و قائم از ماست، او هنگام ظهور؛ خونخواهي حسين(ع) خواهد نمود.[2][2]
2) از امام صادق(ع) دربارة آيه سوال شد؛ فرمودند: اين آيه در مورد حسين(ع) نازل شده است.[3][3]
آنچه از روايات به دست ميآيد، اين است كه امام زمان(عج)، قاتلان و كساني را كه به شهادت امام حسين(ع) راضي بودند، قصاص خواهد كرد.
دو نكته:
1) سيره حضرات معصومين(ع) قبل از اينكه مقابله با افراد باشد، مقابله با جريان هاي انحرافي، غير انساني و غير ديني است. و اگر هم با شخصي مقابله ميكردند، به جهت انحرافات و بديهايش بوده است؛ البته آن هم پس از ارشاد و راهنماييهاي بسيار و اتمام حجت بر او.
2) در هر دوره اي از دوران زندگاني معصومين(ع)، فتنههاي به وجود ميآمد كه باعث گمراهي امّت اسلامي ميشد؛ حضرات معصومين(ع) به مقتضاي آن فتنهها به مقابله با آن قيام ميكردند و با توجه به شرايط زماني و مكاني و اجتماعي و سياسي هر دوره، مقابله مناسب صورت ميگرفت و كسي غير از معصومين عليهم السلام نميتوانست آن فتنهها را به صورت كامل بشناسد؛ چرا كه امام معصوم(ع) از منبع وحي بهره ميبرد و ميتواند فتنهها و دشمنيها و ريشههاي انحرافات را به خوبي بشناسد و در برابر توطئهها موضع درستي بگيرد و آنها را از ميان بردارد. اميرمؤمنان، علي(ع) بعد از جنگ با خوارج با اشاره به اين واقعيت، فرمودند: «من بودم كه چشمِ فتنه را درآوردم و جز من هيچ كس جرأت چنين كاري را نداشت؛ آنگاه كه امواج سياهيها بالا گرفت و به آخرين درجه شدت خود رسيد». در روايتي ديگري آمده است كه حضرت علي(ع) ميفرمايند: «من گنجينه علوم پيامبرم و پيش از آنكه مرا از دست دهيد، آنچه ميخواهيد از من بپرسيد و جويا شويد».[4][4]اين واقعيت در قيام امام حسين(ع) هم مشهود است چرا كه فتنه بني اميه را در آن زمان كاملاً به درستي تشخيص داده و مقابله صحيحي هم در برابر آنها داشتند ولو اينكه منجر به شهادت خود و ياران و اسارت اهل بيتش شود. در همان زمان، افراد ناآگاهي از سر دلسوزي، حضرت را از اين حركت باز ميداشتند و به خيال خودشان ايشان را نصيحت ميكردند، غافل از اينكه بقاء اسلام، وابسته به اين حركت عظيم بود.
مسأله شهادت امام و ولي خدا؛ حسين(ع) و اينكه عده اي براي كشتن ولي خدا جمع گردند؛ فتنه اي است كه فقط امام معصوم(ع) به زوايا و ابعاد آن آگاه است. اوست كه عمق مصيبت را درمييابد و ذلّت بشر را لمس ميكند و عمق و گستره اين فتنه را ميداند و چگونگي برخورد با اين جريان را به طور كامل ميشناسد. او به زواياي فتنه و ابعاد جور و فساد يزيديانِ تاريخ آگاه است و ميتواند چشم فتنه را بيرون آورد و جهان را از سيطره فساد و جور آسوده سازد. مهدي عليهم السلام است كه خونخواه حسين(ع) است و وظيفه تمام پيروان حسين، ياري و همراهي و مبارزه با فساد و ستم يزيديان است.
جهاد حضرت هم در هنگام ظهور، با جريانهاي انحرافي و پيروان اموي و عباسي است. آنان كه با بني اميه و يزيديان همسو بوده و رفتار و كرداري مشابه آنان دارند اين گروه اگر اصلاح نشوند با آنان جهاد و مبارزه خواهد شد.
--------------------------------------------------------------------------------
[1][1]- سوره اسراء/ 33 .
[2][2]- بحارالانوار، ج44، ص218.
[3][3]- بحار/ ج44/ ص219.
[4][4]- بحارالانوار، ج26، ص153.
پدیدآونده : حسن بهاري قراملكي