عفو و گذشت در كجا جايز است و در كجا جايز نيست؟
عفو و گذشت از نظر عقل و شريعت وحياني , امري ارزشي و هنجار و رفتاري پسنديده ونيكو است . خداوند در آيات بسياري بر ارزشمندي عفو و گذشت , تأكيد كرده است و از صاحبان حق خواسته است كه بر خلاف حق و حقوق خويش از باب انسانيت از خطا و اشتباه ديگري درگذرند و رفتار نا درست ديگران را ناديده بگيرند .
خداوند در قرآن كريمش مي فرمايد : و لا تستوي الحسنة و لا السيئة ادفع بالتي هي احسن (1) هرگز نيكي و بدي در جهان , يكسان نيست ؛ هميشه بدي خلق را به بهترين عمل ( كه نيكي است ) پاداش ده .
امام خميني ( رضوان الله تعالي عليه ) مي فرمايند : ازبزرگترين كمالات انساني , تجاوز (گذشت ) اشخاصي است كه به اوبدي كردند و صفت عفو و تجاوز , از صفات جماليه ي حق تعالي است كه اتصاف به آن تشبه به مبادي عاليه است و هر كس كه در تحت تربيت رب العالمين واقع شد و مربوب ذات مقدس حق تعالي شد , بايد در او از صفات جمال حق - جل و علا – جلوه [ اي ] حاصل شود , و مرآت جمال جميل الهي گردد و از بزرگترين اوصاف حق , رحمت بر عباد و تجاوز از سئيات و عفو از خطيئات است . و اگر در انسان حظي از اين اوصاف نباشد , در جواب سؤال قبر – كه وقت بروز سراير است – نتواند گفت : ربي الله آنگاه كه سؤال شود : من ربك ؛ زيرا كه انتخاب اين اسم در بين اسماء , اشارت به آن شايد باشد كه در تحت تربيت كي بودي , و دست قدرت كي در تو متصرف بود در حيات دنياوي ؟ پس اگر انسان در تحت ربوبيت ذات مقدس حق , تربيت شده باشد و ظاهر و باطنش مربي به آن تربيت باشد جواب مي تواند دهد ؛ و گر نه , يا جواب ندهد و يا ربي الشيطان و يا ربي النفس الاماره شايد بگويد . (2)
با بيانات گهر بار امام فرزانه , روشن شد كه كسب روحيه ي عفو و گذشت نه تنها لازم است بلكه از اوجب واجبات است و در حقيقت كسي كه عفو مي كند ابتدا در حق خويش لطف كرده , ملبس به صفتي از صفات پروردگار مي گردد و به اسمي از اسماء الهي چنگ زده است .
عفو و گذشت از نظر عقل و شريعت وحياني , امري ارزشي و هنجار و رفتاري پسنديده ونيكو است . خداوند در آيات بسياري بر ارزشمندي عفو و گذشت , تأكيد كرده است و از صاحبان حق خواسته است كه بر خلاف حق و حقوق خويش از باب انسانيت از خطا و اشتباه ديگري درگذرند و رفتار نا درست ديگران را ناديده بگيرند .
خداوند در قرآن كريمش مي فرمايد : و لا تستوي الحسنة و لا السيئة ادفع بالتي هي احسن (1) هرگز نيكي و بدي در جهان , يكسان نيست ؛ هميشه بدي خلق را به بهترين عمل ( كه نيكي است ) پاداش ده .
امام خميني ( رضوان الله تعالي عليه ) مي فرمايند : ازبزرگترين كمالات انساني , تجاوز (گذشت ) اشخاصي است كه به اوبدي كردند و صفت عفو و تجاوز , از صفات جماليه ي حق تعالي است كه اتصاف به آن تشبه به مبادي عاليه است و هر كس كه در تحت تربيت رب العالمين واقع شد و مربوب ذات مقدس حق تعالي شد , بايد در او از صفات جمال حق - جل و علا – جلوه [ اي ] حاصل شود , و مرآت جمال جميل الهي گردد و از بزرگترين اوصاف حق , رحمت بر عباد و تجاوز از سئيات و عفو از خطيئات است . و اگر در انسان حظي از اين اوصاف نباشد , در جواب سؤال قبر – كه وقت بروز سراير است – نتواند گفت : ربي الله آنگاه كه سؤال شود : من ربك ؛ زيرا كه انتخاب اين اسم در بين اسماء , اشارت به آن شايد باشد كه در تحت تربيت كي بودي , و دست قدرت كي در تو متصرف بود در حيات دنياوي ؟ پس اگر انسان در تحت ربوبيت ذات مقدس حق , تربيت شده باشد و ظاهر و باطنش مربي به آن تربيت باشد جواب مي تواند دهد ؛ و گر نه , يا جواب ندهد و يا ربي الشيطان و يا ربي النفس الاماره شايد بگويد . (2)
با بيانات گهر بار امام فرزانه , روشن شد كه كسب روحيه ي عفو و گذشت نه تنها لازم است بلكه از اوجب واجبات است و در حقيقت كسي كه عفو مي كند ابتدا در حق خويش لطف كرده , ملبس به صفتي از صفات پروردگار مي گردد و به اسمي از اسماء الهي چنگ زده است .