«باقريه»، به گروهي از شيعيان گفته ميشود كه معتقد به رجعت امام محمد باقر(عليه السلام) بودن
د. آنا ن رشته «امامت» را از حضرت علي بن ابيطالب(عليه السلام) به نواده او امام باقر(عليه السلام) كشانيده و او را «مهدي منتظر» ميدانستند.
به نظر آنان جابربن عبدالله انصاري روايت كرده كه رسولخدا(صلي الله عليه و آله وسلم) به او فرموده است: «انك سَتُدرِكُ رَجُلاً مِنْ اَهْلِ بَيْتي اسْمُهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِي يُكَنَّي اَبا جَعْفَرٍ فَاقْرَئهُ مِني السَّلام»؛[1] «همانا تو مردی از اهل بيت مرا ـ که نام او محمد بن علی و کنيه اش اباجعفر است ـ خواهي ديد و چون او را ديدي سلام مرا به وي برسان». جابر آخرين كس، از اصحاب پيغمبر(صلي الله عليه و آله وسلم) بود كه در سن پيري و نابينايي در گذشت. وي به دنبال امام محمدباقر(عليه السلام) ـ كه در آن وقت كودك بود ـ در كوچههاي مدينه ميگشت و ميگفت: «يا باقر! متي القاك»؛ يعني،اي باقر! من كي تو را ديدار خواهم كرد؟ روزي در يكي از كوچههاي مدينه، به آن حضرت برخورد و او را به سينه خود چسبانيد. سر و دستش را بوسيد و گفت: «يابُنََّي! جَدُكَ رَسُولُ اللّهِ يَقْرَئُكَ السَّلام»؛[2] يعني، اي فرزند من! جدّت رسول خدا به تو سلام ميرساند. گويند: جابر در همان شب پس از ديدار آن حضرت، درگذشت. «باقريه» گويند: از آنجايي كه جابر مأمور رسانيدن سلام از طرف جدّش به وي بود، پس آن حضرت «مهدي منتظر» است![3] البته اين استدلالي بسيار سست و واهي است. بر خلاف اين توّهم، روايات فراواني ـ حتي از خود امام باقر(عليه السلام) ـ اين ادعا را باطل ميداند. ابوبصير نقل كرده كه امام باقر(عليه السلام) فرمود: «بعد از حسين(عليه السلام) نُه امام ميآيند، نُهمين از آنان قائم ايشان است».[4] در روايت ديگر، ابراهيم بن عمركناسي ميگويد: از امام باقر(عليه السلام) شنيدم كه ميفرمود: «همانا براي صاحب اين امر دو غيبت خواهد بود؛ قائم، قيام ميكند، در حالي كه بيعت كسي بر گردنش نيست».[5]
[1] . كليني، كافي، ج 1، ص 304.
[2] . ر.ك: بحارالانوار، ج 68، ص 185.
[3] . فرهنگ فرق اسلامي، ص 96.
[4] . محمد بن حسن طوسي، كتاب الغيبة، ص 140.
[5] . نعماني، الغيبة، ص 113.
به نظر آنان جابربن عبدالله انصاري روايت كرده كه رسولخدا(صلي الله عليه و آله وسلم) به او فرموده است: «انك سَتُدرِكُ رَجُلاً مِنْ اَهْلِ بَيْتي اسْمُهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِي يُكَنَّي اَبا جَعْفَرٍ فَاقْرَئهُ مِني السَّلام»؛[1] «همانا تو مردی از اهل بيت مرا ـ که نام او محمد بن علی و کنيه اش اباجعفر است ـ خواهي ديد و چون او را ديدي سلام مرا به وي برسان». جابر آخرين كس، از اصحاب پيغمبر(صلي الله عليه و آله وسلم) بود كه در سن پيري و نابينايي در گذشت. وي به دنبال امام محمدباقر(عليه السلام) ـ كه در آن وقت كودك بود ـ در كوچههاي مدينه ميگشت و ميگفت: «يا باقر! متي القاك»؛ يعني،اي باقر! من كي تو را ديدار خواهم كرد؟ روزي در يكي از كوچههاي مدينه، به آن حضرت برخورد و او را به سينه خود چسبانيد. سر و دستش را بوسيد و گفت: «يابُنََّي! جَدُكَ رَسُولُ اللّهِ يَقْرَئُكَ السَّلام»؛[2] يعني، اي فرزند من! جدّت رسول خدا به تو سلام ميرساند. گويند: جابر در همان شب پس از ديدار آن حضرت، درگذشت. «باقريه» گويند: از آنجايي كه جابر مأمور رسانيدن سلام از طرف جدّش به وي بود، پس آن حضرت «مهدي منتظر» است![3] البته اين استدلالي بسيار سست و واهي است. بر خلاف اين توّهم، روايات فراواني ـ حتي از خود امام باقر(عليه السلام) ـ اين ادعا را باطل ميداند. ابوبصير نقل كرده كه امام باقر(عليه السلام) فرمود: «بعد از حسين(عليه السلام) نُه امام ميآيند، نُهمين از آنان قائم ايشان است».[4] در روايت ديگر، ابراهيم بن عمركناسي ميگويد: از امام باقر(عليه السلام) شنيدم كه ميفرمود: «همانا براي صاحب اين امر دو غيبت خواهد بود؛ قائم، قيام ميكند، در حالي كه بيعت كسي بر گردنش نيست».[5]
[1] . كليني، كافي، ج 1، ص 304.
[2] . ر.ك: بحارالانوار، ج 68، ص 185.
[3] . فرهنگ فرق اسلامي، ص 96.
[4] . محمد بن حسن طوسي، كتاب الغيبة، ص 140.
[5] . نعماني، الغيبة، ص 113.