توری ها:
قفس بلدرچین از مجموعه توری های کفه ، دیواره ها و سقف تشکیل می گردد. یک قفس بلدرچین مرغوب باید در تمام این قسمت ها از توری استاندارد تشکیل شده باشد. توری های استاندارد از مفتول هایی با پوشش گالوانیزه گرم تشکیل می شوند. استفاده از توری های آماده رول کارخانه ای به هیچ عنوان مورد قبول نبوده و به نوعی اتلاف سرمایه تلقی می شود. مفتول های مرغوب به صورت کلاف و از قبل آبکاری گرم شده و بعد وارد کارخانه تولید قفس بلدرچین می گردد، در کارخانه مفتول ها به صورت میله توسط دستگاه سایز شده، و برای بالا بردن استحکام و ایجاد خاصیت ارتجاعی، کشیده و تابیده می شوند. لذا استفاده از مفتول های مسوار این ویژگی ها را به قفس منتقل نمی کنند و استفاده از آن ها در تولید قفس بلدرچین توصیه نمی شود.
توری کفه:
توری کفه باید از مفتول های 1.5 تا 3 میل به صورت ترکیبی با فاصله های یک دست به طوری که در طول مدت استفاده پای پرنده از آن عبور نکند ساخته می شود. همچنین فاصله شبکه ها باید به شکلی باشد که فضولات به راحتی به پایین سقوط کند و از مهمترین ویژگی های توری کفه خاصیت ارتجاعی مفتول های آن می باشد به طوری که در هنگام برخورد تخم با کفه و طی مسیر تا بیرون قفس دچار ترک و شکستگی نشود. شیب کفه از مهمترین نکاتی است که اکثرا مورد توجه قرار نمی گیرد گاها مشاهده شده شیب کفه ها به قدری زیاد است که موجب خستگی پرندگان و تجمع آنها در قسمت های جلویی قفس بلدرچین می گردد. همچنین این اشکال در طراحی قفس ها موجب جفت گیری ضعیف و گاها بی نتیجه می شود و باروری گله کاهش می یابد. شیب زیاد باعث خروج با سرعت بالای تخم ها شده و درصد تخم های غیر قابل جوجه کشی و مصرف را بالا می برد.شیب مناسب 10 تا 12 درصد می باشد.
توری جلویی:
توری جلویی به دلایلی از اهمیت ویژه برخوردار است. عبور نور، هوا ، درب های ورود و خروج پرنده ، و کانال خروج تخم بر اهمیت این بخش از قفس بلدرچین می افزاید. طراحی درب هایی با امکان سهولت استفاده و ایمن در برابر خروج پرندگان ، شبکه استاندارد جلویی که مانع خروج پرندگان ریز تر بشود، و یک نواختی فاصله از توری جلویی با کفه، در سرتاسر قفس از اهم نکاتی است که باید درنظر گرفته شود.
از مهمترین مشکلاتی که قفس های بی کیفیت در پرورش بلدرچین دارند خروج زیاد پرنده از لابلای توری و شبکه خروج تخم است این اتفاق در مدتی اندک مشکلات جبران ناپذیری را ایجاد می نماید.
برای مثال درنظر بگیرید از یک قفس بلدرچین با ظرفیت 12 پرنده 2 پرنده خارج شده اند و در سالن سرگردانند حال اینکه از کدام قفس خارج شده اند خود معمایی است و معمولا کارگران درب یکی از قفس ها را باز کرده و پرنده را جای گذاری می کنند. این کار باعث می شود به مرور بعضی از قفس ها کاهش تولید تخم و تلفات بالا داشته باشند . درحالی که قرار بوده یک متر قفس برای 12 پرنده باشد حالا در اختیار 14 پرنده است. از این دست نکات فراوان در قفس های بی کیفیت مشاهده می گردد.
توری های عمودی کناری و پشتی:
این توری ها به نوعی نقش ستون های قفس بلدرچین را دارند که باید مانع شکم دادن توری کف بشوند. اگر این توری ها ظریف و ضعیف باشند به مرور قفس ها حالت خود را از دست می دهند و توری کف را دچار صدمه و گودی می کنند. قفس ها حداقل هر 50 سانت باید توسط این توری ها در طول تقسیم شوند. شبکه های کناری باید حداکثر فاصله مجاز را داشته باشد تا به راحتی هوا در طول قفس جابجا شود.
توری های سقف:
اهمیت این بخش در عبور جریان هوا به سمت بالا و عبور شبکه آبخوری نیپل می باشد .البته بلدرچین ها به علت انرژی زیاد گاها پرش هایی را دارند که اگر فاصله شبکه های سقف کمتر از استاندارد باشد بلدرچین ها را دچار لطماتی خواهد کرد.
فاصله و تقسیم طبقات:
مهمترین نکته در قفس بلدرچین رعایت فاصله طبقات عبور جریان هوا بین کف قفس و سطح کود موجود در سینی می باشد. رعایت فاصله استاندارد حداقل 40 سانتی متر بین طبقات (ازکف سینی تخلیه کود تا سینی بالایی) ضروری است. رعایت فاصله به توزیع مناسب نور به انتهای قفس ها هم کمک می کند.با توجه به سالن های پرورش بلدرچین بهترین حالت قرارگیری قفس ها بر روی هم 4 طبقه به صورت باطری می باشد، مواردی مشاهده شده که برای جبران فضای کم سالن قفس ها را به صورت 5 طبقه قرارداده اند که خود باعث مشکلاتی می گردد. ازجمله سختی دسترسی به طبقه بالا و پایین می باشد. معمولا در سالن ها اختلاف دمای بالا و پایین وجود دارد که باز هم لطماتی را به پرنده وارد می کند همچنین گاها از فاصله بین طبقات کم میکنند و یا قفس پایینی را به زمین نزدیک تر می کنند که به اشکالات این کارقبلاَ اشاره گردیده است.
آب خوری:
سیستم آبخوری نیپل مناسب ترین روش برای آب دهی پرندگان درون قفس بلدرچین می باشد. نیپل های قرمز رنگ در استفاده پرنده از نیپل مخصوصا در روزهای اول کمک فراروان میکند . در قفس های بلدرچین از نیپل های فشاری و تک جهت استفاده می شود . استفاده از نلبکی دو پایه نیپل باعث خشک ماندن کود درون سینی می گردد و همچنین در هنگام پرش بلدرچین ها جلوی برخورد با نیپل را می گیرد. هوا گیری نیپل ها در هنگام نصب و آموزش پرندگانی که تازه با نیپل آشنا شده اند ضروری است.
دانخوری:
دانخور های تراف استاندارد باید به نحوی طراحی شده باشند تا در مرحله اول به خوبی تمام دان داخل دانخوری را به پرنده برسانند. عرض و عمق زیاد دانخوری مانع رسیدن پرنده به تمام دان می گردد. همچنین ارتفاع کوتاه لبه های بیرونی و عدم وجود زاویه مخالف در لبه بیرونی باعث پاشش دان به بیرون می گردد و کاهش تولید و اتلاف سرمایه را در پی دارد.
پایه های نگهدارنده:
استفاده از شاسی قوی و استاندارد باعث ثبات قفس ها و عدم حرکت می شود حرکت های ریز در طول مدت باعث شل شدن و پاره شدن اتصالات و شکستن نیپل ها می گردد.
سینی تخلیه کود:
سینی ها به دلیل تماس طولانی مدت با کود زود تر از سایر اجزاء قفس فرسوده می شوند عمر یک قفس بلدرچین خوب و استاندارد باید به طور متوسط 15 سال باشد ولی این عمر برای سینی ها حداکثر 3 سال می باشد. و هر سه سال باید سینی های فرسوده تعویض گردند استفاده از ورق های نازک و یا گالوانیزه نامرغوب گاها عمر سینی ها را به زیر یک سال کاهش می دهد.
قفس بلدرچین از مجموعه توری های کفه ، دیواره ها و سقف تشکیل می گردد. یک قفس بلدرچین مرغوب باید در تمام این قسمت ها از توری استاندارد تشکیل شده باشد. توری های استاندارد از مفتول هایی با پوشش گالوانیزه گرم تشکیل می شوند. استفاده از توری های آماده رول کارخانه ای به هیچ عنوان مورد قبول نبوده و به نوعی اتلاف سرمایه تلقی می شود. مفتول های مرغوب به صورت کلاف و از قبل آبکاری گرم شده و بعد وارد کارخانه تولید قفس بلدرچین می گردد، در کارخانه مفتول ها به صورت میله توسط دستگاه سایز شده، و برای بالا بردن استحکام و ایجاد خاصیت ارتجاعی، کشیده و تابیده می شوند. لذا استفاده از مفتول های مسوار این ویژگی ها را به قفس منتقل نمی کنند و استفاده از آن ها در تولید قفس بلدرچین توصیه نمی شود.
توری کفه:
توری کفه باید از مفتول های 1.5 تا 3 میل به صورت ترکیبی با فاصله های یک دست به طوری که در طول مدت استفاده پای پرنده از آن عبور نکند ساخته می شود. همچنین فاصله شبکه ها باید به شکلی باشد که فضولات به راحتی به پایین سقوط کند و از مهمترین ویژگی های توری کفه خاصیت ارتجاعی مفتول های آن می باشد به طوری که در هنگام برخورد تخم با کفه و طی مسیر تا بیرون قفس دچار ترک و شکستگی نشود. شیب کفه از مهمترین نکاتی است که اکثرا مورد توجه قرار نمی گیرد گاها مشاهده شده شیب کفه ها به قدری زیاد است که موجب خستگی پرندگان و تجمع آنها در قسمت های جلویی قفس بلدرچین می گردد. همچنین این اشکال در طراحی قفس ها موجب جفت گیری ضعیف و گاها بی نتیجه می شود و باروری گله کاهش می یابد. شیب زیاد باعث خروج با سرعت بالای تخم ها شده و درصد تخم های غیر قابل جوجه کشی و مصرف را بالا می برد.شیب مناسب 10 تا 12 درصد می باشد.
توری جلویی:
توری جلویی به دلایلی از اهمیت ویژه برخوردار است. عبور نور، هوا ، درب های ورود و خروج پرنده ، و کانال خروج تخم بر اهمیت این بخش از قفس بلدرچین می افزاید. طراحی درب هایی با امکان سهولت استفاده و ایمن در برابر خروج پرندگان ، شبکه استاندارد جلویی که مانع خروج پرندگان ریز تر بشود، و یک نواختی فاصله از توری جلویی با کفه، در سرتاسر قفس از اهم نکاتی است که باید درنظر گرفته شود.
از مهمترین مشکلاتی که قفس های بی کیفیت در پرورش بلدرچین دارند خروج زیاد پرنده از لابلای توری و شبکه خروج تخم است این اتفاق در مدتی اندک مشکلات جبران ناپذیری را ایجاد می نماید.
برای مثال درنظر بگیرید از یک قفس بلدرچین با ظرفیت 12 پرنده 2 پرنده خارج شده اند و در سالن سرگردانند حال اینکه از کدام قفس خارج شده اند خود معمایی است و معمولا کارگران درب یکی از قفس ها را باز کرده و پرنده را جای گذاری می کنند. این کار باعث می شود به مرور بعضی از قفس ها کاهش تولید تخم و تلفات بالا داشته باشند . درحالی که قرار بوده یک متر قفس برای 12 پرنده باشد حالا در اختیار 14 پرنده است. از این دست نکات فراوان در قفس های بی کیفیت مشاهده می گردد.
توری های عمودی کناری و پشتی:
این توری ها به نوعی نقش ستون های قفس بلدرچین را دارند که باید مانع شکم دادن توری کف بشوند. اگر این توری ها ظریف و ضعیف باشند به مرور قفس ها حالت خود را از دست می دهند و توری کف را دچار صدمه و گودی می کنند. قفس ها حداقل هر 50 سانت باید توسط این توری ها در طول تقسیم شوند. شبکه های کناری باید حداکثر فاصله مجاز را داشته باشد تا به راحتی هوا در طول قفس جابجا شود.
توری های سقف:
اهمیت این بخش در عبور جریان هوا به سمت بالا و عبور شبکه آبخوری نیپل می باشد .البته بلدرچین ها به علت انرژی زیاد گاها پرش هایی را دارند که اگر فاصله شبکه های سقف کمتر از استاندارد باشد بلدرچین ها را دچار لطماتی خواهد کرد.
فاصله و تقسیم طبقات:
مهمترین نکته در قفس بلدرچین رعایت فاصله طبقات عبور جریان هوا بین کف قفس و سطح کود موجود در سینی می باشد. رعایت فاصله استاندارد حداقل 40 سانتی متر بین طبقات (ازکف سینی تخلیه کود تا سینی بالایی) ضروری است. رعایت فاصله به توزیع مناسب نور به انتهای قفس ها هم کمک می کند.با توجه به سالن های پرورش بلدرچین بهترین حالت قرارگیری قفس ها بر روی هم 4 طبقه به صورت باطری می باشد، مواردی مشاهده شده که برای جبران فضای کم سالن قفس ها را به صورت 5 طبقه قرارداده اند که خود باعث مشکلاتی می گردد. ازجمله سختی دسترسی به طبقه بالا و پایین می باشد. معمولا در سالن ها اختلاف دمای بالا و پایین وجود دارد که باز هم لطماتی را به پرنده وارد می کند همچنین گاها از فاصله بین طبقات کم میکنند و یا قفس پایینی را به زمین نزدیک تر می کنند که به اشکالات این کارقبلاَ اشاره گردیده است.
آب خوری:
سیستم آبخوری نیپل مناسب ترین روش برای آب دهی پرندگان درون قفس بلدرچین می باشد. نیپل های قرمز رنگ در استفاده پرنده از نیپل مخصوصا در روزهای اول کمک فراروان میکند . در قفس های بلدرچین از نیپل های فشاری و تک جهت استفاده می شود . استفاده از نلبکی دو پایه نیپل باعث خشک ماندن کود درون سینی می گردد و همچنین در هنگام پرش بلدرچین ها جلوی برخورد با نیپل را می گیرد. هوا گیری نیپل ها در هنگام نصب و آموزش پرندگانی که تازه با نیپل آشنا شده اند ضروری است.
دانخوری:
دانخور های تراف استاندارد باید به نحوی طراحی شده باشند تا در مرحله اول به خوبی تمام دان داخل دانخوری را به پرنده برسانند. عرض و عمق زیاد دانخوری مانع رسیدن پرنده به تمام دان می گردد. همچنین ارتفاع کوتاه لبه های بیرونی و عدم وجود زاویه مخالف در لبه بیرونی باعث پاشش دان به بیرون می گردد و کاهش تولید و اتلاف سرمایه را در پی دارد.
پایه های نگهدارنده:
استفاده از شاسی قوی و استاندارد باعث ثبات قفس ها و عدم حرکت می شود حرکت های ریز در طول مدت باعث شل شدن و پاره شدن اتصالات و شکستن نیپل ها می گردد.
سینی تخلیه کود:
سینی ها به دلیل تماس طولانی مدت با کود زود تر از سایر اجزاء قفس فرسوده می شوند عمر یک قفس بلدرچین خوب و استاندارد باید به طور متوسط 15 سال باشد ولی این عمر برای سینی ها حداکثر 3 سال می باشد. و هر سه سال باید سینی های فرسوده تعویض گردند استفاده از ورق های نازک و یا گالوانیزه نامرغوب گاها عمر سینی ها را به زیر یک سال کاهش می دهد.
آخرین ویرایش توسط مدیر: