نقل است که روزی پیامبر گرامی (ص) از مولای جوانمردان پرسید:
ای علی! اگر کسی به تو بدی کرد چه می کنی؟
مولا جواب داد: بد او را به نیکی جواب می دهم و هرچه بر بدی اش بیفزاید من به نیکی می افزایم.
مصطفی پرسید روزی از علی کای مسلّم گشته بر تو پر دلی
گر تو را روزی کند مردی بدی از کمال ابلهی و بیخودی
گفت او را نیکی آرم من عوض ور بدی را بد کنم باشد مرض
ز آنکه او بد بود از وی بد رسید و آنکه نیک است نیکی اش گردد پدید
مصطفی فرمود گر آن مرد بد در بدی افزایدت، ای با خرد
گفت من نیکی بدو افزایمش هر زمان لطفی دگر بنمایمش
باز ازو پرسید آن دم مصطفی کای وجودت جملگی لطف و صفا
هر نفس گر در بدی افزون کند تا مگر جان و دلت را خون کند
گفت گر صد نوبتم بد می کند در حقیقت چون که بر خود می کند
در مقابل من همه نیکی کنم ذرّه ای از خاطر او نشکنم
لاجرم فرمود از صاحبدلی در فتوّت «لا فتی الاّ علــــــــــی»