بهاء الدین محمد بن حسین عاملی معروف به شیخ بهایی در 8 اسفند 925 شمسی مصادف با 26 ذیحجه 953 قمری در بعلبک به دنیا آمد.
زادگاه وی یکی از شهرهای تاریخی در کشور لبنان است که در دره بقاع و در شرق رود لیطانی واقع شده است. گذر زندگی اما شیخ بهائی را به ایران کشاند و پس از عمری تدقیق در شاخه های مختلف علوم در سال 1000 شمسی مطابق با 1030 قمری جان به جان آفرین تسلیم کرد.
نکته جالب در خصوص سالروز بزرگداشت این مرد شگفت‌انگیز در تقویم رسمی آن است که روز بزرگداشت وی نه مصادف با روز تولد و نه هماهنگ با روز وفات این دانشمند بزرگ است. علت چیست؟ البته این دیگر به خود شیخ بهایی باز نمی گردد و علت را باید در اختلاف شواری شهر و جمعی از اصفهان شناسان دانست. شورای شهر اصفهان در سال 1384 در مخالفت با تصمیم جمعی از اصفهان شناسان برای تعیین روز اصفهان در 4 آذر به صورت شتابزده 3 اردیبهشت را که نزدیک به تاریخ تولد شیخ بزرگ دوران صفویه بود، به عنوان روز بزرگداشت شیخ بهایی و روز اصفهان اعلام کرد.
اگر اصطلاح حکیم در تاریخ اسلامی ایران به دانشمندانی اطلاق می شد که در همه زمینه ها متخصص بودند، باید شیخ بهائی را به عنوان حکیم شناخت. وی در فقه، عرفان، نجوم، ریاضیات، ادب، تاریخ فلسفه، منطق، حدیث، سیاست، فیزیک و حدیث در تارک آسمان معرفت زمان خود می درخشید. از وی 95 کتاب در زمینه های مختلف به یادگار مانده است. جالب اینکه این دانشمند عرصه دین و فقه، در سال 2009 که سال نجوم اعلام شده بود، به پاس خدماتش به علم ستاره شناسی در لیست مفاخر جهانی ایران قرار گرفت.
بهاء‌الدین اگر چه کودکی را در جبل عامل گذراند و معرفت را از ناحیه پدر و بدان واسطه از شهید ثانی اخذ کرد، در آن دیار نماند و همراه با پدر گام در راه سفر به ایران صفوی گذاشت. وقتی به ایران رسید سیزده ساله بود و ابتدا به همراه پدر در شهر قزوین سکنی گزید. وی در این شهر پارسی آموخت و سی سال به تدریس پرداخت تا در 43 سالگی و پس از انتقال پایتخت صفویان از قزوین به اصفهان به آنجا مهاجرت کرد. وی تا 75 سالگی شیخ الاسلام صفوی بود و در عهد شاه عباس کبیر از دنیا درگذشت. اگر چه او شاگرد برترین اساتید زمان خود شد و شاگردانش به نوبه خود برترین اساتید زمان خود گردیدند، می توان او را هم از شاگردان و هم از استادان خود فراتر دانست.
زادگاه وی یکی از شهرهای تاریخی در کشور لبنان است که در دره بقاع و در شرق رود لیطانی واقع شده است. گذر زندگی اما شیخ بهائی را به ایران کشاند و پس از عمری تدقیق در شاخه های مختلف علوم در سال 1000 شمسی مطابق با 1030 قمری جان به جان آفرین تسلیم کرد.
نکته جالب در خصوص سالروز بزرگداشت این مرد شگفت‌انگیز در تقویم رسمی آن است که روز بزرگداشت وی نه مصادف با روز تولد و نه هماهنگ با روز وفات این دانشمند بزرگ است. علت چیست؟ البته این دیگر به خود شیخ بهایی باز نمی گردد و علت را باید در اختلاف شواری شهر و جمعی از اصفهان شناسان دانست. شورای شهر اصفهان در سال 1384 در مخالفت با تصمیم جمعی از اصفهان شناسان برای تعیین روز اصفهان در 4 آذر به صورت شتابزده 3 اردیبهشت را که نزدیک به تاریخ تولد شیخ بزرگ دوران صفویه بود، به عنوان روز بزرگداشت شیخ بهایی و روز اصفهان اعلام کرد.
اگر اصطلاح حکیم در تاریخ اسلامی ایران به دانشمندانی اطلاق می شد که در همه زمینه ها متخصص بودند، باید شیخ بهائی را به عنوان حکیم شناخت. وی در فقه، عرفان، نجوم، ریاضیات، ادب، تاریخ فلسفه، منطق، حدیث، سیاست، فیزیک و حدیث در تارک آسمان معرفت زمان خود می درخشید. از وی 95 کتاب در زمینه های مختلف به یادگار مانده است. جالب اینکه این دانشمند عرصه دین و فقه، در سال 2009 که سال نجوم اعلام شده بود، به پاس خدماتش به علم ستاره شناسی در لیست مفاخر جهانی ایران قرار گرفت.
بهاء‌الدین اگر چه کودکی را در جبل عامل گذراند و معرفت را از ناحیه پدر و بدان واسطه از شهید ثانی اخذ کرد، در آن دیار نماند و همراه با پدر گام در راه سفر به ایران صفوی گذاشت. وقتی به ایران رسید سیزده ساله بود و ابتدا به همراه پدر در شهر قزوین سکنی گزید. وی در این شهر پارسی آموخت و سی سال به تدریس پرداخت تا در 43 سالگی و پس از انتقال پایتخت صفویان از قزوین به اصفهان به آنجا مهاجرت کرد. وی تا 75 سالگی شیخ الاسلام صفوی بود و در عهد شاه عباس کبیر از دنیا درگذشت. اگر چه او شاگرد برترین اساتید زمان خود شد و شاگردانش به نوبه خود برترین اساتید زمان خود گردیدند، می توان او را هم از شاگردان و هم از استادان خود فراتر دانست.
