در این موضوع می خوایم نظر شما رو در مورد شادی و نشاط بدونیم، اینکه:
آیا شاد بودن با دیندار بودن در تضاده؟
تعریف شما از شادی چی هست؟
آیا اسلام برای شادی و شعف حد و مرزی قائل شده؟
و ...
پیشاپیش از حضور شما در بحث "شادی و نشاط در اسلام" سپاسگزارم.
*✿* به نظر شما، شادی با دینداری منافات داره؟ *✿*
- نویسنده موضوع گمنام
- تاریخ شروع
در این موضوع می خوایم نظر شما رو در مورد شادی و نشاط بدونیم، اینکه:
آیا شاد بودن با دیندار بودن در تضاده؟
تعریف شما از شادی چی هست؟
آیا اسلام برای شادی و شعف حد و مرزی قائل شده؟
و ...
پیشاپیش از حضور شما در بحث "شادی و نشاط در اسلام" سپاسگزارم.
یا الله
سلام
شادىى شادى واقعى هست ك اثرش از بين نره يعنى پشيمونى ب همراه نداشته باشه
جاى رشد داشته باشه اين شادى
يعنى هرچى بيشتر اون شادى رو انجام بدى رشدت بيشتر بهتر بشه مثل نماز
نمونه بارز دينداراى شاد شهدا هستند.
هرچى بخدا نزديك تر بشيم شادى هم خودش مى ياد
من الله التوفیق
عاقبت بخیر باشید ان شاءالله
سلام
شادىى شادى واقعى هست ك اثرش از بين نره يعنى پشيمونى ب همراه نداشته باشه
جاى رشد داشته باشه اين شادى
يعنى هرچى بيشتر اون شادى رو انجام بدى رشدت بيشتر بهتر بشه مثل نماز
نمونه بارز دينداراى شاد شهدا هستند.
هرچى بخدا نزديك تر بشيم شادى هم خودش مى ياد
من الله التوفیق
عاقبت بخیر باشید ان شاءالله
غاصبان خلافت امام علي (ع) شوخ طبعي زياد حضرت را نشانه ي ضعف حضرت ميدانستند و ميگفتند او در مسائل غير جدي است در صورتيكه
اولا شوخ طبعي عيب نيست ...
دوما غاصبان خلافت فقط به دنبال بهانه تراشي بودند تا خودشان را موجه نشا بدهند ...
در اين باب رواياتي ذكر شده مبني بر اينكه تبليغات عظيمي بر روي شخصيت حضرت كردند و گفتند كه خيلي شوخ هستند و نمي توانند در مسائل جدي رفتار كنند
ظاهراً خواستند به غلط به مردم چنین بباورانند که ایشان همه چیز را به شوخی می‌گیرد و انسانی جدی نیست؛ و گرنه صرف شوخطبعی نقص به شمار نمیآید.
در مورد اینکه چه کسانی این عیب را بر حضرت مطرح کردند، آنچه از سخنان امیرالمؤمنین(ع) در نهج البلاغه به دست می‌آید این است که عمرو عاص در زمان خلافت آن حضرت، این مطلب را میان اهل شام پخش می‌کرد.
شریف الرضى، محمد بن حسین، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص 115، خ 84، هجرت، قم، چاپ اول، 1414ق.
ولی ابن ابی الحدید چنین تبلیغاتی را به خلیفه دوم نیز نسبت می‌دهد...
ابن أبی الحدید، عبد الحمید بن هبة الله، شرح نهج البلاغة،ج 1، ص 186، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، قم، چاپ اول، 1404ق.
اما امام علي ع جواب دندان شكني ميدهد....
ایشان می‌فرماید: «مرا از پسر زانیه تعجب است، که به مردم شام وانمود مىکند که در من شوخ طبعى است، و انسانى بازیگرم، شوخى مىکنم و در بازى کردن کوشایم. او به باطل سخن گفته، و با این‌گونه سخن مرتکب گناه شده. بدانید که بدترین گفتار دروغ است. او در سخن راندن دروغ مىگوید، و وعده مىدهد و تخلف مىکند؛ چون درخواست مىکند اصرار مىورزد، و چون از او درخواست شود بخل مىورزد، به عهدش خیانت مىکند و قطع رحم مىنماید، و چون به میدان جنگ آید براى شعلهور ساختن جنگ چه امر و نهىها مىکند، البته پیش از بیرون آمدن شمشیرها از غلاف!!، و چون جنگ آغاز شود بزرگ‌ترین حیلهاش براى نجات خود، نشان دادن عورتش به مردم است! به خدا قسم، یاد مرگ مرا از بازى باز مىدارد، و نسیان آخرت او را از گفتن حق مانع مىشود. او با معاویه بیعت نکرد مگر به شرط بخشیده شدن مصر به او، و اخذ رشوه کمى براى دست برداشتن از دین.
شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، ترجمه، انصاریان، ص 168، خ 83، پیام آزادى، تهران، چاپ دوم، 1386ش.
البته باید توجه داشت امیر المؤمنین(ع) به جهت جامعیت وجودی، واجد صفات متعدد - بلکه جامع اضداد - بودند؛ از یک سو آن حضرت انسانی شوخطبع و شاداب بوده و در جای مناسب به اقتضای حال مزاح نموده و دارای طبع نرم و لطیفی بودند؛ اما در عین حال در جایی که اقتضای جدیت و صلابت داشت به اندازه‌ای شدت عمل به خرج می‌دادند حتی دوستان از هیبت آن حضرت به هراس می‌افتادند.
مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 41، ص 147، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق.
برخی از گزارش کنندگان جنگ احد می‌گویند در هنگامی که جنگ شدید شده بود چشمان آن حضرت مانند دو کاسه‌ای از خون بود و از برق نگاه آن حضرت، دل‌ها از جا کنده می‌شد
قمى، على بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج 1، ص 115، دار الکتاب، قم، چاپ سوم، 1404ق.
اولا شوخ طبعي عيب نيست ...
دوما غاصبان خلافت فقط به دنبال بهانه تراشي بودند تا خودشان را موجه نشا بدهند ...
در اين باب رواياتي ذكر شده مبني بر اينكه تبليغات عظيمي بر روي شخصيت حضرت كردند و گفتند كه خيلي شوخ هستند و نمي توانند در مسائل جدي رفتار كنند
ظاهراً خواستند به غلط به مردم چنین بباورانند که ایشان همه چیز را به شوخی می‌گیرد و انسانی جدی نیست؛ و گرنه صرف شوخطبعی نقص به شمار نمیآید.
در مورد اینکه چه کسانی این عیب را بر حضرت مطرح کردند، آنچه از سخنان امیرالمؤمنین(ع) در نهج البلاغه به دست می‌آید این است که عمرو عاص در زمان خلافت آن حضرت، این مطلب را میان اهل شام پخش می‌کرد.
شریف الرضى، محمد بن حسین، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص 115، خ 84، هجرت، قم، چاپ اول، 1414ق.
ولی ابن ابی الحدید چنین تبلیغاتی را به خلیفه دوم نیز نسبت می‌دهد...
ابن أبی الحدید، عبد الحمید بن هبة الله، شرح نهج البلاغة،ج 1، ص 186، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، قم، چاپ اول، 1404ق.
اما امام علي ع جواب دندان شكني ميدهد....
ایشان می‌فرماید: «مرا از پسر زانیه تعجب است، که به مردم شام وانمود مىکند که در من شوخ طبعى است، و انسانى بازیگرم، شوخى مىکنم و در بازى کردن کوشایم. او به باطل سخن گفته، و با این‌گونه سخن مرتکب گناه شده. بدانید که بدترین گفتار دروغ است. او در سخن راندن دروغ مىگوید، و وعده مىدهد و تخلف مىکند؛ چون درخواست مىکند اصرار مىورزد، و چون از او درخواست شود بخل مىورزد، به عهدش خیانت مىکند و قطع رحم مىنماید، و چون به میدان جنگ آید براى شعلهور ساختن جنگ چه امر و نهىها مىکند، البته پیش از بیرون آمدن شمشیرها از غلاف!!، و چون جنگ آغاز شود بزرگ‌ترین حیلهاش براى نجات خود، نشان دادن عورتش به مردم است! به خدا قسم، یاد مرگ مرا از بازى باز مىدارد، و نسیان آخرت او را از گفتن حق مانع مىشود. او با معاویه بیعت نکرد مگر به شرط بخشیده شدن مصر به او، و اخذ رشوه کمى براى دست برداشتن از دین.
شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، ترجمه، انصاریان، ص 168، خ 83، پیام آزادى، تهران، چاپ دوم، 1386ش.
البته باید توجه داشت امیر المؤمنین(ع) به جهت جامعیت وجودی، واجد صفات متعدد - بلکه جامع اضداد - بودند؛ از یک سو آن حضرت انسانی شوخطبع و شاداب بوده و در جای مناسب به اقتضای حال مزاح نموده و دارای طبع نرم و لطیفی بودند؛ اما در عین حال در جایی که اقتضای جدیت و صلابت داشت به اندازه‌ای شدت عمل به خرج می‌دادند حتی دوستان از هیبت آن حضرت به هراس می‌افتادند.
مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 41، ص 147، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق.
برخی از گزارش کنندگان جنگ احد می‌گویند در هنگامی که جنگ شدید شده بود چشمان آن حضرت مانند دو کاسه‌ای از خون بود و از برق نگاه آن حضرت، دل‌ها از جا کنده می‌شد
قمى، على بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج 1، ص 115، دار الکتاب، قم، چاپ سوم، 1404ق.
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا صاحب الزمان علیه السلام
السلام علیکم و رحمه الله و برکاته
با عرض سلام ... به نظرم دینداری نه منافاتی با شادی داره و نه غم... ابه نظر دین ما رو به یک شادی صحیح و جهت دار تشویق و رهنمون میکنه ... به عبارت دیگر یک تعادل و رو نشون میده که اگر دقت کنیم این تعادل رو میتونیم توی همه زمینه ها ببینیم.. باتشکر
السلام علیک یا صاحب الزمان علیه السلام
السلام علیکم و رحمه الله و برکاته
با عرض سلام ... به نظرم دینداری نه منافاتی با شادی داره و نه غم... ابه نظر دین ما رو به یک شادی صحیح و جهت دار تشویق و رهنمون میکنه ... به عبارت دیگر یک تعادل و رو نشون میده که اگر دقت کنیم این تعادل رو میتونیم توی همه زمینه ها ببینیم.. باتشکر
شادی ازنظر من کاری که باعث بشه روح آدم شاد بشه
مثلا وقتی کمک به یکی میکنی یک فرح روحی داره که ازنظر من شادی هست
اما این کارت نباید باعث رنجش کسی یا بهر دلیلی حق الناس داخلش باشه
اگر کاری این سرایط رو داشته باشه بنظر من شادی هستش
مثلا وقتی کمک به یکی میکنی یک فرح روحی داره که ازنظر من شادی هست
اما این کارت نباید باعث رنجش کسی یا بهر دلیلی حق الناس داخلش باشه
اگر کاری این سرایط رو داشته باشه بنظر من شادی هستش
باسلام
با تشکر از موضوع مورد سوال دوست عزیزم گمنام
درمیان افراد احتمالا اینطور بنظر میرسه که فرد دیندار شاداب نباش وبیشتر مصایب مدنظر فرد دیندار هست ولی میتونه ی دسیسه باش،از جمله شبکه های ماهواره ای که از طریق ب تصویر کشیدن اینطور موارد میباشد که امروزه کم هم نیست وروز ب روز برای زیاد شدن اینطور شبکه ها در تلاشند که باعث دین زدگی افراد میشه اما اگر درروایات دقت کنیم دین با شادی وشادابی عجین است...
با تشکر از موضوع مورد سوال دوست عزیزم گمنام
درمیان افراد احتمالا اینطور بنظر میرسه که فرد دیندار شاداب نباش وبیشتر مصایب مدنظر فرد دیندار هست ولی میتونه ی دسیسه باش،از جمله شبکه های ماهواره ای که از طریق ب تصویر کشیدن اینطور موارد میباشد که امروزه کم هم نیست وروز ب روز برای زیاد شدن اینطور شبکه ها در تلاشند که باعث دین زدگی افراد میشه اما اگر درروایات دقت کنیم دین با شادی وشادابی عجین است...
سلام.
بعضی افرادشادی رومنهای خدامیدونن یانشون میدن.شادیهایی سراسرگناه.که اگربعد این شادی هاباخداخلوت کنی وبه کارات فکرکنی ازشرمساری و...درپیشگاه خداگریه میکنی.
شادی واقعی زمانی اتفاق میفته که شادباشی درعین حال خداروهم داشته باشی.
انسان نیازداره به شادی وشادزیستن ولی گاهی گناهانمون فرصت شادزیستن روبهون نمیده.
به نظرمن،اسلام باشادی ای که گناه دران راه نداشته باشه مخالف نیست.
مومن شاد،فعالتره ویک دیدمثبت درذهن دیگرافاراد ایجادمیکنه وتاثیربیشتری میتونه روی اونهاداشته باشه وحتی راه برای بیان معارف ازاین طریق هموارترمیشه.
این نظرات شخصی منه.
بعضی افرادشادی رومنهای خدامیدونن یانشون میدن.شادیهایی سراسرگناه.که اگربعد این شادی هاباخداخلوت کنی وبه کارات فکرکنی ازشرمساری و...درپیشگاه خداگریه میکنی.
شادی واقعی زمانی اتفاق میفته که شادباشی درعین حال خداروهم داشته باشی.
انسان نیازداره به شادی وشادزیستن ولی گاهی گناهانمون فرصت شادزیستن روبهون نمیده.
به نظرمن،اسلام باشادی ای که گناه دران راه نداشته باشه مخالف نیست.
مومن شاد،فعالتره ویک دیدمثبت درذهن دیگرافاراد ایجادمیکنه وتاثیربیشتری میتونه روی اونهاداشته باشه وحتی راه برای بیان معارف ازاین طریق هموارترمیشه.
این نظرات شخصی منه.