مرحوم آیتالله بهجت امامان معصوم علیهالسلام را واسطه فیض میدانست و از راه آنان حرکت میکرد و میفرمود: «اگر انسان با اینها راست باشد و راست حرکت کند و معتقد هم باشد، جواب میگیرد».
ایشان بهشدت به این امر معتقد بود که اینها اشراف کاملی بر ما دارند. همه نوری واحد هستند و از حال ما غافل نیستند. اصلاً راه رسیدن به معارف الهی، شناخت اینهاست. میفرمود: «من دیده بودم که معرفت ائمه وقتی بالا برود، به معرفت خدا میرسد؛ چون اینها بابند؛ نَزِّلونا عن الرّبوبیّة و قولوا فینا ما شئتم؛ ما را از خدایی پایین بیاورید و هر چه میخواهید درباره ما بگویید».
پدرم میفرمود: «اهلبیت علیهالسلام آنقدر مقامات و کمالات دارند که تمام عالم هیچ نسبتی با آنها ندارد و اصلاً عالم در مقابل آنها ارزشی ندارد. خدا میداند چه عظمتی دارند و در عالم چه خبر است. حیف است که در عالم یک نفر آدم عادی از آنها عزیزتر زندگی کند».
ایشان براى توسل به اهلبیت علیهالسلام به همین توسلات مأثور توصیه مىكردند و مىگفتند: «بهترین توسلات، همین توسلات مأثوره است، ولى باید قلب همراه زبان باشد». خود ایشان هم در عمل به این گفتار پیشقدم بود و به بسیاری از ادعیه و توسلات مأثور التزام داشت. در حرمهاى ائمه علیهمالسلام بیشتر زیارت امینالله و زیارت جامعه كبیره را مىخواند. در همین حرم حضرت معصومه سلاماللهعلیها نیز زیارت جامعه را قرائت میکرد و معقتد بود که در اینجا باید به نیت زیارت تمام ائمه، این زیارت را بخوانیم.
آقا همیشه میگفت: «خدا میداندکه این توسلات برای انسان چه میکند. این توسل برای انسان یک ارتباط است. مثال شخصی که توسل پیدا میکند، مثال لامپی است که به جریان الکتریسیته متصل میشود و نور میدهد. انسان وقتی به آنها متصل شود، انگار به خدا متصل شده است. این توسلات انسان را خدایی میکند».