در فرازهایی از دعاهای مختلف، می‌توان عبارت‌هایی مشاهده کرد، که در آنها از خداوند آبرو در دنیا و آخرت خواسته می‌شود؛ مانند:
1. در فرازی از دعایی که بین اذان و اقامه در هر نماز وارد شده؛ آمده است:
«اللَّهُمَّ إِنّی أَتَوَجَّهُ إِلَیْکَ بِنَبِیِّکَ نَبِیِّ الرَّحْمَةِ مُحَمَّدٍ وَ أُقَدِّمُهُمْ بَیْنَ یَدَیْ حَوائِجی کُلِّهَا فَصَلِّ عَلَیْهِمْ وَ اجْعَلْنی بِهِمْ وَجِیهاً فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ»؛[1]
خدایا! به وسیله محمد و آل محمد به تو روی می‌آورم و پیشاپیش نیازهایم آنان را شفیع قرار می‌دهم پس بر آنان درود بفرست و مرا به سبب ایشان در دنیا و آخرت آبرومند و از مقرّبان درگاهت قرار ده.
این دعا – با اندکی اختلاف در عبارت - در قبل از شروع نماز،[2] پیش از نماز ظهر،[3] بعد از نماز،[4] در نماز وتر[5] و ... نقل شده است.
2. «اللَّهُمَّ صُنْ وَجْهِی بِالْیَسَارِ وَ لَا تَبْذُلْ جَاهِی بِالْإِقْتَارِ فَأَسْتَرْزِقَ طَالِبِی رِزْقِکَ وَ أَسْتَعْطِفَ شِرَارَ خَلْقِکَ وَ أُبْتَلَى بِحَمْدِ مَنْ أَعْطَانِی وَ أُفْتَتَنَ بِذَمِّ مَنْ مَنَعَنِی وَ أَنْتَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِکَ کُلِّهِ وَلِیُّ الْإِعْطَاءِ وَ الْمَنْعِ- إِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیر»؛[6]
خدایا! با گشاده حالى، آبرویم را حفظ فرما و با تنگدستى، احترامم را مَبَر تا ناچار شوم از کسانى که خود جوینده روزىِ تو هستند، طلب روزى کنم و از بندگان بدت درخواست نمایم و به ستایشگرى از آن‌کسی که به من بخشش می‌کند و بدگویى از کسی که مرا چیزى نمی‌بخشد، گرفتار آیم؛ در حالى که در پس همه این‌ها، تویى که بخشیدن یا نبخشیدن را در اختیار دارى. همانا تو بر هر چیز توانایى!».
پی نوشت :
[1]. منسوب به امام على بن موسى الرضا(ع)، فقه الرضا، ص 97، مشهد، مؤسسة آل البیت(ع)، چاپ اول، 1406ق.
[2]. کلینى، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 4، ص 470، قم، دار الحدیث، چاپ اول، 1429ق.
[3]. شیخ طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبّد، ج 1، ص 30، تهران، المکتبة الإسلامیة، بی‌تا.
[4]. ابن حیون مغربى، نعمان بن محمد، دعائم الإسلام، ج 1، ص 171، قم، مؤسسة آل البیت(ع)، چاپ دوم، 1385ق.
[5]. همان، ص 406.
[6]. سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق: صبحی صالح، خطبه 225، ص 347 – 348، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق.