به نام او که نام او و یاد او ارامبخش دلهاست
عالمان ربانی، چلچراغ های پر فروغی هستند که در هر عصری، در آسمان علم و عمل میدرخشند، و با کسب نور و گرما از خورشید رسالت و امامت. بر زمینان تجلی میکنند و آنان را به سوی منابع نور و برکت دودمان وحی، رهنمون میسازند، و بر بال عرفان ناب محمدی صلی الله علیه و آله نشانده، بر مشکات ملکوت، عروج میدهند.
در میان دین باوران کفر ستیز، چهرهی محبوب قرن، فقیه تیز بین سیاست مدار ایزدخواه فیلسوف عارف ژرف نگر، عالم متخلق و رهبر و بنیان گذار جمهوری اسلامی، حضرت امام خمینی، رضوان الله علیه، از موقعیتی والا و ویژه برخودار است؛ زیرا، روزها و ساعتها و لحظه های عمر او، بامراقبه و محاسبه سپری شد و صدها آیهی قرآن را مجسم ساخت و عینیت بخشید.
مناسب است سیره ی عملی ایشان را در ماه مبارک رمضان مورد بررسی قرار دهیم تا جان را با شهد محبت و شناختحاصل از رفتار ایشان، صفایی دیگر دهیم.
حضرت امام، رضوان الله علیه، توجه ویژهای نسبتبه ماه رمضان داشته و بدین جهت، ملاقات های خودشان را در ماه رمضان تعطیل میکردند و به دعا و تلاوت قرآن و... میپرداختند.
و خودشان میگفتند: «خود ماه مبارک رمضان، کاری است» (1).
یکی از یاران امام، در این باره گفته است:
در این ماه، ایشان، شعر نمیخواندند و نمی سرودند و گوش به شعر هم نمیدانند.
خلاصه، دگر گونی خاصی متناسب با این ماه در زندگی خود ایجاد میکردند، به گونهای که این ماه را، سراسر، به تلاوت قرآن مجید و دعا کردن و انجام دادن مستحبات مربوط به ماه رمضان سپری میکردند (2).
ایشان، به هنگام سحر و افطار، بسیار کم میخوردند، به گونهای که خادمشان فکر میکردند که امام، چیزی نخورده است! (3)
حضرت امام رحمه الله درباره رمضان چنین میسرایند:
ماه رمضان شد، می و میخانه بر افتاد
عشق و طرب و باده، به وقت سحر افتاد
افطار به می کرد برم پیر خرابات
گفتم که تو را، روزه، به برگ و ثمر افتاد
با باده، وضو گیر که در مذهب رندان
در حضرت حق این عملت بارور افتاد (4)
آخرین ویرایش توسط مدیر: