مرحوم کلینی با إسناد خود از جابر از امام محمد باقر-علیه السلام- روایت می کند:
«قال: یجیئ القرآن یوم القیامة فی أحسن منظور إلیه صورة فیمرّ بالمسلمین...
فیقول للمؤمن إقرأ و إرقه، قال: فیقرأ و یرقی حتّی یبلغ کلّ رجل منهم منزلته التّی هی له فینزلها.»
(آن حضرت گفتند: قرآن در روز قیامت می آید در حالی که از جهت شمائل و حسن صورت، دارای بهترین و زیباترین منظر است.
آنگاه از جلوی مسلمانان عبور می کند، و آنها می گوسند: این مرد از ماست! پس از نزد آنها می گذرد تا به نزد پیامبران می رسد، آنها میگویند: این مرد از ماست!
و سپس از نزد آنهانیز می گذرد تا به نزد فرشتگان مقرب می رسد، و آنها می گویند: این مرد از ماست! و پس از آن نیز از نزد آنها می گذرد تا می رسد به پروردگار عزّ و جلّ؛
در این حال می گوید: ای پروردگار من! فلان پسر فلان، من روزهای گرم تابستان او را به خواندن قرآن مشغول کردم، و شبهای او را به خواندنن قرآن پایان دادم!(در زمانی که در دار دنیا زندگی داشت.)
و اما فلان پس فلان، من هیچیک از روزهای گرم او را به خواندن قرآن سپری ننمودمف و شبهای او را به خواندن قرآن نگذراندم!
خداوند تبارک و تعالیخطاب می کند به قرآن که: اینک تو آنها را بر حسب درجات و مراتبشان، در بهشت در منازل خاص خودشان داخل کن!
در این حال قرآن بپا می خیزد و مردم مؤمن قاری قرآن ره دنبال او راه می افتند، به مؤمن می گوید: بخوان و بالا برو!
حضرت فرمودند: پس مؤمن می خواند و بالا می رود، تا هر کسی از مؤمنینی که قران خوانده بود، به منزل خودش که طبق آیات قرآن برای او معین شده است می رسد.
در این صورت آن مؤمن قاری قرآن، در آن منزل فرود می آید.)
به همین خاطر سزاواره که مؤمن تا هنگامی که به حقیقت قرآن نرسیده و از معانی باطنیّه قرآن اطلاع پیدا نکرده، از خواندن و دقّت کردن و تفکّر در آیات آن،
و از تزکیه و تطهیر نفس و عبادت دست برنداره تا اونکه به مراد خودش برسه.
منبع:
الکافی، ج 2، ص 601.