سلام به همگی.
از ابتدای کودکی تا به حال، بارها و بارها در مورد احترام به والدین خوندیم و شنیدیم و گاهی گفتیم. چه در قرآن کریم، چه در احادیث پدر و مادر در جایگاه ویژه ای قرار دارن.
در شرایط طبیعی هر فرزندی به والدین عشق می ورزه و اونها رو دوست داره...
اما گاهی اوضاع به گونه ای رقم می خوره که این علاقه رفته رفته کمرنگ شده و حتی گاهی متاسفانه جای خودش رو به نفرت میده.
حالا می خوایم در این مطلبی که ایجاد کردیم ببینیم راهکار عملی برای افرادی که در دسته بندی های زیر قرار می گیرن چی هست؟
- کسانی که می گن والدینمون ما رو درک نمی کنن، همش به فکر خودشونن، هر کدومشون راه خودش رو میره و انگار نه انگار ما بچه ها این وسط آدمیم. با جر و بحث های شبانه روزیشون، جو خونه رو آنچنان متشنج کردن که آرامش و آسایش رو از ما گرفتن...
- کسانی که می گن والدینمون بهمون ظلم کردن، بچگیمون رو سیاه دارن، وقتی هنوز خوب و بد رو نمیفهمیدیم بدون دلیل منطقی و فقط از روی خودخواهی و عدم گذشت، از هم جدا شدن و ما رو آواره کردن...
- کسانی که می گن اخلاق والدینمون با ما کاملا سرد و بدون احترامه و نه تنها ما از طرف والدینمون محبت ندیدیم، بلکه تا جایی که به یاد میاریم همش خشونت و بی عاطفگی بود. نه از نظر مالی بهمون توجه دارن نه عاطفی. همش دوست دارن مطابق میل اونا رفتار کنیم، تازه بین بچه ها تبعیض قائل می شن...
- کسانی که می گن والدینمون حدود الهی رو رعایت نمی کنن، اهل حلال و حروم نیستن، پدرمون معتاده، مادرمون مشکل اخلاقی داره...
- کسانی که می گن والدینمون با افکار غلط خودشون مانع ازدواج ما شدن، مانع تحصیل ما شدن، شرایط زندگی سالم رو از ما گرفتن...
- کسانی که می گن والدینمون فکر کردن همه چیز پوله، از صبح تا شب دنبال کارن، اصلا به نیازهای دیگه ما توجه ندارن...
- کسانی که می گن از والدینمون متنفریم چون...
و...
به نظر شما، طرز برخورد صحیح و خداپسندانه با چنین والدینی چی هست؟
.gif "گل :gol:")
آخرین ویرایش:
دالی به همتون 
