***********روایت زیارت اولین زائر امام حسین(ع) از زبان آیت الله مجتبی تهرانی در آخرین اربعین حیاتشان

kyana

کاربر ویژه
"بازنشسته"


شما شنیدید كه امروز جابر با عطیه به کربلا آمدند، بد نیست تذکری هم داده باشم. جابر خودش از صحابه است و عطیه از تابعین است. قاعدتاً چون نمی شود امام حسین آن روز جابر را دعوت نکرده باشد، عطیه نبوده است؟ من دیدم بعضی ها اشتباهی را راجع به عطیه می نویسند كه غلام جابر بوده است، اينها به عطیه جسارت کرده اند، عطیه غلام جابر نیست، عطیه دانشمند بزرگی در اسلام است.

وقتی عطیه به دنیا می آید، پدرش در کوفه بوده است، خدمت امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) می رود و می گوید خدا به من یک پسر داده است و می خواهم اسمش را شما بگذاری. علی(علیه السلام) می گوید «هذا عطیه الله» این داده خدا است، با همین اسم گذاشت لذا او هم اسم بچه اش را عطیه گذاشت.

او از آن کسانی است که خودش می گوید من سه دوره تفسیر پیش ابن عباس دیدم. پنج جلد تفسیر قرآن نوشته است. او از دانشمندان بزرگ در اسلام است . اینهایی که من می گویم تاریخ طبری، تباعات ابن سعد و همه اینها نوشته اند. عطیه آدم کوچکی نیست، از تابعین است و از مجاهدین هم هست. از آنهایی است که با حجاج در افتاد و مدتی هم فراری بود. وقتی در مدینه این جریان را شنید با جابر برای زیارت امام حسین به کربلا آمدند.

روز اربعین، یعنی چهلم به کربلا رسیدند، غرضم این است، او از تابعین است، جابر به عنوان يكي از صحابه، باید چیزهایی را که از پیغمبر گرفته است، به عطيه یاد بدهد. ذهنیتی که جابر دارد و مسأله ای که من آن را در ارتباط با همین بحثم بعداً می گویم که رابطه بین مسلمان و اهل بیت، باید یک رابطه ای باشد تا از اسلام بهره داشته باشد. یعنی این رابطه برای او مصونیت می آورد حالا از مصونيت درونی گرفته است تا مصونيت بیرونی. درونی قلبی که محبت است، بیرونی عبارت از اطاعت است که ولایت و سرپرستی آنها را پذیرفته باشد و الا او مصونیت ندارد چه نسبت به فرد و چه نسبت به جامعه فرقی هم نمی کند.

حالا من جمله ای را كه جابر همان روز اربعین از پیغمبر نقل می کند، می گویم، دارد: «ثم قال خُذُونِي نَحْوَ أَبْيَاتِ كُوفَانَ» عطيه می گوید جابر بعد از زیارت مزار امام حسین(علیه السلام) به من گفت بیا سمت کوفه برویم، «فَلَمَّا صِرْنَا فِي بَعْضِ الطَّرِيقِ فَقَالَ لِي يَا عَطِيَّةُ هَلْ أُوصِيكَ» می گوید داشتیم با هم می رفتیم كه جابر به من رو کرد و گفت: عطیه می خواهی سفارشی به تو بکنم؟ «وَ مَا أَظُنُّ أَنَّنِي بَعْدَ هَذِهِ السَّفْرَةِ مُلَاقِيكَ» دیگر گمان ندارم بعد از این تو را ببینم، من پیر شدم و نزدیک وفاتم هست. ببینید تا چه حدی می رود. «أَحْبِبْ مُحِبَّ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَحَبَّهُمْ» کسانی را که آل محمّد را، یعنی اهل بیت را دوست دارند، دوست بدار. خودشان را نمی گوید، مي گويد دوستان آنها را دوست بدار، این یک چیز بالاتر شد «وَ أَبْغِضْ مُبْغِضَ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَبْغَضَهُمْ» و کسانی را که اهل بیت را دشمن می دارد، دشمن بدار، مثل معاویه و یزید و امثال اینها، خودتان تطبیق بدهید. «وَ إِنْ كَانَ صَوَّاماً قَوَّاماً» نگاه نکن روزه میگیرد و نماز شب می خواند، این به درد نمی خورد. بعد می گوید «وَ ارْفُقْ بِمُحِبِّ آلِ مُحَمَّدٍ فَإِنَّهُ إِنْ تَزِلَّ قَدَمٌ بِكَثْرَةِ ذُنُوبِهِمْ ثَبَتَتْ لَهُمْ أُخْرَى بِمَحَبَّتِهِمْ» اگر کسی كه محبّ اهل بیت است، مثلاً لغزشی کرد و غفلتاً گناهی کرد، - اين قهری است، او كه معصوم نیست_ این رابطه درونی که دارد موجب می شود گامهایی را که برمی دارد آن لغزش را درست کند و جبران کند «فَإِنَّ مُحِبَّهُمْ يَعُودُ إِلَى الْجَنَّةِ وَ مُبْغِضَهُمْ يَعُودُ إِلَى النَّارِ»[۳] آنچه را که می شود گفت در اسلام و این آیین برای مصونیتِ خود این آیین در سطح جامعه و براي افراد مسلمان محوریت دارد، عبارت از این رابطه با اهل بيت است، اعم از درونی و بیرونی که من بعد وارد اين بحث می شوم. سراغ توسلم بروم.
 

kyana

کاربر ویژه
"بازنشسته"
توسّل


عطیه می گوید با جابر از مدینه راه افتادیم و آمدیم. می گوید که ما روز اربعین به کربلا رسیدیم. می گوید «كُنْتُ مَعَ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ يَوْمَ الْعِشْرِينَ مِنْ صَفَرٍ فَلَمَّا وَصَلْنَا الْغَاضِرِيَّةَ» وقتی که به کربلا رسیدیم، جابر به من گفت که او را به شریعه فرات ببرم، «اغْتَسَلَ فِي شَرِيعَتِهَا» رفت و غسل کرد، جابر از راه رسیده خودش را تمیز کرد. من غالباً گفتم كه اين مسأله در زیارت امام حسين شوخی بردار نیست.


شست و شویی کن و وانگه به خرابات خرام


اینجا با جاهای دیگر فرق دارد. هيچ يك از زمینهای عالم از نظر ارزشی نمی تواند به آن طعنه بزند «اغْتَسَلَ فِي شَرِيعَتِهَا وَ لَبِسَ قَمِيصاً كَانَ مَعَهُ طَاهِراً» همراهش یک لباس پاکیزه آورده بود، لباس پاکیزه اش را به تن کرد «ثُمَّ قَالَ لِي أَ مَعَكَ شَيْ‏ءٌ مِنَ الطِّيبِ يَا عَطَاءُ» به من رو کرد و گفت چیزی از عطریات همراه خودت داری یا نه؟ گفتم «قُلْتُ مَعِي سُعْدٌ» سُعد دارم، می گوید از من گرفت «فَجَعَلَ مِنْهُ عَلَى رَأْسِهِ وَ سَائِرِ جَسَدِهِ» خودش را و سراسر بدنش را خوشبو کرد. «ثُمَّ مَشَى حَافِياً» اینجا که نمی شود با کفش برود. «فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً»[۴] می گوید دیدم پای برهنه راه افتاد، به من گفت بیا من را سمت قبر حسین(علیه السلام) برسان، «حَتَّى وَقَفَ عِنْدَ رَأْسِ الْحُسَيْنِ» به موازات سر حسین(علیه السلام) ایستاد. «وَ كَبَّرَ ثَلاثا» سه بار گفت الله اکبر. من این را مکرّر گفتم، به نظر من باید هم همینطور باشد، عظمت حسین(علیه السلام) چنان جابر را گرفت که یک وقت دید نکند خدا کوچک شود، لذا گفت الله اکبر، خدا بزرگتر از حسین است، اینقدر عظمت حسین، جابر را گرفته بود. می گوید بعد دیدم جابر بیهوش شد و به زمین افتاد «فرَشَشْتُ عَلَيْهِ شَيْئاً مِنَ الْمَاءِ» آب آوردم و به چهره جابر زدم به هوش آمد وقتی به هوش آمد «وَ قَالَ يَا حُسَيْنُ ثَلاثاً» سه مرتبه حسین را صدا زد و گفت «ثمَّ قَالَ حَبِيبٌ لا يُجِيبُ حَبِيبَهُ» دوستی که جواب دوستش را نمی دهد. خودش بلافاصله جواب خودش را داد، گفت: «وَ أَنَّى لَكَ بِالْجَوَابِ»[۵] حسین تو چه طور می توانی جواب من را بدهی و حال این که بین سر و بدنت فاصله افتاده است.



عرش نیوز
 
بالا