مرحوم شيخ طوسى وصدوق آورده اند براين كه يكى از اصحاب به نام ابومحمّد، حسن بن احمد حكايت كند:
در آن سالى كه وكيل خاصّ حضرت بقيّة اللّه الا عظم عليه السلام به نام شيخ علىّ بن محمّد سمرىّ رضوان اللّه عليه وفات يافت، چند روز پيش از آن به ديدارش رفتم؛ وعدّه اى از مردم نيز به ملاقات آن بزرگوار آمده بودند.
نامه اى را از طرف حضرت صاحب الزّمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف به جمعيّت حاضر در منزلش، ارائه نمود، كه در آن مرقوم فرموده بود:
بسم اللّه الرّحمن الرّحيم، اى علىّبن محمّد سمرىّ! خداوند به دوستان وآشنايان تو اءجر عنايت فرمايد، همانا كه مدّت عمر تو به پايان رسيده است وتا شش روز ديگر رحلت خواهى نمود، كارهاى خود را انجام بده وآماده رحلت براى جهان أبدى باش.
به كسى بعد از خودت وصيّت نكن وكسى را جانشين خويش مگردان، چون كه زمان غيبت كبرى فرا رسيده است.
و پس از آن، ديگر - به طور مشخّص وآشكارا - ظهور نخواهم كرد، مگر آن كه خداوند متعال اجازه فرمايد، كه مدّت زمانى بسيار طولانى بايد سپرى شود.
قبل از ظهور من دل هاى مردم، سياه وتاريك وبى رحم خواهد شد، ظلم وتجاوز بر زمين گسترانيده مى شود.
سپس در پايان آن نامه شريفه، چنين مرقوم فرموده بود:
بعضى از افراد ادّعاى ديدار وملاقات با مرا مى نمايند، هركس قبل از خروج سفيانى وقبل از صيحه آسمانى چنين ادّعائى را بنمايد - كه مرا به طور مشخّص ديده است - او دروغ گو ومفترى مى باشد.1
(و لا حول ولا قوّة إلاّ باللّه العلىّ العظيم).
ابومحمّد حسن بن احمد در ادامه افزود: من آن نامه ومرقومه شريفه را ديدم وچون روز ششم فرا رسيد به منزل وى آمديم، او را در حال احتضار يافتيم، به او گفته شد: وصىّ وجانشين تو كيست؟
در پاسخ اظهار داشت: تمام امور براى خداوند ودر اراده او مى باشد وتمام مقدّرات در دست او است.1
و اين آخرين كلامى بود كه گفت وبه لقاءاللّه پيوست وديگر كسى از او سخنى نشنيد
غيبت شيخ طوسى: ص 395، ح 365، إ كمال الدّين شيخ صدوق: ص 516 ح 44، خرائج راوندى: ج 3، ص 1128، بحار: ج 51، ص 360، ح 7، وج 53، ص 318، س 3.
در آن سالى كه وكيل خاصّ حضرت بقيّة اللّه الا عظم عليه السلام به نام شيخ علىّ بن محمّد سمرىّ رضوان اللّه عليه وفات يافت، چند روز پيش از آن به ديدارش رفتم؛ وعدّه اى از مردم نيز به ملاقات آن بزرگوار آمده بودند.
نامه اى را از طرف حضرت صاحب الزّمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف به جمعيّت حاضر در منزلش، ارائه نمود، كه در آن مرقوم فرموده بود:
بسم اللّه الرّحمن الرّحيم، اى علىّبن محمّد سمرىّ! خداوند به دوستان وآشنايان تو اءجر عنايت فرمايد، همانا كه مدّت عمر تو به پايان رسيده است وتا شش روز ديگر رحلت خواهى نمود، كارهاى خود را انجام بده وآماده رحلت براى جهان أبدى باش.
به كسى بعد از خودت وصيّت نكن وكسى را جانشين خويش مگردان، چون كه زمان غيبت كبرى فرا رسيده است.
و پس از آن، ديگر - به طور مشخّص وآشكارا - ظهور نخواهم كرد، مگر آن كه خداوند متعال اجازه فرمايد، كه مدّت زمانى بسيار طولانى بايد سپرى شود.
قبل از ظهور من دل هاى مردم، سياه وتاريك وبى رحم خواهد شد، ظلم وتجاوز بر زمين گسترانيده مى شود.
سپس در پايان آن نامه شريفه، چنين مرقوم فرموده بود:
بعضى از افراد ادّعاى ديدار وملاقات با مرا مى نمايند، هركس قبل از خروج سفيانى وقبل از صيحه آسمانى چنين ادّعائى را بنمايد - كه مرا به طور مشخّص ديده است - او دروغ گو ومفترى مى باشد.1
(و لا حول ولا قوّة إلاّ باللّه العلىّ العظيم).
ابومحمّد حسن بن احمد در ادامه افزود: من آن نامه ومرقومه شريفه را ديدم وچون روز ششم فرا رسيد به منزل وى آمديم، او را در حال احتضار يافتيم، به او گفته شد: وصىّ وجانشين تو كيست؟
در پاسخ اظهار داشت: تمام امور براى خداوند ودر اراده او مى باشد وتمام مقدّرات در دست او است.1
و اين آخرين كلامى بود كه گفت وبه لقاءاللّه پيوست وديگر كسى از او سخنى نشنيد
غيبت شيخ طوسى: ص 395، ح 365، إ كمال الدّين شيخ صدوق: ص 516 ح 44، خرائج راوندى: ج 3، ص 1128، بحار: ج 51، ص 360، ح 7، وج 53، ص 318، س 3.