دستگيرى خداوند از عبد

نورا

کاربر ویژه
"کاربر *ویژه*"


اگر خداوند دست كسى را بگيرد و او را يارى و مورد توجه و لطف و كرم خود قرار دهد، به هيچ وجه كسى نمى‏تواند او را ذليل و از اين عزت و سربلندى به ذلت و سرافكندگى بكشاند و عزيز واقعى هم يعنى همين.
اهل لغت در معناى عزيز گفته‏اند: شكست‏ناپذير، آرى، اگر كسى خدا پشتيبان او باشد و از او حمايت كند، هرگز طعم شكست و ذلّت را نخواهد چشيد.
حضرت على عليه السلام مى‏فرمايد:
العزيزُ مَنِ اعْتَزَّ بِالطَّاعَةِ. «1»
عزيز كسى است كه به سبب طاعت و فرمانبردارى حق، عزيز شده باشد.
اگر خداوند عزّت به انسان داد و حامى عبدش بود اين عزّت خدايى قابل زوال نخواهد بود و به خلاف عزّت‏هاى دنيوى كه به حسب ظاهر عزّت است ولى قابل زوال و تغيير و تحول مى‏باشد، اگر خداوند بخواهد كسى را عزيز كند و او را دوست داشته باشد از روى لطف و مرحمت خود آنچه را راست باشد، در دل او مى‏اندازد از براى او، جهت رسيدن او به آنچه صلاح حال او باشد و موجب رشد و توفيق او شود.
ا
 

نورا

کاربر ویژه
"کاربر *ویژه*"
مام صادق عليه السلام مى‏فرمايد:
اذا احَبَّ اللَّهُ عَبْداً الْهَمَهُ الطَّاعَةَ وَ الْزَمَهُ الْقَناعَةَ وَفَقَّهَهُ فِى الدّينِ وَ قَوَّاهُ بِالْيَقينِ فَاكْتَفى‏ بِالْكَفافِ وَ اكْتَسى‏ بِالْعَفافِ. «2»
چون خداوند بنده‏اى را دوست بدارد، شوق عبادت در دل او مى‏افكند و قناعت را پيشه او مى‏سازد و او را به فهم بصيرانه دين موفق مى‏دارد و به دل او با يقين نيرو مى‏بخشد و چنين انسانى به كفاف بسنده مى‏كند و در جامه عفاف مى‏خرامد.
و نيز آن حضرت در تفسير آيه 160 سوره آل عمران:
إِن يَنصُرْكُمُ اللَّهُ فَلَا غَالِبَ لَكُمْ وَإِن يَخْذُلْكُمْ فَمَن ذَا الَّذِى يَنصُرُكُم مّن‏بَعْدِهِ‏وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ» «3»
اگر خدا شما را يارى كند، هيچ كس بر شما چيره و غالب نخواهد شد، و اگر شما را واگذارد، چه كسى بعد از او شما را يارى خواهد داد؟ و مؤمنان بايد فقط بر خدا توكّل كنند.
مى‏فرمايد:
اذا افْعَلَ الْعَبْدُ ما امَرَهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ مِنَ الطَّاعَةِ كانَ فِعْلُهُ وِفْقاً لِأَمْرِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ سُمِّىَ الْعَبْدُ بِهِ مُوَفَّقاً وَ اذا أَرادَ الْعَبْدُ انْ يَدْخُلَ فى‏ شَى‏ءٍ مِنْ مَعاصِى اللَّهِ فَحالَ اللَّهُ تَبارَكَ وَ تَعالى‏ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ تِلْكَ الْمَعْصِيَةِ فَتَرَكَها كانَ تَرْكُهُ لَها بِتَوْفيقِ اللَّهِ تَعالى‏ وَ مَتى‏ خُلِّىَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ تِلْكَ الْمَعْصِيَةِ فَلَمْ يَحُلْ بَيْنَهُ وَ بَيْنَها حَتَّى يَرْتَكِبَها فَقَدْ خَذَلَهُ وَ لَمْ يَنْصُرْهُ وَ لَمْ‏يُوَفِّقْهُ. «4»
هر گاه بنده آنچه را كه خداوند عزّوجلّ او را به آن امر فرموده از اطاعت، به‏ جا آورد كردارش با امر خدا موافق باشد، آن بنده را موفّق مى‏نامند و چون بنده اراده كند كه در چيزى از معصيت‏هاى خداوند داخل شود، خداوند ميانه او و آن معصيت حايل و مانع شود و بنده، آن معصيت را ترك كند، به توفيق الهى ترك كرده باشد و هرگاه ميان او و ميان آن معصيت جدائى افتد و سبب شود آن معصيت را مرتكب شود، خداوند او را واگذاشته و توفيق خود را از او سلب نموده است.
 

نورا

کاربر ویژه
"کاربر *ویژه*"
دورى از حسد


در ادامه دعا امام زين العابدين عليه السلام مى‏فرمايد: خداوندا! مرا از حسد دور نگه دار.
حسد: عبارت از اين است كه انسانى نسبت به انسان ديگر بدخواه باشد، از اين جهت كه خداوند به وى نعمتى عطا فرموده و او از عطيه الهى رنج مى‏برد و در دل تمنا دارد، موجباتى فراهم آيد تا نعمت از صاحب نعمت سلب گردد و آن قدر به تمناى خويش علاقمند است كه از ميان رفتن نعمتِ صاحبِ نعمت را براى خويش نعمت مى‏پندارد.
امام على عليه السلام مى‏فرمايد:
الْحاسِدُ يَرى‏ انَّ زَوالَ النِّعْمَةِ عَمَّنْ يَحْسُدُهُ نِعْمَةٌ عَلَيْهِ. «5»
حسود از بين رفتن نعمت از ديگران را، براى خودش نعمت مى‏بيند.
اگر در فرمايش حضرت على عليه السلام كمى انديشه كنيم به اين نتيجه خواهيم رسيد كه حسود در واقع دشمن نعمت است نه صاحب نعمت، او از خداوند و تقسيم عطيه‏اش ناراحت و خشمگين است.
آرى، اصل حسد، كورى قلب و انكار فضل الهى كه دو بال كفرند را به دنبال دارد به اين جهت ضرر حاسد قبل از آن كه به محسود برسد به خودش مى‏رسد، مانند ابليس كه ضررش به خودش رسيد و لعنت ابدى شامل حال او شد و آدم به مقام نبوت رسيد و خدا نكند كه اين صفت رذيله در كسى ملكه شود كه ديگر موفق به توبه نشده و هميشه آرزوى ضرر به ديگران- كه از او بهترند يا بيشتر دارند- را دارد.
 

نورا

کاربر ویژه
"کاربر *ویژه*"
جرأت بر معاصى‏


امام سجّاد عليه السلام از جرأت بر معاصى و عادى دانستن خطا و گناه، نيز به خداوند متعال پناه مى‏برد و درخواست مقام رضاى الهى را مى‏نمايد.
نعمتى بالاتر از رضايت خدا نيست كه امام صادق عليه السلام در تفسير رضا مى‏فرمايد:
صِفَةُ الرِّضا انْ يَرْضَى الْمَحْبُوبَ وَ الْمَكْرُوهَ وَ الرِّضا شُعاعُ نُورِ الْمَعْرِفَةِ، وَ الرَّاضى‏ فانٍ عَنْ جَميعِ اخْتِيارِه وَ الرَّاضى‏ حَقيقَةً هُوَ الْمَرْضِىُّ عَنْهُ وَ الرِّضا اسْمٌ يَجْتَمِعُ فيهِ مَعانِى الْعُبُودِيَّةِ وَ تَفْسيرُ الرِّضا سُرُورُ الْقَلْبِ. «6»
رضا آن است كه انسان از چيزى راضى باشد، خواه آن چيز مطلوب او باشد يا نامطلوب و رضا شعاعى است از نور معرفت و شخص راضى كسى است كه از خواسته‏ها و تمايلات خود دست بردارد و در مقابل خواسته خدا اعمال نظر نكند و تسليم خواسته خدا باشد، شخص راضى در حقيقت كسى است كه خدا از او راضى باشد و رضا اسمى است كه جميع مراتب عبوديّت و بندگى در او جمع است و معنى رضا، سرور قلب است.
 

نورا

کاربر ویژه
"کاربر *ویژه*"
حفظ آبرو


امام زين العابدين عليه السلام در قسمت ديگرى از فراز دعا، درخواست حفظ آبرو و سلامتى مى‏نمايد و از خداوند مى‏خواهد او را در حصن و دژ محكم خود قرار داده به طورى كه آبروى او در امان و سلامتى وى تضمين شده باشد.
اگر شخصى بخواهد در كمال آرامش و طمأنينه باشد بايد كارى كند كه در حصار حضرت حق قرار بگيرد، چون فقط دژ محكم الهى است كه محكم و زوال‏ناپذير است برخلاف بعضى‏ها كه خودشان را در پناه دژهاى واهى و پوشالى و خيالى مال و ثروت و رياست و مقام قرار داده‏اند و روزى به اين نتيجه خواهند رسيد كه اين دژها سرابى بيش نبوده و فقط در سايه لطف و امنيّت الهى است كه آرامش خاطر حاصل مى‏شود.
انَّ اللَّهَ جَلَّ وَ عَزَّ اوْحى‏ الى‏ داوُدَ عليه السلام مَا اعْتَصَمَ بى‏ عَبْدٌ مِنْ عِبادى‏ دُونَ احَدٍ مِنْ خَلْقى‏، عَرَفْتُ ذلِكَ مِنْ نِيَّتِهِ ثُمَّ يَكيدُهُ اهْلَ السَّمواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما فيهِنَّ الَّا جَعَلْتُ لَهُ الْمَخْرَجَ مِنْ بَيْنِهِنَّ وَ مَا اعْتَصَمَ عَبْدٌ مِنْ عَبيدى‏ بِاحَدٍ مِنْ خَلْقٍ دُونى‏، عَرَفْتُ ذلِكَ مِنْ نِيَّتِهِ الَّا قَطَعْتُ اسْبابَ السَّمواتِ مِنْ يَدَيْهِ وَ اسَخْتُ الْأَرْضَ مِنْ تَحْتِهِ وَ لَمْ ابالِ بِاىِّ وادٍ هَلَكَ. «7»
خداوند متعال به داود پيغمبر فرمود: اى داود! هر بنده از بندگان من كه مرا پناهگاه خود بداند و به من توسّل جويد و به مخلوقات من روى نياورد و به آنها چنگ نزند و آنان را در پناهگاه خود نگيرد و نيّت خود را هم پاك كند، اگر همه اهل آسمان‏ها و زمين او را اذيت و آزار كنند، من راه خروج از آن فتنه‏ها را برايش بازكنم.
اما اگر بنده‏اى از بندگانم به يكى از مخلوقات پناه ببرد و او را بر مقدّرات‏ خود حاكم گرداند و نيّت او نيز بر اين گواهى دهد، همه اسباب و وسايل دنيا را از وى قطع خواهم كرد و زمين را زير پايش سست خواهم نمود و با كى نخواهم داشت كه در كجا به هلاكت برسد.
 

نورا

کاربر ویژه
"کاربر *ویژه*"


امنيّت‏

امنيّت، نعمت بزرگ خداوند است چون در محيط ناامن، نه اطاعت خداوند مقدور است نه زندگى توأم با سربلندى و آسودگى فكر و نه تلاش و كوشش و جهاد براى پيشبرد اهداف اجتماعى، بدان جهت يوسف عليه السلام از ميان تمام مواهب و نعمت‏هاى خداوند در مصر، مسأله امنيّت را بيان كرد و به پدر و مادر و برادران خود فرمود:
ادْخُلُواْ مِصْرَ إِن شَآءَ اللَّهُ ءَامِنِينَ» «8»


«7» اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اقْضِ عَنِّي كُلَّ مَا أَلْزَمْتَنِيهِ وَ فَرَضْتَهُ عَلَيَّ لَكَ فِي وَجْهٍ مِنْ وُجُوهِ طَاعَتِكَ أَوْ لِخَلْقٍ مِنْ خَلْقِكَ وَ إِنْ ضَعُفَ عَنْ ذَلِكَ بَدَنِي وَ وَهَنَتْ عَنْهُ قُوَّتِي وَ لَمْ تَنَلْهُ مَقْدُرَتِي وَ لَمْ يَسَعْهُ مَالِي وَ لَا ذَاتُ يَدِي ذَكَرْتُهُ أَوْ نَسِيتُهُ هُوَ يَا رَبِّ مِمَّا قَدْ أَحْصَيْتَهُ عَلَيَّ وَ أَغْفَلْتُهُ أَنَا مِنْ نَفْسِي فَأَدِّهِ عَنِّي مِنْ جَزِيلِ عَطِيَّتِكَ وَ كَثِيرِ مَا عِنْدَكَ فَإِنَّكَ وَاسِعٌ كَرِيمٌ حَتَّى لَا يَبْقَى عَلَيَّ شَيْ‏ءٌ مِنْهُ تُرِيدُ أَنْ تُقَاصَّنِي بِهِ مِنْ حَسَنَاتِي أَوْ تُضَاعِفَ بِهِ مِنْ سَيِّئَاتِي يَوْمَ أَلْقَاكَ يَا رَبِ‏]
خدايا! بر محمّد و آلش درود فرست، و مرا به انجام تمام آنچه براى خود يا بنده‏اى از بندگانت، در جهتى از جهات طاعتت بر من لازم و واجب فرموده‏اى توفيق ده، و اگر بدنم از انجامش ناتوان باشد، و نيرويم از آن سست شود، و توان و قدرتم به آن نرسد، و مال و منالم گنجايشش را نداشته باشد، خواه يادش باشم يا فراموشش كرده باشم، و آن تكليف، اى پروردگارم! از امورى باشد كه به حساب من گذاشته‏اى، و من از انجامش غفلت كرده‏ام، آن را از عطاى عظيمت، و رحمت واسعه‏ات از جانب من ادا كن كه تو توانگر كريمى، اى پروردگارم! آن تكاليف را به گونه‏اى از جانب من ادا كن كه چيزى از آن برعهده من نماند، تا روزى كه تو را ملاقات مى‏كنم، لازم نيايد از خوبى‏هايم كم كنى، و بر بدى‏هايم بيفزايى.
 

نورا

کاربر ویژه
"کاربر *ویژه*"
پی نوشت ها:

______________________________



(1)- غرر الحكم: 184، حديث 3495.
(2)- بحار الأنوار: 100/ 26، باب 2، حديث 34؛ مستدرك الوسائل: 13/ 36، باب 11، حديث 14671.
(3)- آل عمران (3): 160.
(4)- بحار الأنوار: 5/ 200، باب 7، حديث 21؛ التوحيد: 242، باب 35، حديث 1.
(5)- غرر الحكم: 301، حديث 6840؛ مستدرك الوسائل: 12/ 22، باب 55، ذيل حديث 13401.
(6)- بحار الأنوار: 68/ 149، باب 63، حديث 45.
(7)- بحار الأنوار: 68/ 144، باب 63، ذيل حديث 42؛ فقه الرضا: 358، باب 96، ذيل حديث 96.

(8)- يوسف (12): 99.
پایگاه عرفان
 
بالا