اگر خداوند دست كسى را بگيرد و او را يارى و مورد توجه و لطف و كرم خود قرار دهد، به هيچ وجه كسى نمىتواند او را ذليل و از اين عزت و سربلندى به ذلت و سرافكندگى بكشاند و عزيز واقعى هم يعنى همين.
اهل لغت در معناى عزيز گفتهاند: شكستناپذير، آرى، اگر كسى خدا پشتيبان او باشد و از او حمايت كند، هرگز طعم شكست و ذلّت را نخواهد چشيد.
حضرت على عليه السلام مىفرمايد:
العزيزُ مَنِ اعْتَزَّ بِالطَّاعَةِ. «1»
عزيز كسى است كه به سبب طاعت و فرمانبردارى حق، عزيز شده باشد.
اگر خداوند عزّت به انسان داد و حامى عبدش بود اين عزّت خدايى قابل زوال نخواهد بود و به خلاف عزّتهاى دنيوى كه به حسب ظاهر عزّت است ولى قابل زوال و تغيير و تحول مىباشد، اگر خداوند بخواهد كسى را عزيز كند و او را دوست داشته باشد از روى لطف و مرحمت خود آنچه را راست باشد، در دل او مىاندازد از براى او، جهت رسيدن او به آنچه صلاح حال او باشد و موجب رشد و توفيق او شود.
ا