عمره ، بريدن از خلق و رويكردي به سوي حق است ؛ سفر از خلق به حق و دور شدن از غير خدا ، انسان با رفتن به عمره مزه اي از ملكوت مي چشد . او خموشي است كه به بارگاه نور ، بهجت و سرور راه يافته است ، سلوك عمره منازل و مقاماتي دارد كه ديدار حق ، اوج آن است ؛ عمرهراه رستگاري و فوز عظيم است .
هر عبادتي مخصوص كاري است ، اما عمره تنها عبادتي است كه تمام عبادت ها را در برمي گيرد . در عمره نماز ، استغفار و زهد معنا مي شود . فلسفه اشك در عمره نمودار مي گردد . راز و نياز با خدا ، نجوا و همنشيني با او در كنار خانه اش به اوج مي رسد . زائر چون ستاره اي درخشان در آسمان تاريكي ها مي درخشد و نامش در دفتر خدا ثبت مي شود . انساني كه به عمره مي رود ، ميهمان خداست و خدا از او ميزباني مي كند . زيارت خانه خدا ، و گردش به دور خانه يار ، از غذاهايي است كه خداي سبحان بر سر سفره خود نهاده است تا باريافتگان ملكوت از آن بهره بگيرند .
حكمت عبوديت در عمره به كمال مي رسد ؛ عمره آزمون انسان هاست ، عمره نشانه عظمت بي پايان الهي است ، تجديد خاطره با رسول خدا ( صلّي الله عليه و آله و سلَّم ) ، سرزمين وحي و اهل بيت ( عليهم السلام ) عصمت در عمره شكل مي گيرد ، عمره ذكر خداست . عمره بازار خداست وعمره گزار در اين بازار با خدا معامله مي كند و از او مزد مي ستاند.
]زائر خانه خدا باريافته به درگاه الهي و ميهمان خداست و به عنوان ميهمان بر خدا وارد شده است. خداوند عمره گزار را ميزباني مي كند ، او را در كنف حمايت خود گرفته ، مسؤوليتش را به عهده مي گيرد . زائر در اين ميهماني بر سفره گسترده الهي نشسته و با غذاهاي آسماني تغذيه مي شود . ميهمان ، ميزبان را مي بيند و به ديدار او مي رود . خداوند كرامت ها و هداياي خود را به او ارزاني مي دارد ؛ بهره ميهماني خدا بهشت است.
آخرین ویرایش: