مى گويند: بعد از اينكه حضرت صاحب الامر (عليه السلام) بر پدرش نماز خواند واو را دفن كرد، جعفر كذّاب نزد بنى عبّاس رفت وخبر آن حضرت را به آنان داد. آنها سپاهى را به سامرّاء فرستادند تا بر خانه آن حضرت هجوم ببرند وهر كس را كه در آن يافتند بكشند وسر امام (عليه السلام) را بياورند.
هنگامى كه آنان وارد خانه آن حضرت شدند، او را در آخر سرداب روى آب، بر روى حصيرى ديدند كه نماز مى خواند وآب سرداب مانند دريايى بود.
وقتى كه اين صحنه را ديدند از دستيابى به آن حضرت مأيوس شدند ووحشت زده نزد خليفه برگشتند وخليفه به آنان دستور داد كه اين قضيّه را مخفى نگه دارند.
پس دوباره سپاهى بيش از بار اوّل به آنجا فرستاد، آنان هم وقتى كه وارد خانه شدند از سرداب، صداى قرائت قرآن شنيدند، درب سرداب قرار گرفتند تا وقتى كه آن حضرت خارج مى شود او را بگيرند، ولى آن حضرت از جائى كه اكنون شبكه است، خارج شد وفرمانده آنان ايستاده بود. وقتى كه آن حضر رفت وناپديد شد، فرمانده گفت: (پايين برويد واو را بگيريد).
گفتند: (او از جلوى تو گذشت وتو به ما نگفتى تا او را بگيريم).
فرمانده گفت: (من او را نديدم).
پس هراسان مراجعت كردند).
بار سوّم سپاهى بسوى آن حضرت رفت واو را در آخر سرداب يافتند. پس امام زمان (عليه السلام) دستش را بر ديوار گذاشت، ناگهان ديوار شكافته شد وحضرت از آن شكاف بيرون رفت وهنوز هم اثر آن شكاف در آن ديوار پيدا است).