لگد به افتاده، داستانی از امام سجاد(ع)

[مجنون الحسین]

[h=2]لگد به افتاده، داستانی از امام سجاد(ع)[/h]

هشام بن اسماعيل، يكي از دولتمردان اموي و حاكم مدينه بود كه در دوران حكومتش ستمهاي بسيار بخصوص بر علويان و بزرگ آنان امام سجاد(ع) كرده بود. وقتي عزل شد، به فرمان حاكم جديد او را جلوي خانه «مروان حكم» نگه داشته بودند كه هر كس از او ستم ديده يا ناروا شنيده است، بيايد و تلافي كند.​

 

[مجنون الحسین]

شهيد مطهري مي نويسد: «خود هشام، بيش از همه نگران علي بن الحسين و علويّون بود. با خود فكر مي كرد انتقام علي بن الحسين در مقابل آن همه ستمها و سبّ و لعنها نسبت به پدران بزرگوارش كمتر از كشتن نخواهد بود. ولي از آن طرف، امام به علويون فرمود: خوي ما بر اين نيست كه به افتاده، لگد بزنيم و از دشمن پس از آنكه ضعيف شد انتقام بگيريم. بلكه برعكس، اخلاق ما اين است كه به افتادگان كمك و مساعدت كنيم.

هنگامي كه امام با جمعيت انبوه علوّيين به طرف هشام بن اسماعيل مي آمد، رنگ در چهره وي باقي نماند. هر لحظه انتظار مرگ را مي كشيد. ولي برخلاف انتظار وي، امام طبق معمول كه مسلماني به مسلماني مي رسد، با صداي بلند فرمود: «السلام عليكم» و با او مصافحه كرد و بر حال او ترحم كرده، به او فرمود: اگر كمكي از من ساخته است، حاضرم. بعد از اين جريان، مردم مدينه هم شماتت به او را موقوف كردند.»( داستان راستان، ج1، ص74 (داستان: لگد به افتاده))
​

 

[مجنون الحسین]

سخن از جوانمردي و رفتار كريمانه با دوست و دشمن، بويژه در سيره پيشوايان مكتبي و اصحاب آنان دامنه اي وسيع دارد.

اين بحث را با فرازي از دعاي امام سجاد(ع) در صحيفه سجاديه به پايان مي بريم كه نشانگر روح بلند آن حضرت است و تجلي شخصيت كريمانه كه در نيايش او مشهود است:

«خدايا! ... بر پيامبر و دودمانش درود فرست و توفيق ده و ياري كن در برابر كسي كه با من ناراستي مي كند، خيرخواهانه رفتار كنم، كسي را كه از من دوري مي گزيند، به نيكي پاداش دهم، و هر كه مرا محروم مي سازد، به او عطا و بخشش كنم، و هر كه با من قطع رابطه مي كند، صله رحم كنم، هر كه مرا غيبت مي كند، نيكيهايش را ياد كنم، نعمت را سپاس گويم و از بديها در گذرم ...»


اميد است كه گوشه اي از اين گونه رفتار كريمانه و اخلاق و منش بزرگوارانه و فتوت و جوانمردي در زندگيهاي ما نيز جلوه يابد و چهره جامعه و معاشرتهاي مردم را زيبا سازد.