مطالعه آيات قرآن، بهترين راه شناخت همه بعدي انسان است
الف. ساختار دو بعدى انسان (جسم و روح)
«و بدأ خلق الانسان من طينأ ثم سوّاه و نفخ فيه من روحه؛ خداوند آفرينش انسان را ازگل آغاز كردأ سپس او را سازمان هماهنگ بخشيد و از روح خود در او دميد». (سجده / 9 و 7).
پس انسان آميختهاى است از (گل) عنصرى زمينى و نامقدس، و از (روح) مخلوق الهى و مقدس.
ب. نفس آدمى داراى دو گرايش (تقوا و فجور)
«و نفس و ما سوّاها فألهمها فجورها و تقواها؛ سوگند به نفس و جان آدمى و آنچه نيكو و متعادلش ساخته است، پس آن گاه بدى و پرهيزگارى را به آن الهام نموده است». (شمس / 7).
ج. نفس آدمى داراى كاركردى دوگانه (امّاره و لوّامه)
«ولااقسم بالنفس اللوّامة؛ سوگند به نفس آدمى كه وى را بر كجى ها و كجروى ها ملامت مىكند».
«ان النفس لامّارة بالسوء؛ همانا نفس آدمى او را به سوى بدى فرمان مىدهد».
د: مسيرهاى دوگانه در پيش روى انسان (راه تعالى، راه انحطاط)
«قد تبيّن الرشد من الغيّ؛ راه رشد و تعالى، از راه ضلالت و گمراهى باز نمايانده شده است و هر يك قابل شناسايى است». (بقره / 256).
«ألم نجعل له عينين. و لساناً و شفتين. و هديناه النجدين؛ آيا قرار نداديم براى انسان دو چشم و زبانى و دو لب، و آيا دو راه پيش پايش ننهاديم؟» (بلد / 10 و 8).
ه. انسان، خود انتخابگر يكى از دو راه
«إنّا هديناه السبيل إمّا شاكراً و إمّا كفورا؛ راه را به انسان نشان دادهايم و او يا راه شكر و سپاس گزارى در پيش مىگيرد و يا راه كفران و ناسپاسى را». ( انسان / 3).
«و بدأ خلق الانسان من طينأ ثم سوّاه و نفخ فيه من روحه؛ خداوند آفرينش انسان را ازگل آغاز كردأ سپس او را سازمان هماهنگ بخشيد و از روح خود در او دميد». (سجده / 9 و 7).
پس انسان آميختهاى است از (گل) عنصرى زمينى و نامقدس، و از (روح) مخلوق الهى و مقدس.
ب. نفس آدمى داراى دو گرايش (تقوا و فجور)
«و نفس و ما سوّاها فألهمها فجورها و تقواها؛ سوگند به نفس و جان آدمى و آنچه نيكو و متعادلش ساخته است، پس آن گاه بدى و پرهيزگارى را به آن الهام نموده است». (شمس / 7).
ج. نفس آدمى داراى كاركردى دوگانه (امّاره و لوّامه)
«ولااقسم بالنفس اللوّامة؛ سوگند به نفس آدمى كه وى را بر كجى ها و كجروى ها ملامت مىكند».
«ان النفس لامّارة بالسوء؛ همانا نفس آدمى او را به سوى بدى فرمان مىدهد».
د: مسيرهاى دوگانه در پيش روى انسان (راه تعالى، راه انحطاط)
«قد تبيّن الرشد من الغيّ؛ راه رشد و تعالى، از راه ضلالت و گمراهى باز نمايانده شده است و هر يك قابل شناسايى است». (بقره / 256).
«ألم نجعل له عينين. و لساناً و شفتين. و هديناه النجدين؛ آيا قرار نداديم براى انسان دو چشم و زبانى و دو لب، و آيا دو راه پيش پايش ننهاديم؟» (بلد / 10 و 8).
ه. انسان، خود انتخابگر يكى از دو راه
«إنّا هديناه السبيل إمّا شاكراً و إمّا كفورا؛ راه را به انسان نشان دادهايم و او يا راه شكر و سپاس گزارى در پيش مىگيرد و يا راه كفران و ناسپاسى را». ( انسان / 3).