عشق ان نيست كه يك دل به صد دهی
عشق ان است که صد دل به یک یار دهی
خدايا اين چه ثروتي ست؟
كه نبودنش انسان را پست می کند و بودنش او را مست
روزی از من پرسید : به امید چه زنده هستی؟
در حالی که در دلم می گفتم به امید تو گفتم : هیچ
روزی از او پرسیدم : تو به امید چه زنده هستی؟
گفت به امید کسی که به هیچ زنده است.
بر من و تو روزگاری رفت و عشقی پا گرفت
عاقبت چرخ حسد این عشق را از ما گرفت
شادمانی بود و من بودم ٬تو بودی عشق بود
عشق و شادی با تو رفت و غم مرا تنها گرفت
مرغ بخت امد به بام خانه ام اما پرید
دولت عشق تو را ایام داد اما گرفت
جام لبریز امیدم را فلک بر خاک ریخت
عشق را از ما گرفت اما چه نا زیبا گرفت
داستان چشم گریان مرا از شب بپرس
ای بسا گوهر که دست غم از این دریا گرفت
تو را به اندازه عمرم دوست ندارم چون روزی به پایان می رسد.
تو را به اندازه ی چشمانم دوست ندارم چون روزی نا بینا میشود.
تو را به اندازه ی قلبم دوست ندارم چون روزی از کار می افتد.
تو را به اندازه ی ستارگان دوست دارم چون همیشه باقی اند.
عشق ان است که صد دل به یک یار دهی
خدايا اين چه ثروتي ست؟
كه نبودنش انسان را پست می کند و بودنش او را مست
روزی از من پرسید : به امید چه زنده هستی؟
در حالی که در دلم می گفتم به امید تو گفتم : هیچ
روزی از او پرسیدم : تو به امید چه زنده هستی؟
گفت به امید کسی که به هیچ زنده است.
بر من و تو روزگاری رفت و عشقی پا گرفت
عاقبت چرخ حسد این عشق را از ما گرفت
شادمانی بود و من بودم ٬تو بودی عشق بود
عشق و شادی با تو رفت و غم مرا تنها گرفت
مرغ بخت امد به بام خانه ام اما پرید
دولت عشق تو را ایام داد اما گرفت
جام لبریز امیدم را فلک بر خاک ریخت
عشق را از ما گرفت اما چه نا زیبا گرفت
داستان چشم گریان مرا از شب بپرس
ای بسا گوهر که دست غم از این دریا گرفت
تو را به اندازه عمرم دوست ندارم چون روزی به پایان می رسد.
تو را به اندازه ی چشمانم دوست ندارم چون روزی نا بینا میشود.
تو را به اندازه ی قلبم دوست ندارم چون روزی از کار می افتد.
تو را به اندازه ی ستارگان دوست دارم چون همیشه باقی اند.