[FONT=times new roman,times,serif]
[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]چنین حکایت کنند که: روزی سعدی از دیاری به دیاری میرفت و در راه چشمش به زمین افتاد. جای پای یک مرد و یک شتر را دید که از جلو او رد شده بودند.[/FONT][FONT=times new roman,times,serif]بعد در یک طرف راه، مگس و طرف دیگر، پشه دید.
[FONT=times new roman,times,serif]پیش خود گفت: یک لنگه بار این شتر، عسل بوده و لنگه ی دیگرش روغن.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]باز نگاهش به خط راه افتاد. دید علفهای یک طرف جاده خورده شده.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]پیش خود گفت: یک چشم این شتر کوره بوده، یک چشم بینا.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]از قضا خیالهای سعدی همه درست بود و ساربانی که از آنجا گذشته بود، به خواب رفت و وقتی که بیدار میشود، میبیند شترش رفته است.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]او سرگردان بیابان شد تا به سعدی رسید.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]پرسید: شتر مرا ندیدی؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعدی گفت: یک چشم شترت کور نبود؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مرد گفت: چرا[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعدی گفت: بارش عسل و روغن بود؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مرد گفت: چرا[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعدی گفت: من ندیدم[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مرد ساربان که نشانی ها را درست شنید، ابرو در هم کشید و گفت: شتر مرا تو دزدی، همه ی نشانیها را هم درست گفتی[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]بعد با چوبی که در دست داشت، شروع کرد به زدن سعدی، سعدی تا آمد بگوید من از روی جای پای او و علامتها متوجه شدم، چند ضربه از ساربان تازیانه خورد. وقتی مرد ساربان متوجه حرفهای سعدی شد که او شتر را نزدیده راه افتاد و رفت.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعدی زیر لب زمزمه کرد و گفت:[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعدیا چند خوری چوب شترداران را[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]تو شتر دیدی؟ نه جا پاشم ندیدی[/FONT][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT][FONT=times new roman,times,serif]پیش خود گفت: یک لنگه بار این شتر، عسل بوده و لنگه ی دیگرش روغن.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]باز نگاهش به خط راه افتاد. دید علفهای یک طرف جاده خورده شده.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]پیش خود گفت: یک چشم این شتر کوره بوده، یک چشم بینا.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]از قضا خیالهای سعدی همه درست بود و ساربانی که از آنجا گذشته بود، به خواب رفت و وقتی که بیدار میشود، میبیند شترش رفته است.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]او سرگردان بیابان شد تا به سعدی رسید.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]پرسید: شتر مرا ندیدی؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعدی گفت: یک چشم شترت کور نبود؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مرد گفت: چرا[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعدی گفت: بارش عسل و روغن بود؟[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مرد گفت: چرا[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعدی گفت: من ندیدم[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]مرد ساربان که نشانی ها را درست شنید، ابرو در هم کشید و گفت: شتر مرا تو دزدی، همه ی نشانیها را هم درست گفتی[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]بعد با چوبی که در دست داشت، شروع کرد به زدن سعدی، سعدی تا آمد بگوید من از روی جای پای او و علامتها متوجه شدم، چند ضربه از ساربان تازیانه خورد. وقتی مرد ساربان متوجه حرفهای سعدی شد که او شتر را نزدیده راه افتاد و رفت.[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif][/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعدی زیر لب زمزمه کرد و گفت:[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]سعدیا چند خوری چوب شترداران را[/FONT]
[FONT=times new roman,times,serif]تو شتر دیدی؟ نه جا پاشم ندیدی[/FONT][/FONT]