این طرز تفکر از زمانهای قدیم وجود داشته است؛ هم چنانکه در اساطیر هند، از نابودی پایانی آفرینش همراه با علائمی دهشت بار سخن به میان آمده است که به نوعی میتواند با بروز بلایای طبیعی در دوره آخرالزمان مربوط باشد: « پس از صد سال خشکسالی و قحطی، هفت خورشید بر آسمان پدیدار میگردد و همه آبها را میخشکاند. آتش و در پی آن، باد سراسر زمین را جارو میکشد و زمین و جهان زیرین را ویران میسازد. بر آسمان، ابرهایی چون پیل نمایان و تندر غریدن میگیرد؛ دوازده سال پی در پی باران میبارد و همه جهان را در خود غرق میکند».1
در اساطیر کهن ملتهای شمال اروپا نیز به بلایای دوره آخرالزمان اشاره شده است: « خورشید به تیرگی میگراید و زمین در دریا غرق میشود و ستارگان داغ از آسمان فرو میافتند و آتش تا به آسمان زبانه میکشد، آنگاه ملکوتی نو و زمینی نو، با زیبایی شکفت انگیز دوباره متجلی میشود و خانهها سقفی از طلا مییابند و کشتزارها میوههای رسیده میدهند و شادی ابدی بر همه جا سایه میگسترد».2
در متون زرتشتیان و تورات نیز از این بلایا سخنان فراوانی به میان آمده است.3
نیم نگاهی به وضعیت کنونی جهان، بیانگر انواع بلاهای مخرب طبیعی همچون: زلزله، سیل، خشک سالی و طوفان است که نتیجهاش بیماری، رنج، خسارات و نابودی میباشد. زمین در حال نزدیک شدن به فجایعی است که بشر، هرگز در طول تاریخ زندگی خود بر روی این کره، آن را تجربه نکرده است. گرم شدن زمین که بر اثر انتشار گازهای گل خانهای پدید میآید، سبب بروز طوفانها و سیلابهای مخرب خواهد شد. رشد فعالیتهای خورشیدی و تغییرات آنها نیز موجب افزایش دمای کره زمین و بروز دگرگونیهای نامناسب آب و هوایی در عصر حاضر میباشد.4
