محبت و مودّت اهلبیت ـ علیهم السّلام ـ آثار و فوائدی دارد و آنچنان كه از سخنان پیشوایان معصوم ـ علیهم السّلام ـ استفاده میشود هركار نیك و بدی در دنیا و آخرت آثار و نتایجی دارد یعنی كارهای نیك بركات و درجاتی به دنبال دارد و اعمال بد و ناپسند موجب سقوط انسان و رسیدن به دركاتی در دو عالم میشود. در این میان دوستی و دشمنی اهلبیت ـ علیهم السّلام ـ نیز از محدوده این قاعده كلی بیرون نیست یعنی عشق و دوستی عترت پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ بعنوان یك صفت ارزشمند موجب بركات و درجات و منزلت افراد است و در مقابل دشمنی و مخالفت با آنان، هلاكت و شقاوت ابدی در پی خواهد داشت.
در اینجا به برخی از آثار و بركات محبت اهلبیت ـ علیهم السّلام ـ اشاره می کنیم:
چشم روشنی در هنگام مرگ:
رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمودهاند: «حُبّی و حبُّ اهلِ بیتی نافعٌ فی سَبْعَهِ مَواطِن أَهوالُهُنَّ عظیمهٌ»؛ محبت من و خاندانم در هفت جا، كه هول و هراس آنها عظیم است سود میبخشد. «عِند الوفاه و فی القبرِ و عندَ النُشورِ و عند الكتابِ و عند الحسابِ و عند المیزانِ و عند الصِّراطِ»[1]؛ هنگام مرگ، در قبر، هنگام رستاخیز، هنگام گرفتن نامه اعمال، وقت حساب، كنار میزان و سنجش اعمال و هنگام عبور از صراط.
روزی حارث همدانی به حضور امام علی ـ علیه السّلام ـ آمد، امام از علت آمدن او جویا شد او گفت: عشق و علاقه به شما مرا به اینجا كشانیده، حضرت فرمود: ای حارث تو مرا دوست داری؟ گفت: بلی والله یا امیرالمؤمنین، حضرت فرمود: بدان كه هیچ بندهای از دوستان ما نمیمیرد مگر اینكه در هنگام مردن مرا آن طوری كه دوست دارد میبیند چون ببینی مرا كه دشمنان خود را از حوض كوثر دور میكنم خوشحال خواهی شد، و چون ببینی كه بر صراط میگذرم و (عَلَم محمد ـ صلی الله علیه و آله ـ) به دست من است و پیش حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله ـ میروم چنان مرا خواهی دید كه مشعوف و مسرور میشوی.[2]
....................
[1] . میزان الحكمه، ج 2، ص 237.
[2] . امالی شیخ طوسی، ج 1، ص 47.
در اینجا به برخی از آثار و بركات محبت اهلبیت ـ علیهم السّلام ـ اشاره می کنیم:
چشم روشنی در هنگام مرگ:
رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمودهاند: «حُبّی و حبُّ اهلِ بیتی نافعٌ فی سَبْعَهِ مَواطِن أَهوالُهُنَّ عظیمهٌ»؛ محبت من و خاندانم در هفت جا، كه هول و هراس آنها عظیم است سود میبخشد. «عِند الوفاه و فی القبرِ و عندَ النُشورِ و عند الكتابِ و عند الحسابِ و عند المیزانِ و عند الصِّراطِ»[1]؛ هنگام مرگ، در قبر، هنگام رستاخیز، هنگام گرفتن نامه اعمال، وقت حساب، كنار میزان و سنجش اعمال و هنگام عبور از صراط.
روزی حارث همدانی به حضور امام علی ـ علیه السّلام ـ آمد، امام از علت آمدن او جویا شد او گفت: عشق و علاقه به شما مرا به اینجا كشانیده، حضرت فرمود: ای حارث تو مرا دوست داری؟ گفت: بلی والله یا امیرالمؤمنین، حضرت فرمود: بدان كه هیچ بندهای از دوستان ما نمیمیرد مگر اینكه در هنگام مردن مرا آن طوری كه دوست دارد میبیند چون ببینی مرا كه دشمنان خود را از حوض كوثر دور میكنم خوشحال خواهی شد، و چون ببینی كه بر صراط میگذرم و (عَلَم محمد ـ صلی الله علیه و آله ـ) به دست من است و پیش حضرت رسول ـ صلی الله علیه و آله ـ میروم چنان مرا خواهی دید كه مشعوف و مسرور میشوی.[2]
....................
[1] . میزان الحكمه، ج 2، ص 237.
[2] . امالی شیخ طوسی، ج 1، ص 47.