هیچ دعایی خالی از نوعی اجابت نیست؛ زیرا دعا نوعی عبادت و پرستش است و در هر عبادتی که با قصد قربت انجام میشود، یعنی عبادت کننده تصمیم دارد به خدای خود نزدیک شود و به کمالات ذات اقدس اله راسته گردد، خالی از اثر قربی نیست.
بنابراین، همین که دعا و عبادت با خلوص نیت و شرایط لازم انجام میشود، در همان لحظه به اجابت می رسد و اثر معنوی خود را بر روح و جان انسان می گذارد و با استمرار این حالت است که دمی به تدریج مظهر نورانیت و اسماء و صفات کمالیه حق تعالی شده، به کمال و سعادت شایسته خود میرسد. امام صادق (علیه السلام) فرمود: «شما را به دعا سفارش مىکنم؛ زیرا با هیچ عمل دیگرى همچون دعا، به خدا نزدیک نمىشوید».
«دلیل اصلی عدم اجابت»
گاهی شما از پدر خود چیزی میخواهید و او به دلیل اینکه مقدور نیست و یا مصلحت نیست، برایتان فراهم نمیکند؛ ولی در عین حال پاسخ مهربانانه او را دارید و میدانید که به شما توجه دارد و این خودش خیلی مغتنم است. وقتی ما از خدای متعال هم چیزی میخواهیم باید بدانیم که سوال ما را میشنود و پاسخ مهربانانه او کمتر از پدرمان نیست و اگر احیانا دعا و درخواستی را اجابت نمیکند، حکمت و مصلحتی در کار است؛ یعنی زمان و امکانات دیگری که باید برای رسیدن به آن مقصد فراهم شود، فراهم نشده است.
و یا ممکن است موانع دیگری بر سر راه اجابت دعا باشد که به ذکر برخی از آنها میپردازیم.