فرهنگ مهدويت، يعني اينكه معتقد باشي بايد ولايت امام معصوم در همه ابعاد زندگي بشر حاكم باشد، حال كه امام معصوم(ع) غايب است، لااقل زمينه حاكميت او را بايد فراهم كنيم. به اسم منتظرِ امام بودن نميشود بنشينيم و نظام كفر جهاني را بر سرنوشت خود بپذيريم.
در روايت داريم آنهايي كه قبل از ظهور امام زمان(عج) زمينهساز ظهور آن حضرت به حساب ميآيند، آنچنان از نظر جسمي و روحي آماده براي مبارزه هستند كه چون پاره هاي آهن ميباشند ، با داشتن معارف عاليه، قلبشان را هيچ چيز نمي لرزاند. حالا يك عدهاي بيايند بگويند ما منتظر امام زمانيم، ولي تمام نظام ستم را قبله خود قرار دهند، اين معلوم است كه انحراف از انتظار و از معارف مهدويت است.
پيغمبر(ص) به حضرت اميرالمؤمنين(ع) ميفرمايند: آخرالزمان فرزندان ما بدون اينكه ما را ديده باشند ميآيند و با تمام وجود از دين ما حمايت ميكنند، چون ياران حضرت معني فرهنگ مهدويت را در جهان سراسر ظلمت فهميده اند. لذا رسولخدا(ص) در مورد آنها فرمودند: «اولئِكَ حِزبُ الله، اَلا اِنَّ حِزْبَ اللهِ هُمُ الْمُفْلِحُون».[1]
توجه به سنّت خداوند كه در شرايط بلوغ زمين، چه بزرگيهايي به صحنه ميآيد، خود به خود ما را در جنبة مثبت تاريخ وارد ميكند و در ساختن آن شريك ميكند، و لذا از ظلمت آخرالزمان بري خواهيم شد و براي آيندهاي بزرگ زندگي خواهيم كرد. اوّلين كاري كه به عهده ماست امامشناسي است و تا اين مسئله به خوبي روشن نشود، توجه به حضور امام معصوم در آينده تاريخ برايمان يك آرزوي خيالي و يك تمنّاي غيرواقعي جلوه ميكند. وقتي جايگاه امام و امامت در هستي شناخته شد، خود به خود چشم دل به سوي امام زمان(عج) كه نور چشم همه پيامبران(ص) و از جمله ائمه(ع) است، باز ميشود و خود حضرت به شدت كمك ميكند.
«اللهمَّ اِنّا نَرْغَبُ اِلَيْكَ فِي دَولَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَاالاسْلامَ وَ اَهْلَهُ وَ تُذِلُُّ بِهَاالنِّفاقَ وَ اَهْلَهُ وَ تَجْعَلُنَا فِيهَا مِنَ الدُّعاةِ اِلَي طاعَتِكَ وَ الْقَادَةِ اِلي سَبيلِكَ»[2]
خدايا! ما طالب دولت كريمهاي هستيم كه در آن، اسلام و مسلمين عزيز شوند و نفاق و منافقين ذليل گردند و ما در آن دولت در طاعت تو و در طاعت رهبران به راه تو باشيم.
بايد غفلت نكنيم خود اين دعا و امثال آن ظرفيت فرد و جامعه را براي اظهار لطف الهي آماده ميكند.
لازمة انتظار هر چيزي، معرفت به آن چيز است و هرچه مُنتَظَر عظيمتر باشد، و معرفت به آن دقيقتر، لذا انتظار آن شديدتر و واقعيتر است.
1- به كتاب «سيماي حضرت مهدي(عج) در قرآن» ص 43 رجوع فرماييد.
2- مفاتيحالجنان، اعمال ماه رمضان، دعاي افتتاح. «كافي»، ج3، ص424.
در روايت داريم آنهايي كه قبل از ظهور امام زمان(عج) زمينهساز ظهور آن حضرت به حساب ميآيند، آنچنان از نظر جسمي و روحي آماده براي مبارزه هستند كه چون پاره هاي آهن ميباشند ، با داشتن معارف عاليه، قلبشان را هيچ چيز نمي لرزاند. حالا يك عدهاي بيايند بگويند ما منتظر امام زمانيم، ولي تمام نظام ستم را قبله خود قرار دهند، اين معلوم است كه انحراف از انتظار و از معارف مهدويت است.
پيغمبر(ص) به حضرت اميرالمؤمنين(ع) ميفرمايند: آخرالزمان فرزندان ما بدون اينكه ما را ديده باشند ميآيند و با تمام وجود از دين ما حمايت ميكنند، چون ياران حضرت معني فرهنگ مهدويت را در جهان سراسر ظلمت فهميده اند. لذا رسولخدا(ص) در مورد آنها فرمودند: «اولئِكَ حِزبُ الله، اَلا اِنَّ حِزْبَ اللهِ هُمُ الْمُفْلِحُون».[1]
توجه به سنّت خداوند كه در شرايط بلوغ زمين، چه بزرگيهايي به صحنه ميآيد، خود به خود ما را در جنبة مثبت تاريخ وارد ميكند و در ساختن آن شريك ميكند، و لذا از ظلمت آخرالزمان بري خواهيم شد و براي آيندهاي بزرگ زندگي خواهيم كرد. اوّلين كاري كه به عهده ماست امامشناسي است و تا اين مسئله به خوبي روشن نشود، توجه به حضور امام معصوم در آينده تاريخ برايمان يك آرزوي خيالي و يك تمنّاي غيرواقعي جلوه ميكند. وقتي جايگاه امام و امامت در هستي شناخته شد، خود به خود چشم دل به سوي امام زمان(عج) كه نور چشم همه پيامبران(ص) و از جمله ائمه(ع) است، باز ميشود و خود حضرت به شدت كمك ميكند.
«اللهمَّ اِنّا نَرْغَبُ اِلَيْكَ فِي دَولَةٍ كَرِيمَةٍ تُعِزُّ بِهَاالاسْلامَ وَ اَهْلَهُ وَ تُذِلُُّ بِهَاالنِّفاقَ وَ اَهْلَهُ وَ تَجْعَلُنَا فِيهَا مِنَ الدُّعاةِ اِلَي طاعَتِكَ وَ الْقَادَةِ اِلي سَبيلِكَ»[2]
خدايا! ما طالب دولت كريمهاي هستيم كه در آن، اسلام و مسلمين عزيز شوند و نفاق و منافقين ذليل گردند و ما در آن دولت در طاعت تو و در طاعت رهبران به راه تو باشيم.
بايد غفلت نكنيم خود اين دعا و امثال آن ظرفيت فرد و جامعه را براي اظهار لطف الهي آماده ميكند.
لازمة انتظار هر چيزي، معرفت به آن چيز است و هرچه مُنتَظَر عظيمتر باشد، و معرفت به آن دقيقتر، لذا انتظار آن شديدتر و واقعيتر است.
1- به كتاب «سيماي حضرت مهدي(عج) در قرآن» ص 43 رجوع فرماييد.
2- مفاتيحالجنان، اعمال ماه رمضان، دعاي افتتاح. «كافي»، ج3، ص424.