"رایتل"، اپراتور سوم تلفن همراه کشور است که بعد از همراه اول و ایرانسل در دسترس هموطنان قرار میگیرد و این امکان را دارد که علاوه بر مکالمه صوتی، یک ارتباط تصویری زنده نیز بین دو مشترکِ خود برقرار کند.
اپراتور جدید، رایتل، در حالی گام به گام وارد خانه های ما میشود که هنوز هیچ اجازهای از صاحب خانه نگرفته، و یا شاید من و شما خود را به خواب زدهایم تا او با خیالی آسوده بیاید و در پوشش نقابی فریبنده از تکنولوژی، آرامش خانوادگی ما را به مخاطره بیاندازد.
شاید بگوییم کجای این بد است؟ به نظر شما آیا این امکان جدید، در فضای کنونی فرهنگی ما می تواند خوب باشد؟ چگونه می توانیم چشمان خود را ببندیم و چنین امکانی را تا این حد در دسترس فرزندانمان قرار دهیم؟ آیا همان مکالمه صوتی برای ارتباطات ما کافی نبود؟ آیا این نقض حریم خصوصی افراد و خانواده ها نیست؟ آیا کمی تأمل در مضرات و مشکلاتی که این وسیلة غیر ضروری به وجود می آورد، ما را از خواب غفلت بیدار نمی کند؟ آیا ما باید بعد از این که اپراتور جدید در جیب فرزندان و همسرانمان شروع به زنگ خوردن کرد، بنشینیم و به بلایی که سرمان آمده بیاندیشیم؟ آیا کسانی که از عواقب شوم این اپراتور با خبرند مجازند برای منافع مادی خود، از خیر امنیت روانی خانوادههای یک جامعه بگذرند؟ آیا شما حاضر می شوید دیوارهای منزلتان از شیشههای زیبا باشد و همسایة شما هرگاه که هوس کرد، تمام امور خانه شما را زیر نظر بگیرد؟ چرا بعضی ها میخواهند فقط روی این مرداب زیبا را به ما نشان دهند؟ آیا اهمیت این مسأله کمتر از وارونگی هوا است، که فقط چند روز از سال گریبان ما را می گیرد؟ ما که به درستی چند روز کاری خود را تعطیل می کنیم و طرح زوج و فرد را از مقابل درب منازل اجرا می کنیم، آیا نباید به فکر جلوگیری از بر باد رفتن آرامش و امنیت خاطر روانی خود و خانوادههایمان باشیم؟
فاطمه رضوانی
اپراتور جدید، رایتل، در حالی گام به گام وارد خانه های ما میشود که هنوز هیچ اجازهای از صاحب خانه نگرفته، و یا شاید من و شما خود را به خواب زدهایم تا او با خیالی آسوده بیاید و در پوشش نقابی فریبنده از تکنولوژی، آرامش خانوادگی ما را به مخاطره بیاندازد.
شاید بگوییم کجای این بد است؟ به نظر شما آیا این امکان جدید، در فضای کنونی فرهنگی ما می تواند خوب باشد؟ چگونه می توانیم چشمان خود را ببندیم و چنین امکانی را تا این حد در دسترس فرزندانمان قرار دهیم؟ آیا همان مکالمه صوتی برای ارتباطات ما کافی نبود؟ آیا این نقض حریم خصوصی افراد و خانواده ها نیست؟ آیا کمی تأمل در مضرات و مشکلاتی که این وسیلة غیر ضروری به وجود می آورد، ما را از خواب غفلت بیدار نمی کند؟ آیا ما باید بعد از این که اپراتور جدید در جیب فرزندان و همسرانمان شروع به زنگ خوردن کرد، بنشینیم و به بلایی که سرمان آمده بیاندیشیم؟ آیا کسانی که از عواقب شوم این اپراتور با خبرند مجازند برای منافع مادی خود، از خیر امنیت روانی خانوادههای یک جامعه بگذرند؟ آیا شما حاضر می شوید دیوارهای منزلتان از شیشههای زیبا باشد و همسایة شما هرگاه که هوس کرد، تمام امور خانه شما را زیر نظر بگیرد؟ چرا بعضی ها میخواهند فقط روی این مرداب زیبا را به ما نشان دهند؟ آیا اهمیت این مسأله کمتر از وارونگی هوا است، که فقط چند روز از سال گریبان ما را می گیرد؟ ما که به درستی چند روز کاری خود را تعطیل می کنیم و طرح زوج و فرد را از مقابل درب منازل اجرا می کنیم، آیا نباید به فکر جلوگیری از بر باد رفتن آرامش و امنیت خاطر روانی خود و خانوادههایمان باشیم؟
فاطمه رضوانی
