مكالمات آدم با خداوند

نورا

کاربر ویژه
"کاربر *ویژه*"
امام باقر (عليه السلام) مى فرمايد: هنگامى كه خداوند عزّوجلّ اولاد آدم را از صلب اش بيرون كرد تا از آنها براى ربوبيّت خود و نبوّت همه پيامبران عهد و ميثاق بگيرد، نخستين پيامبرى كه براى او از آنها ميثاق گرفت; نبوّت محمّدبن عبداللّه (صلى الله عليه وآله وسلم) بود. و بعد هم خداوند خطاب به آدم چنين فرمود:
اى آدم! نگاه كن ببين، چه مى بينى؟ آدم در جهان ملكوتى همه اولادش را از اوّل تا آخرش مشاهده نمود; و ديد آنها مانند ذرّات ريز آسمان را پر كرده اند.


آدم گفت: اى خداوند بزرگ! اولاد من چقدر زيادند براى چه آنها را آفريده اى و منظورت از گرفتن اين پيمان چيست؟
خداوند پاسخ داد: براى اين كه به من عبادت كنند، و برايم شريكى در خداوند قايل نشوند، و به پيامبران من ايمان آورند و از آنها تبعيّت كنند. آدم گفت: خداوندا! علت آن امر چيست كه من از اين نقطه بعضى را بزرگ و بعضى را كوچك مى بينم، در حالى كه بعضى از آنها نورشان زياد است و برخى ديگر كم و بعضى هم نور ندارند؟
خداوند فرمود: ما آنها را بر حسب لياقت و استعدادشان آفريديم كه در همه حال آنها را مورد آزمايش قرار دهيم.


آدم عرض كرد: خداوندا! اگر آنها را يك جور خلق مى كردى و به همه آنها يك طبيعت و ذات، روزى و عمر يكسان مى دادى بهتر نبود، چون در آن صورت آنها نسبت به هم تعدّى نمى كردند و ميان آنها حسد و كينه و بغض پديد نمى آمد، خلاصه هيچ گونه اختلاف با هم نداشتند؟
خداوند ـ عزّوجلّ ـ فرمود: اى آدم! تو به وسيله روحى كه از من دارى حرف مى زنى [ يا لازمه روح ات نطق و بيان است] و درك مى كنى ولى به واسطه نقصى كه جسم ات دارد، مطالبى را مى گويى كه عالم به حقيقت آنها نيستى; در حالى كه مى دانى من خداوند عالم و حكيم هستم، و من به واسطه همان علم و حكمتى كه دارم ميان مخلوقات اختلاف به وجود آوردم. و با مشيّت خودم امور آنها را اداره مى كنم، و آنها در مسير تقدير و تدبير من به حركت وجودى خويش ادامه مى دهند. و در خلقت من تغيير نيست. من جن و انس را خلق كردم تا به من عبادت كنند; و بهشت را براى كسانى خلق كردم كه به من عبادت كنند و از اوامرم اطاعت نمايند، و از پيامبرانم تبعيّت كنند.


جهنّم را براى كسانى آفريدم كه به من كافر شوند و عصيان كنند; و به پيامبرانم تبعيّت نكنند. من تو و فرزندانت را آفريدم، در حالى كه به شما نيازى نداشتم.(1) بلكه همه شما را براى اين آفريدم كه آزمايش خود را نشان دهيد تا معلوم شود كدام يك از شما در دنيا كارتان خوب و كدام يك از شما اعمالتان بد است. به همين خاطر بود كه دنيا و آخرت [ حيات و مرگ ] اطاعت و معصيت، [ بهشت و جهنّم] را آفريدم. باز هم من با تدبير و تقدير و علم نافذم ميان صورت ها و اجسام و رنگ ها و عمرهاى شان اختلاف به وجود آوردم; و هم چنين در ميان روزى ها و طاعت و معصيت شان تفاوت گذارم.


بعضى از آنها را شقى كردم و بعضى را سعيد; بعضى را كور و بعضى را بينا; بعضى را كوتاه قد و برخى را بلند قد; بعضى را زيبا و بعضى را زشت; بعضى را عالِم و برخى را جاهل; بعضى را فقير و بعضى را غنى; بعضى را مطيع و برخى را عاصى; برخى را بيمار و عده اى را سالم; بعضى را زمين گير و برخى بدون عيب هستند.
همه اين كارها لازمه خلقت بوده براى اين كه آن شخص سالم و بى عيب به آن شخص معيوب نگاه كند، به خاطر سلامتى اش به من شكر و حمد گويد و آن كه عيب دارد به شخص سالم نگاه كند به من متوسّل شود تا به او هم سلامتى بدهم، و هم چنين به بلاى من صبر كنند تا به او پاداشى خوب بدهم. الى آخر حديث شريف.(2)


www.nooreaseman.com_noraseman_nooreaseman_golBolbolsonbOlnooreaseman_20_281_29.gif



1. خلق نكردم تـا سـودى برم / بلكه بر بندگان جودى كنم
2. كليات حديث قدسى ، ترجمه زين العابدين، كاظمى، ص9.
منبع:کتاب از ازل تا قیامت
مولف محمد جواد مصطفوی
 
بالا