راكون
مشخصات: موها بلند و انبوه به رنگ خاكستري متمايل به سياه، يك ماسك مشخص در اطراف چشمها وجود دارد. دم داراي پنج تا هفت حلقه است. دست و پا پنج ناخن خميده دارند كه قابل جمع شدن نميباشند. رد پاها شباهت زيادي به رد پاي انسان دارد.
اندازهها: طول سر و تنه 60 تا 96 سانتيمتر، دم 20 تا 40 سانتيمتر، وزن 7 تا 20 كيلوگرم. زيستگاه: در ايران مناطق خزري، بوتهزارهاي نزديك آب. در ساير كشورها در زيستگاههاي مختلف و نزديك مناطق مسكوني. پراكندگي: در ايران راكون براي اولين بار در ايران توسط مؤلف و با همكاري آقايان اسماعيل مقيدي، محيط بان شكرگزار و احمد برومند در منطقه تالش گيلان در سال 1375 شناسايي شد. به نظر ميرسد اين حيوان از جمهوري آذربايجان وارد ايران شده است (راكون بومي آمريكا است ولي براي تكثير و استفاده از پوست باارزش آن به ساير نقاط دنيا انتقال يافته است). تاكنون راكون در محدوده شهرستانهاي آستارا، هشتپر و اسالم در استان گيلان مشاهده شده است. ولي گزارشهاي تأييد نشدهاي مبني بر وجود آن در منطقه چمستان و ساري در استان مازندران وجود دارد. پراكنش جهاني: جنوب كانادا، ايالات متحده، پاناما و مكزيك، اين حيوان در كشورهاي استراليا، جمهوري آذربايجان، ازبكستان، روسيه و چندين كشور اروپايي رهاسازي شده است. عادات: شبگرد است، از اوايل غروب شروع به فعاليت ميكند. به صورت انفرادي و يا گروهي مشاهده ميشود. لانه معمولاً در سوراخ و يا كندة درختان، شكاف سنگها و حتي اماكن مسكوني ايجاد ميشود. به جز در ايام سرد زمستان و يا زماني كه بچهها تازه متولد شدهاند، بيشتر از يكي دو روز در لانه نميماند. در فصل زمستان در مناطق سردسير مانند خرسها به خواب فرو ميرود ولي در ضربان قلب و درجه حرارت بدن تغيير چنداني مشاهده نميشود. در اين فصل آنها از ذخاير چربي بدن استفاده ميكنند گاهي حدود 50 درصد از وزن خود را از دست ميدهند. حس بينايي، بويايي و لامسه بسيار قوي است، حس لامسه به خصوص در انگشتان دست و پوزه تمركز يافته است. راكون به خوبي شنا ميكند و از درختان بالا ميرود. دستها به همان مهارت ميمونها مورد استفاده قرار ميگيرد. غذا: همه چيزخوار است از ميوههايي نظير تمشك، انجير، ميوه بلوط و مواد حيواني نظير تخم و جوجه پرندگان، ماهي، قورباغه تغذيه ميكند. در منطقه تالش تعداد پنج راكون روي يك درخت انجير مشاهده شد. همچنين در مناطقي مانند لوندويل و اسالم تعدادي از آنها در اطراف محل تجمع زبالهها و مرغداريها مشاهده گرديدند. معمولاً غذا را با دست به دهان ميگذارد. گاهي اوقات و به خصوص در حالت اسارت، غذا را در آب ميشويد و سپس ميخورد. توليدمثل: از زمان جفتگيري آنها در ايران اطلاعاتي در دست نيست. دوران آبستني حدود 63 روز است. يك تا هفت و معمولاً سه تا چهار بچه ميزايد در سه هفتگي چشمها باز ميشوند حدود چهار ماه شير ميخورند و در يك سالگي به سن بلوغ ميرسند طول عمر در طبيعت حدود پنج سال و در اسارت به 20 سال ميرسد. وضعيت فعلي: به علت همه چيز خوار بودن، شبگرد بودن، زمستان خوابي و نداشتن دشمنان طبيعي به خوبي با شرايط زيستگاه خزري سازش يافته و جمعيت آن رو به افزايش گذاشته است. حتي در مناطقي مانند آستارا به مزارع ذرت و در هشتپر به ميوههايي مانند انجير آسيب ميرساند. چنانچه وضع به همين منوال ادامه يابد ميتواند به عنوان آفتي جدي براي درختان جنگلي، مزارع و باغات و همچنين تخم جوجه پرندگان تبديل شود. از طرف ديگر راكونها به بيماري هاري بسيار حساساند كه با توجه به حضور آنها در اطراف روستاها ميتواند به صورت خطري جدي مطرح گردند.
مشخصات: موها بلند و انبوه به رنگ خاكستري متمايل به سياه، يك ماسك مشخص در اطراف چشمها وجود دارد. دم داراي پنج تا هفت حلقه است. دست و پا پنج ناخن خميده دارند كه قابل جمع شدن نميباشند. رد پاها شباهت زيادي به رد پاي انسان دارد.
اندازهها: طول سر و تنه 60 تا 96 سانتيمتر، دم 20 تا 40 سانتيمتر، وزن 7 تا 20 كيلوگرم. زيستگاه: در ايران مناطق خزري، بوتهزارهاي نزديك آب. در ساير كشورها در زيستگاههاي مختلف و نزديك مناطق مسكوني. پراكندگي: در ايران راكون براي اولين بار در ايران توسط مؤلف و با همكاري آقايان اسماعيل مقيدي، محيط بان شكرگزار و احمد برومند در منطقه تالش گيلان در سال 1375 شناسايي شد. به نظر ميرسد اين حيوان از جمهوري آذربايجان وارد ايران شده است (راكون بومي آمريكا است ولي براي تكثير و استفاده از پوست باارزش آن به ساير نقاط دنيا انتقال يافته است). تاكنون راكون در محدوده شهرستانهاي آستارا، هشتپر و اسالم در استان گيلان مشاهده شده است. ولي گزارشهاي تأييد نشدهاي مبني بر وجود آن در منطقه چمستان و ساري در استان مازندران وجود دارد. پراكنش جهاني: جنوب كانادا، ايالات متحده، پاناما و مكزيك، اين حيوان در كشورهاي استراليا، جمهوري آذربايجان، ازبكستان، روسيه و چندين كشور اروپايي رهاسازي شده است. عادات: شبگرد است، از اوايل غروب شروع به فعاليت ميكند. به صورت انفرادي و يا گروهي مشاهده ميشود. لانه معمولاً در سوراخ و يا كندة درختان، شكاف سنگها و حتي اماكن مسكوني ايجاد ميشود. به جز در ايام سرد زمستان و يا زماني كه بچهها تازه متولد شدهاند، بيشتر از يكي دو روز در لانه نميماند. در فصل زمستان در مناطق سردسير مانند خرسها به خواب فرو ميرود ولي در ضربان قلب و درجه حرارت بدن تغيير چنداني مشاهده نميشود. در اين فصل آنها از ذخاير چربي بدن استفاده ميكنند گاهي حدود 50 درصد از وزن خود را از دست ميدهند. حس بينايي، بويايي و لامسه بسيار قوي است، حس لامسه به خصوص در انگشتان دست و پوزه تمركز يافته است. راكون به خوبي شنا ميكند و از درختان بالا ميرود. دستها به همان مهارت ميمونها مورد استفاده قرار ميگيرد. غذا: همه چيزخوار است از ميوههايي نظير تمشك، انجير، ميوه بلوط و مواد حيواني نظير تخم و جوجه پرندگان، ماهي، قورباغه تغذيه ميكند. در منطقه تالش تعداد پنج راكون روي يك درخت انجير مشاهده شد. همچنين در مناطقي مانند لوندويل و اسالم تعدادي از آنها در اطراف محل تجمع زبالهها و مرغداريها مشاهده گرديدند. معمولاً غذا را با دست به دهان ميگذارد. گاهي اوقات و به خصوص در حالت اسارت، غذا را در آب ميشويد و سپس ميخورد. توليدمثل: از زمان جفتگيري آنها در ايران اطلاعاتي در دست نيست. دوران آبستني حدود 63 روز است. يك تا هفت و معمولاً سه تا چهار بچه ميزايد در سه هفتگي چشمها باز ميشوند حدود چهار ماه شير ميخورند و در يك سالگي به سن بلوغ ميرسند طول عمر در طبيعت حدود پنج سال و در اسارت به 20 سال ميرسد. وضعيت فعلي: به علت همه چيز خوار بودن، شبگرد بودن، زمستان خوابي و نداشتن دشمنان طبيعي به خوبي با شرايط زيستگاه خزري سازش يافته و جمعيت آن رو به افزايش گذاشته است. حتي در مناطقي مانند آستارا به مزارع ذرت و در هشتپر به ميوههايي مانند انجير آسيب ميرساند. چنانچه وضع به همين منوال ادامه يابد ميتواند به عنوان آفتي جدي براي درختان جنگلي، مزارع و باغات و همچنين تخم جوجه پرندگان تبديل شود. از طرف ديگر راكونها به بيماري هاري بسيار حساساند كه با توجه به حضور آنها در اطراف روستاها ميتواند به صورت خطري جدي مطرح گردند.