منبع:نارنجی
-------------------------
دوریت (اسم مستعار معلم کلاس): «چه کسی می تواند به من بگوید، تعطیلی هفته آینده به چه علت است؟»
-------------------------
دوریت (اسم مستعار معلم کلاس): «چه کسی می تواند به من بگوید، تعطیلی هفته آینده به چه علت است؟»
دوریت نگاهی به کلاس و کودکان ۶ ساله در آن می کند، تقریبا تمام آنها دست هایشان را بالا برده اند، بعضی از فرط هیجان دست شان را تکان می دهند تا دوریت به آنها اجازه صحبت بدهد.
دوریت به پسری اشاره کرد و او جواب داد «پوریم».
جواب او اشتباه بود و جشن پوریم یک ماه جلوتر بود.
جواب او اشتباه بود و جشن پوریم یک ماه جلوتر بود.
اما دوریت جواب داد: «تو درست می گویی، پوریم به زودی می آید» و به آن پسر لبخند زد. پسر نیز لبخند او را جواب داد.
سپس دوریت ادامه داد: «اما هفته آینده نیست. خب کس دیگری، نظری دارد؟»
سپس دوریت ادامه داد: «اما هفته آینده نیست. خب کس دیگری، نظری دارد؟»
این بار دختری جواب داد: «توبیشوات».
دوریت دوباره لبخند زد: «درست است. بسیار خوب، حالا کی به من می تواند بگوید که جشن های توبیشوات راجع به چی هستند؟»
دیگر همه بچه ها کاملا به هیجان آمده بودند و به سختی خودشان را کنترل می کردند.
یکی از بچه ها، دیگر نتوانست خود را کنترل کند و گفت که «جشن تولد درختان است».
اما او دستش را بلند نکرده بود و اجازه ای نگرفته بود ولی دوریت توجهی نکرد و به سایر بچه هایی که دست شان را بلند کرده بودند نگاه کرد، در نهایت به پسری اشاره کرد و او همان جمله را تکرار کرد که جشن تولد درختان است.
یکی از بچه ها، دیگر نتوانست خود را کنترل کند و گفت که «جشن تولد درختان است».
اما او دستش را بلند نکرده بود و اجازه ای نگرفته بود ولی دوریت توجهی نکرد و به سایر بچه هایی که دست شان را بلند کرده بودند نگاه کرد، در نهایت به پسری اشاره کرد و او همان جمله را تکرار کرد که جشن تولد درختان است.
این بار دوریت عکس العمل نشان داد و گفت:
«بله، درست است.»و همین طور به سوال پرسیدن خود ادامه داد.
با اینکه هیجان و خوشحالی هیچ یک از بچه ها کمتر نشده بود، اما دیگر هیچ کدام بدون اجازه صحبت نمی کردند.
سپس دوریت سوالات خود را تمام کرد، همه آهنگی خواندند، کلاس را تمیز کردند و برای کار بعدی آماده شدند.
از بودن در آن کلاس احساس خوبی داشتم.
نمی خواستم آن را ترک کنم. بعد از اینکه از کلاس خارج شدم و مدتی راه رفتم، ناگهان متوجه شدم هنوز لبخندی که در کلاس می زدم را بر لب دارم.
این احساس مثبت هنوز با من بود.
نمی خواستم آن را ترک کنم. بعد از اینکه از کلاس خارج شدم و مدتی راه رفتم، ناگهان متوجه شدم هنوز لبخندی که در کلاس می زدم را بر لب دارم.
این احساس مثبت هنوز با من بود.
نشستن در آن کلاس یک درس برای مدیریت آدم ها است.
راه مثبتی که دوریت در گفتگو با کودکان پیش گرفته بود، مدلی عالی است برای رفتاری که مدیران باید با کارمندان خود داشته باشند.
اما برای من، این قضیه کمی عمیق تر بود.
این کلاس نه تنها درسی عالی برای مدیریت آدم ها بود، بلکه درسی برای مدیریت خودم نیز بود.
این کلاس نه تنها درسی عالی برای مدیریت آدم ها بود، بلکه درسی برای مدیریت خودم نیز بود.
زمانی که کلاس را ترک کردم، مدام رفتاری که با خودم داشتم را با طریقه ای که دوریت با شاگردانش رفتار می کرد، مقایسه می کردم.
آیا من خودم را تشویق می کنم؟
آیا بیشتر خودم را هنگام انجام کار درست تشویق می کنم یا هنگام انجام کار اشتباه تنبیه؟
و آیا وقتی که کار اشتباهی می کنم، مانند دوریت بی توجه از کنار آن می گذرم یا اینکه می ایستم و خودم را نصیحت می کنم؟
-----------------------------------------------------------------
یک جمله قصار داریم که می گوید، ما خشن ترین و بی رحم ترین انتقاد کننده خودمان هستیم. ا
ما آیا نباید کمی به خودمان احترام بگذاریم - حداقل به اندازه رفتاری که یک معلم کلاس اول با دانش آموزانش دارد؟ چرا این کار را نمی کنیم؟
ما آیا نباید کمی به خودمان احترام بگذاریم - حداقل به اندازه رفتاری که یک معلم کلاس اول با دانش آموزانش دارد؟ چرا این کار را نمی کنیم؟
