جهان نیوز - گروه فرهنگی:
آدام لانزا یک جوان آمریکایی است. صبح روز 14 دسامبر 2012 جمعه همین هفته از خواب بلند می شود. کمی دور و اطراف خانه می چرخد و بعد با یک اسلحه اتوماتیک به صورت مادرش شلیک می کند. دو کلت کمری و همان اسلحه اتوماتیک را بر می دارد و به مدرسه ای می رود که قبلا در آنجا درس خوانده است. دبستان سندی هوک در شهر نیوتاون کانتیکت. اسلحه ها را به کار می اندازد و 26 نفر را می کشد. 20 نفر از انها کودکان زیر 10 سال هستند.
به فاصله چند دقیقه بعد از اعلام عمومی خبر باراک اوباما رئیس جمهور امریکا در یک نشست خبری حاضر می شود و به صورت زنده رووبروی دوربین های تلویزیونی سراسر دنیا قرار می گیرد و حرفهایش را با این جمله شروع می کند: "قلب من شکسته است".
اوباما در جریان این نطق چند دقیقه ای چندین بار اشک هایش جاری می شود و در جایی بعد از گفتن این جمله که اکثر کشته شدگان کودک بوده اند دیگر نمی تواند جلوی خودش را بگیرد و حرف زدنش برای لحظاتی متوقف می شود. آقای رئیس جمهور حسابی احساساتی شده است. حسابی رنجیده است و قادر به کنترل ناراحتی اش برای کشته شدن کودکان آمریکایی نیست.
رابرت بیلز یک سرباز آمریکایی است که برای ماموریتی یک ساله به افغانستان اعزام شده است. نیمه شب 11 مارس 2012 بعد از بازگشت از یک ماموریت نظامی از محل پایگاه نظامی افغانستان در قندهار به راه می افتد و یک مسیر دو کیلومتری را پیاده طی می کند تا به روستای پنجوایی می رسد. نیمه شب است و اهالی روستا خوابیده اند. درب خانه های روستاییان افغان را با لگد باز می کند و اسلحه اش را به کار می اندازد و به روی آدم هایی که در خانه شان خوابیده اند شلیک می کند. چند خانه را به همین ترتیب مهمان می شود و بعد از اینکه آخرین فشنگش را شلیک می کند راهش را می کشد و از همان مسیری که امده است باز می گردد. آرام آرام و سلانه سلانه...
فردا صبح معلوم می شود که آقای بیلز 16 کودک و زن افغان را کشته است و بعد از این حمله با ظرف اسیدی که به همراه داشته است اجساد آنان را نیر سوزانده است.
خبر رسانه ای می شود و افغان ها به شت اعتراض می کنند. راهپیمایی می کنند و شعار می دهند و فریاد می زنند.
آقای رئیس جمهور اوباما در واکنش به این واقعه قول می دهد که این حادثه را به صورت کامل بررسی کند. او می گوید: کودکان افغان هم مثل کودکان آمریکایی هستند.
نمونه ای از جنایات بی شمار آمریکایی ها در افغانستان
بیلز شبانه به پایگاه نظامی آمریکا در کویت منتقل می شود و چند ماه بعد در پایگاهی نظامی در ایالت کانزاس آمریکا مشاهده می شود.
جالب بودن در دنیای امروز انتها ندارد و عجایب کم کم در حال تبدیل شدن به وقایع روزمره زندگی مان هستند. کشتار کودکان امریکایی به فاصله چند دقیقه مهمترین خبر دنیا می شود و کشتار بی رحمانه کودکان افغان حتی در رسانه های ایران جز انتشار در صفحات داخلی روزنامه ها و خبرگزاری ها سرنوشت دیگری ندارد. احساسات آقای رئیس جمهور از کشته شدن کودکان امریکایی توسط یک دیوانه آمریکایی به غلیان درمی آید و اشک می ریزد و کسی حتی نام کودکان افغانی که در جریان حمله آقای بیلز و ده ها موارد مشابه مثل حملات هواپیماهای بدون سرنشین تکنولوژی نظامی مورد علافه آقای رئیس جمهور کشته شده اند را نمی داند و افغان ها حتی اجازه محاکمه کسی که کودکان و زن هایشان را نیمه شب وحشیانه کشته است و نیم سوخته کرده است پیدا نمی کنند.
کاش آقای اوباما سری به "بیمارستان وحشت" در فلوجه هم می زد و برای کودکان عراقی که در اثر مخاطرات ژنتیکی حاصل از قرار گرفتن مادرانشان در معرض بمب های فسفری لشگر عراق باسه دست، بدون سر و یا با اندامی عجیب و غریب به دنیا می آیند هم کمی اشک می ریخت. برای دستپخت مشترک خودش و آقای رئیس جمهور قبلی.
برای اثبات اینکه عجایب دنیا تمام نشدنی است می توانید سری هم به واکنش های برخی رسانه های ایرانی به اشک ریختن آقای رئیس جمهور بزنید: همان ها که به مسئولان کشور گفتند که از رفتار آقای رئیس جمهور درس بگیرند که چه قدر خوب و به موقع واکنش نشان داد و گریست. اشک های تاثربرانگیزی که بی رنگی آنها به گمنامی 16 کودک افغانی کشته شده به دست رابرت بیلز کنایه می زد.
واکنش عوامانه رسانه های ایرانی به اشک ریختن آقای رئیس جمهور بدون اشاره به اینکه اوباما در همین 4 سال به تنهایی صدها برابر آقای لانزا در سراسر دنیا کودک کشته است سند خوبی برای چیزی است به نام "فریب رسانه ای". کاش حداقل تحریم دارویی ایران و صدها کودکی که این روزها به دلیل نرسیدن داروی بیماری های خاص در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ هستند به خاطرمان می آمد وقتی با اشک ریختن آقای رئیس جمهور متاثر می شدیم و مسئولیت پذیری اش را تحسین می کردیم و برای مسئولین ایرانی که بلد نیستند اوباما باشند تاسف می خوردیم.
منبع :http://www.jahannews.com/vdcjaye88uqemiz.fsfu.html
آدام لانزا یک جوان آمریکایی است. صبح روز 14 دسامبر 2012 جمعه همین هفته از خواب بلند می شود. کمی دور و اطراف خانه می چرخد و بعد با یک اسلحه اتوماتیک به صورت مادرش شلیک می کند. دو کلت کمری و همان اسلحه اتوماتیک را بر می دارد و به مدرسه ای می رود که قبلا در آنجا درس خوانده است. دبستان سندی هوک در شهر نیوتاون کانتیکت. اسلحه ها را به کار می اندازد و 26 نفر را می کشد. 20 نفر از انها کودکان زیر 10 سال هستند.
به فاصله چند دقیقه بعد از اعلام عمومی خبر باراک اوباما رئیس جمهور امریکا در یک نشست خبری حاضر می شود و به صورت زنده رووبروی دوربین های تلویزیونی سراسر دنیا قرار می گیرد و حرفهایش را با این جمله شروع می کند: "قلب من شکسته است".
اوباما در جریان این نطق چند دقیقه ای چندین بار اشک هایش جاری می شود و در جایی بعد از گفتن این جمله که اکثر کشته شدگان کودک بوده اند دیگر نمی تواند جلوی خودش را بگیرد و حرف زدنش برای لحظاتی متوقف می شود. آقای رئیس جمهور حسابی احساساتی شده است. حسابی رنجیده است و قادر به کنترل ناراحتی اش برای کشته شدن کودکان آمریکایی نیست.
***
رابرت بیلز یک سرباز آمریکایی است که برای ماموریتی یک ساله به افغانستان اعزام شده است. نیمه شب 11 مارس 2012 بعد از بازگشت از یک ماموریت نظامی از محل پایگاه نظامی افغانستان در قندهار به راه می افتد و یک مسیر دو کیلومتری را پیاده طی می کند تا به روستای پنجوایی می رسد. نیمه شب است و اهالی روستا خوابیده اند. درب خانه های روستاییان افغان را با لگد باز می کند و اسلحه اش را به کار می اندازد و به روی آدم هایی که در خانه شان خوابیده اند شلیک می کند. چند خانه را به همین ترتیب مهمان می شود و بعد از اینکه آخرین فشنگش را شلیک می کند راهش را می کشد و از همان مسیری که امده است باز می گردد. آرام آرام و سلانه سلانه...
فردا صبح معلوم می شود که آقای بیلز 16 کودک و زن افغان را کشته است و بعد از این حمله با ظرف اسیدی که به همراه داشته است اجساد آنان را نیر سوزانده است.
خبر رسانه ای می شود و افغان ها به شت اعتراض می کنند. راهپیمایی می کنند و شعار می دهند و فریاد می زنند.
آقای رئیس جمهور اوباما در واکنش به این واقعه قول می دهد که این حادثه را به صورت کامل بررسی کند. او می گوید: کودکان افغان هم مثل کودکان آمریکایی هستند.
نمونه ای از جنایات بی شمار آمریکایی ها در افغانستان
بیلز شبانه به پایگاه نظامی آمریکا در کویت منتقل می شود و چند ماه بعد در پایگاهی نظامی در ایالت کانزاس آمریکا مشاهده می شود.
***
جالب بودن در دنیای امروز انتها ندارد و عجایب کم کم در حال تبدیل شدن به وقایع روزمره زندگی مان هستند. کشتار کودکان امریکایی به فاصله چند دقیقه مهمترین خبر دنیا می شود و کشتار بی رحمانه کودکان افغان حتی در رسانه های ایران جز انتشار در صفحات داخلی روزنامه ها و خبرگزاری ها سرنوشت دیگری ندارد. احساسات آقای رئیس جمهور از کشته شدن کودکان امریکایی توسط یک دیوانه آمریکایی به غلیان درمی آید و اشک می ریزد و کسی حتی نام کودکان افغانی که در جریان حمله آقای بیلز و ده ها موارد مشابه مثل حملات هواپیماهای بدون سرنشین تکنولوژی نظامی مورد علافه آقای رئیس جمهور کشته شده اند را نمی داند و افغان ها حتی اجازه محاکمه کسی که کودکان و زن هایشان را نیمه شب وحشیانه کشته است و نیم سوخته کرده است پیدا نمی کنند.
کاش آقای اوباما سری به "بیمارستان وحشت" در فلوجه هم می زد و برای کودکان عراقی که در اثر مخاطرات ژنتیکی حاصل از قرار گرفتن مادرانشان در معرض بمب های فسفری لشگر عراق باسه دست، بدون سر و یا با اندامی عجیب و غریب به دنیا می آیند هم کمی اشک می ریخت. برای دستپخت مشترک خودش و آقای رئیس جمهور قبلی.
***
برای اثبات اینکه عجایب دنیا تمام نشدنی است می توانید سری هم به واکنش های برخی رسانه های ایرانی به اشک ریختن آقای رئیس جمهور بزنید: همان ها که به مسئولان کشور گفتند که از رفتار آقای رئیس جمهور درس بگیرند که چه قدر خوب و به موقع واکنش نشان داد و گریست. اشک های تاثربرانگیزی که بی رنگی آنها به گمنامی 16 کودک افغانی کشته شده به دست رابرت بیلز کنایه می زد.
واکنش عوامانه رسانه های ایرانی به اشک ریختن آقای رئیس جمهور بدون اشاره به اینکه اوباما در همین 4 سال به تنهایی صدها برابر آقای لانزا در سراسر دنیا کودک کشته است سند خوبی برای چیزی است به نام "فریب رسانه ای". کاش حداقل تحریم دارویی ایران و صدها کودکی که این روزها به دلیل نرسیدن داروی بیماری های خاص در حال دست و پنجه نرم کردن با مرگ هستند به خاطرمان می آمد وقتی با اشک ریختن آقای رئیس جمهور متاثر می شدیم و مسئولیت پذیری اش را تحسین می کردیم و برای مسئولین ایرانی که بلد نیستند اوباما باشند تاسف می خوردیم.
منبع :http://www.jahannews.com/vdcjaye88uqemiz.fsfu.html