غیورمردی که حسین بر بالینش نرفت!!!

[نورا]

​

​

از تیره ی راسب، از قبیله ی ازد بصره بود​

شهره بود به شجاعت و دلیری​

در چشمان نبی الله راه هدایت در جوار علی را خوانده بود​

صراط مستقیمی که تا زمان دست به دامانیش راه رستگاری را گم نخواهد کرد​

پا به پای علی راهی نبرد های سه گانه شد​

و در جنگ صفین از طرف آن حضرت، مفتخر به فرماندهی قبیله ی ازد گردید​

بعد از علی​

شد مونس بی یاوری های حسن ​

غربت مجتبی به جنونش میکشید​

شوری به سر داشت که تنها به فرمان فرزند علی در سینه نگه میداشت ​

تا روز موعود​

...​

و حالا ​

روز موعود فرا رسیده بود​

در بصره روزگار میگذراند که خبر حرکت حسین به عراق را شنید​

خبر اندکی دیر به گوشش رسیده بود​

او نیز همچون پیغام نخ نما شده​

دیر به کربلا رسید​

عصر عاشورا بود​

و خورشید از بالای نیزه های خونین دلربایی میکرد​

ندید !!​

یا نخواست ببیند !!​

نمیدانم!!!​

آتش بود و آتش ​

اثری حتی از خیمه های مولایش بر جای نمانده بود​

رو به لشگر عمرسعد کرد و کوبنده پرسید: چه خبر است؟ حسین کجاست؟​

خندیدند​

به یکدیگر نگاهی کردند و گفتند: تو کیستی؟ ​

گفت: من هفهاف بن مُهَنَّد راسبی هستم. برای یاری حسین آمده ام
​

باز هم خندیدند​

امروز زیاد از این قهقه های مستانه سر داده بودند​

شادمانی کودکانه ای که دیری نپایید​

گفتند: مگر هجوم مردم به خیمه گاه حسین را نمی بینی که چگونه زنان و کودکان و اموالش را غارت می کنند؟​

همین که این خبر را شنید ​

دلش لرزید​

صورت آفتاب سوخته ی حسین را بر فراز نی دیده بود​

اما دلش باور نمیکرد​

چشمهایش تار شد​

زانوانش لرزید​

رعشه ای عظیم بر جانش پدیدار شد​

قطره ای اشک درمان درد بی مولایی اش شد​

و ​

ناگهان​

غرید​

شجاعانه​

مثل همیشه​

دیر آمده بود​

اما ​

درنگ نکرد تا بیش از این جا نماند​

فریاد زد:​

​

​

یا ایها الجند المجند
انی انا الهفهاف بن مهند
احمی عیالات محمد صلی الله علیه و آله و سلم​

ای سپاه مجهز و منظم​

من هفهاف، فرزند مهندم ​

که از اهل بیت و عترت محمد حمایت می کنم. ​

​

چنان شجاعانه به لشگر عمرسعد حمله کرد که طعم شیرین سکه های خیالی به کامشان زهر شد​

آنقدر کشت که شمشیرش رمق از کف داد​

ترس بود که در میان لشکریان عمرسعد بیداد میکرد​

ناگهان روسیاهان با خود گفتند ما عباس را کشتیم ​

پس از غیر عباس چه باک؟​

دوره اش کردند​

مردانگی شان همین بود​

صدها سوار در مقابل یک تن​

مثل تمام طول روز ​

مثل وقتی که حسین را کشتند​

و پیکری برجا نهادند از فرزند نبی که حتی برای خواهرش نا آشنا بود!​

آنقدر نیزه و شمشیر از گوشه کنار روانه کردند ​

که جای خالی در تن هفهاف باقی نماند​

...​

بر زمین افتاد​

صورتش در تلاقی خاک و خون زیباتر شده بود​

به حسین نگاه کرد​

در چشمان مولایش برقی دید که هیچ کس را یارای دیدنش نبود​

با خود گفت​

چه کسی میگوید حسین کشته شده؟ او که زنده است​

لبخندی شیرین بر لبانش نقش بست و چشم در چشم حسین ​

آرام گرفت​

آنقدر آرام که گویی سر در دامان ملائک نهاده بود!


مریم
http://www.mokhtarnameh72.blogfa.com/category/23
​