خدايا///

[ضحا]

[h=2]خدايا[/h]

هوالرئوف

دلم برایت تنگ شده ای خدا ، چیزی بگو ! حرفی بزن !
با این سکوت ِ مهربانت عاشق کشم نکن
دلم برای نوازشهایت تنگ شده
وای که آبم می کردی با آن نگاه های عاشقانه ات
کاش زودتر فهمیده بودم.......
دوست داشتم برایت بمیرم
یادت هست این تنها آرزوی دل ِ عاشقم بود ؟
راستی تو چه زیبا و هنرمندی و چه عاشق و مهربان و چه دوست داشتنی و لطیف
به این همه قشنگی غبطه می خورم
بگذار مثل تو شوم !
زیبا و آرام و با وقار ... مهربان و لطیف و بزرگ ...
خدا کجایی ؟ در ِ مهربانی هایت را به روی من نبند

*****
خدا : من همین جا هستم ! در شهر ِ دل تو ، نزدیکتر از تو به تو
تو کجا هستی ؟ تو کجا هستی ؟
خدا کجایی ؟ در ِ مهربانی هایت را به روی من نبند

​

​

​

 

[ضحا]

پاسخ : خدايا///

[h=2][/h]

​

خسته و گرفته و دلتنگ
آزرده و رنجيده خاطر
با بغضي در گلو
كليك مي كنم تا با حرفهات آرومم كني
و نور اميد رو كه در اثر آنچه اين روزها
برمن گذشته و مي گذره كم سو شده اند را دوباره
شعله ور كني

وتو مثل هميشه كه از دل من باخبري
و ميدوني چي بگي كه آرومم كني ، اهسته مي گي :

و اذا سئلك عبادي عني فاني قريب
اجيب دعوة الداع از دعان فليستجيبوا لي و ليومنوا بي .....

بغضم مي تركه و اشگهام سراز ير ميشه
باشه ، باشه ، حتما كم صدات كردم
حتما تقصير ازمنه كه به هر دري زدم
شايد گره اي باز باشه ....

ديگه نه گله مي كنم ، نه اعتراض
نه شكوه ........
خدايا راضيم به رضاي تو
........
تو ادامه بده و من نيز ....
انتهاي راه هرچه باشد من تسليمم
چرا كه قطعا حكمتي هست كه نمي فهمم
اما ميدونم بلاي تو عين رحمت و مصلحته

​

​

​

​

​

 

[ضحا]

پاسخ : خدايا///

[h=2][/h]

بنام تو اي شكيب دل ناشكيب

خدايا نميدونم چرا گذاشتي اينقدر آزرده بشم
نميدونم چرا گذاشتي اينقدر اذيتم كنند
نميدونم چرا گذاشتي اينقدر دچار دلشوره و نگراني بشم
نميدونم چرا گذاشتي سرگردان و درمانده بشم
نميدونم چرا اينقدر طولش دادي كه اشگم در بياد

نميدونم چه حكمتي بود
هرچه بود گذشت

در پايان اينهمه رنج چقدرتكرار طنين حرفهات آرام بخشه

ان الله مع الصابرين
ان الله رئوف بالعباد
ان الله يحب المتوكلين

​

​

​

 

[ضحا]

پاسخ : خدايا///

[h=2][/h]

​

خدایا خسته و دلشکسته آمدم

آوای ملکوتیت روح خسته ام را نوازش کرد :

وبشر الصابرین
وبشر الصابرین
وبشر الصابرین

چقدر سخت است این صبر با توان اندک من
وچه شیرین است این صبر با رحمت بسیار تو

خدایا برای آرامشی که به قلب خسته ام دادی ازتو ممنونم

اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم

​

​

​

 

[ضحا]

پاسخ : خدايا///

[h=2][/h]

​

​

خدای خوبم خدای مهربونم سلام

مهربان خدایم !

من برای رسیدن به توست که این چنین بی تابم​

راهیم کن به سوی خویش که جز در آغوش تو آرام نگیرم ،
​

راه را یافته ام حقیقت را چشیده ام​

و خوب می دانم بی خواست تو ، نتوانم رسیدن
​

مرا دریاب !
​

​

​

​

 

[ضحا]

پاسخ : خدايا///

[h=2][/h]

بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست

آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب

در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست

آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد

بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است

مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق

وسکوت تو جواب همه مسئله هاست

​

​

 

[نورا]

پاسخ : خدايا///

​

 

[نورا]

پاسخ : خدايا///

خدایا ...
دلم مرهمی می خواهد از جنس خودت ،

نزدیک ...
بی خطر ...

بخشنده ...
بی منّت
​

 

[نورا]

پاسخ : خدايا///

صحبتی باخدا

گفتم : خدای من، دقایقی بود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغهی دیروز بود و هراس فردا، بر شانه های صبورت بگذارم،
آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟

گفت: عزیز تر از هر چه هست، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی که در تمام لحظات بودنت برمن تکیه کرده بودی،
من آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی.
من همچون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد، با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم : پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی، اینگونه زار بگریم؟

گفت : عزیزتر از هر چه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه فرود آید عروج می کند، اشکهایت به من رسید
و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها اینگونه می شود تا همیشه شاد بود.

گفتم : آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشته بودی؟

گفت : بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، تو هرگز گوش نکردی
و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من بود که عزیزتر از هر چه هست از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید.

گفتم : پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟

گفت : روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم، کلامی نگفتی،
می خواستم برایم بگویی آخر تو بنده ی من بودی چاره ای نبود جز نزول درد که تو تنها اینگونه شد که صدایم کردی.

گفتم : پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟

گفت : اول بار که گفتی خدا آنچنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دگر خدای تو را نشنوم،
تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر، من می دانستم تو بعد از علاج درد بر خدا گفتن اصرار نمی کنی وگر نه همان بار اول شفایت می دادم.


گفتم : مهربانترین خدا، دوست دارمت . . .

گفت : عزیز تر از هر چه هست، من دوست تر دارمت . . .
​