حبّ و بغض به امام حسین(ع) معیار سعادت و شقاوت انسان‌ها

[mahdi gh]

​

محبّت به امام حسين(ع) آن چنان ارزشمند است که اگر خداوند بخواهد بنده اي را سعادتمند کند، محبّت به آن حضرت را در دلش قرار مي دهد. حضرت امام صادق(ع) مي فرمايد:

«مَنْ أَرَادَ الله بِهِ الْخَيْرَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَيْنِ(ع) وَ حُبَّ زِيَارَتِهِ[1]»

واژه «قذف» به معناي پرتاب کردن است[2] و با واژه «گذاشتن» تفاوت معنايي دارد؛ تفاوت اين دو واژه در اين است که در پرتاب، نيرويي در پشت آن قرار دارد که آن را به سمت جلو حرکت مي دهد تا به هدف برسد؛ امّا در گذاشتن، چنين نیرویی وجود ندارد.

به عنوان نمونه، وقتي گلوله اي از اسلحه پرتاب مي شود، نيروي عظيمي او را حرکت مي دهد تا به نقطه هدف برخورد کند. با توجه به اين معنا مي توان فهميد که خيرخواهي خداوند در حق بندگانش چگونه است. اگر خالق هستي اراده کند که بنده اي خير دنيا و آخرت را ببيند، محبّت محبوب خود، حضرت سيّدالشهدا(ع) را به قلب آن بنده پرتاب مي کند.

 

[mahdi gh]

از سوي ديگر، اگر خداوند شقاوت را براي بنده اي بخواهد[3]، بغض و کينه حضرت را به قلب او پرتاب مي کند. حضرت امام صادق(ع) در ادامه روايت به اين موضوع اشاره کرده و مي فرمايد:


«وَ مَنْ أَرَادَ الله بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَيْنِ وَ بُغْضَ زِيَارَتِهِ.[4]»


با توجه به اين روايت مي توان فهميد که معيار در سعادت يا شقاوت انسان ها محبّت يا کينه نسبت به حضرت سيّدالشهدا(ع) مي باشد

 

[mahdi gh]

------------------------------- منابع ---------------------------------


[1]. كامل الزيارات: 142؛ «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللهِعلیه السلام قَالَ: مَنْ أَرَادَ الله بِهِ الْخَيْرَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَيْنِ علیه السلام وَ حُبَّ زِيَارَتِهِ وَ مَنْ أَرَادَ الله بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَيْنِ علیه السلام وَ بُغْضَ زِيَارَتِهِ؛ حضرت امام صادق7 مي فرمايد:کسی که خداوند خیر او را بخواهد، در قلب او محبّت به امام حسینعلیه السلام و علاقه به زیارت ایشان را در قلب او قرار می دهد و اگر خداوند بدیِ بنده خود را بخواهد، بغض و کینه امام حسینعلیه السلام و زیارت ایشان را در دل او قرار می دهد.»

[2]. المنجد، ذیل ماده «قذف».

[3] . لازم به یادآوری است که خداوند شقاوت را برای هیچ یک از بندگان خود نمی خواهد، بلکه این انسان ها هستند که با سوء رفتار و ارتکاب معاصی و گناهان زمینه شقاوت و ضلالت خود را فراهم می کنند. و معنای این روایت و امثال آن در حقیقت آن است که خداوند الطاف خفیّه و دست حمایت خویش را از روی بندهاش برمیدارد، در نتیجه او به سوی معاصی میل پیدا می کند، نه اینکه خود پروردگار، بندهاش را به سمت معاصی هدایت کند!

نظیر این مطلب در روایت دیگری که از غرر روایات ما میباشد آمده است که راوی از امام کاظم7درباره این جمله رسول خدا9که فرمودند: «الشَّقِيُّ مَنْ شَقِيَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ وَ السَّعِيدُ مَنْ سَعِدَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ» میپرسد که معنای آن چیست؟ امام کاظم7میفرماید: «الشَّقِيُّ مَنْ عَلِمَ اللَّهُ وَ هُوَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ أَنَّهُ سَيَعْمَلُ أَعْمَالَ الْأَشْقِيَاءِ وَ السَّعِيدُ مَنْ عَلِمَ اللَّهُ وَ هُوَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ أَنَّهُ سَيَعْمَلُ أَعْمَالَ السُّعَدَاء»؛ همانا شقی کسی است که خداوند ـ در حالی که او در شکم مادر است و هنوز به دنیا نیامده است ـ علم دارد که او در آینده (بزودی) راه و روش بدبختان و اشقیاء را ادامه میدهد و نیکبخت کسی است که خداوند ـ در حالی که او در شکم مادر است و هنوز به دنیا نیامده است ـ علم دارد که او در آینده (بزودی) راه و روش انسانهای نیکبخت و سعادتمند را ادامه میدهد! (التوحيد «صدوق»: 356، حدیث 3)

[4]. كامل الزيارات: 142.


برگرفته از کتاب آئین اشک و عزا در سوگ سیدالشهداعلیه السلام نوشته استاد حسین انصاریان