غزل های معاصر

این رقص موج زلف خروشندهء‌ تو نیست
این سیب سرخ ساختگی، خندهء تو نیست

ای حُسنت از تکلّف آرایه بی نیاز
اغراق صنعتی است که زیبندهء تو نیست

در فکر دلبری ز من بی‌نوا مباش
صیدی چنین حقیر، برازندهء‌ تو نیست

شب‌های مه گرفته‌ مرداب بخت من
ای ماه! جای رقص درخشنده‌ء تو نیست

گمراهی مرا به حساب تو می‌ نهند
این کسر شأن چشم فریبندهء تو نیست

ای عمر! چیستی که به هرحال عاقبت
جز حسرت گذشته در آینده‌ء تو نیست​

 

گر عقل پشت حرف دل اما نمی‌ گذاشت

تردید پا به خلوت دنیا نمی گذاشت

از خیر هست و نیست دنیا به شوق دوست

می شد گذشت وسوسه اما نمی گذاشت

این‌قدر اگر معطل پرسش نمی شدم

شاید قطار عشق مرا جا نمی گذاشت

دنیا مرا فروخت ولی كاش دست كم

چون بردگان مرا به تماشا نمی گذاشت

شاید اگر تو نیز به دریا نمی زدی

هرگز به این جزیره كسی پا نمی گذاشت

گر عقل در جدال جنون مرد جنگ بود

ما را در این مبارزه تنها نمی گذاشت

ای دل بگو به عقل كه دشمن هم این‌چنین

در خون مرا به حال خودم وا نمی گذاشت

ما داغدار بوسه وصلیم چون دو شمع

ای كاش عشق سر به سر ما نمی گذاشت​

 

موج عشق تو اگر شعله به دل ها بکشد
رود را از جگر کوه به دریا بکشد
​

گیسوان تو شبیه است به شب؛ اما نه،
شب که اینقدر نباید به درازا بکشد!​

​

خودشناسی قدم اول عاشق شدن است
وای بر یوسف اگر ناز زلیخا بکشد​

​

عقل یکدل شده با عشق، فقط می‌ترسم
هم به حاشا بکشد، هم به تماشا بکشد​

​

زخمی کینه من! این تو و این سینه‌ من
من خودم خواسته ام کار به اینجا بکشد​

​

یکی از ما دو نفر کشته به دست دگری است
وای اگر کار من و عشق به فردا بکشد​

 

یوســـف چنین ندارد همــچون جمـال دلـــبر
مهـــر و وفـا و رحمـت باشد خصــال دلــــبر

در شـــام تـــار قــــــلبم نـوری دگــر نباشـد
جـــــز نـــور روی مــاه بـــدر و هــلال دلــــبر

جان داده ام بـــه راه دیــدار و وصــل رویش
هـــر چند بی بها لــیک باشد حـلال دلــــبر

مــــن آرزو بــه غــــــیر از دیــــدار او نـــدارم
آمـــال و آرزوهایــــم شــــد وصــــال دلــــبر

بخشیده گر ســمرقند حافـظ به دلــبر خـود
هـر دو جهان ببخشـم بر لعل و خال دلــــبر

همچون کویر خشکی می بود سینه ی من
باریـــد بـــــر دل مــــن ابـــــر طــلال دلــــبر

نشـــنیده گــوش جانـــــم آوایی و صــدایی
جـز نغــمه ی صـدا و جـز قیل و قال دلــــبر

کـردم بسی تفــعل بر حافـــظ و به فالـــش
در فال مـن نیامـــد جــز شــعر و فال دلـــبر

جــز وصل روی ماهش فـکری به سـر ندارم
فـکر و خیال من نیست جز در خیال دلــــبر

گشـــتم به گــرد دنــــیا در بـین خـــوبرویان
حتــی یکــی نـدیدم زیـــــبا مـــــثال دلــــبر

چشـــم انتــظار روز دیـدار اوســت "بیـــدل"
چـــیز دگر نخــواهــم مــن جــز وصال دلـــبر​

 

من آسمان پر از ابرهای دلگیرم

اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم



من آن طبیب زمینگیر زار و بیمارم

که هر چه زهر به خود می دهم، نمی میرم



من و تو آتش و اشکیم در دل یک شمع

به سرنوشت تو وابسته است تقدیرم



به دام زلف بلندت دچار و سردرگم

مرا جدا مکن از حلقه های زنجیرم



درخت سوخته ای در کنار رودم من

اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم​

 

مرا به خلوت و ذکر شبانه راهی نیست

چرا که سهمیه ام غیر روسیاهی نیست

همیشه غیر تو را کرده ام طلب از تو

ببخش! نیت و مقصود من الهی نیست


مرا به سوی خودش می کشد چنان نفسم

که یک دو گام دگر تا خود تباهی نیست


فقط تو مشتری دست خالی ام هستی

اگرچه پیش تو دل گاه هست و گاهی نیست


اگر مرا نخری ورشکست خواهم شد

کمک که وضعیتم ، وضع رو به راهی نیست


تو دست یخ زده ام را گرفتی و انگار

به نامه ی عملم اصلاً اشتباهی نیست


دوباره بر سر سفره نشاندیم امسال

اگرچه بنده ی تو عبد دل بخواهی نیست


به روضه روزه ی خود باز می کنم زیرا

برای روزه که بی روضه جایگاهی نیست


پس کی اذون میشه​

 

دو دلم اول خط نام خدا بنویسم
یا که رندی کنم و نام تو را بنویسم

همه یک گفتم و دینم همه یکتایی بود
با کدامین قلم امروز دوتا بنویسم

ای که با حرف تو هر مسئله ای حل شدنیست
به خدا خود تو بگو نام که را بنویسم

صاحب قبله و قبله دو عزیزاند ولی
خوشتر آن است من از قبله نما بنویسم

آسمان مثل تو احساس مرا درک نکرد
باز غم نامه به بیگانه چرا بنویسم

تا به کی زیر چنین سقف سیاه و سنگین
قصه ی درد به امید دوا بنویسم

قلمم جوهرش از جوش و جراحت باقیست
پست باشم که پی نان و نوا بنویسم

بارها قصد خطر کردم و گفتی ننویس
پس من این بغض فرو خورده کجا بنویسم

بعد یک عمر ببین دست و دلم می لرزد
که من و تو به هم آمیزم و ما بنویسم

من و تو چون تن و جانند مخواه و مگذار
این دو را باز همین طور جدا بنویسم

شعر من با تو پر از شادی و شیرین کامیست
باز حتی اگر از سوگ و عزا بنویسم

با تو از حرکت دستم برکت می بارد
فرق هم نیست چه نفرین چه دعا بنویسم

از نگاهت به رویم پنجره ای را بگشای
تا درآن منظره ی روح گشا بنویسم

عشق آن روز که این لوح وقلم دستم داد
گفت هر شب غزل چشم شما بنویسم​

 

و قصه خواست ببیند یکی نبودش را​

بنا کند پس از آن گنبد کبودش را​

خدای قصه یکی بود و سخت تنها بود​

یکی نبود و خدا در دلش سخن ها بود​

یکی نبود که جانی به داستان بدهد​

و مثل آینه او را به او نشان بدهد​

یکی که مثل خودش تا همیشه نور دهد​

یکی که نور خودش را از او عبور دهد​

یکی که مَطلع پیدایش ازل بشود​

و قصه خواست که این مثنوی غزل بشود​

 

شور و شوق سفر گرفته دلی ،از مَنِ خود اثر نمی خواهد

دل سپرده به آسمان و ولی ، سفرش بال و پر نمی خواهد


روضه خوان یک نفس بخوان امشب ، روضه ی اشک و آه و ماتم را

عاشقی که شکسته بال و پرش ، غیر ِ چشمان تر نمی خواهد


لرزه افتاده بر تَنِ شاعر ، هی زمین می خورد وَ می افتد

تارسیدن به گنبد ِ سرخت ، یک قدم بیشتر نمی خواهد


بی خبر آمدم به سوی شما ، السلام علیک: ثارالله ....

عذر من را قبول کن آقا ، عشق – اما – اگر نمی خواهد


آه ....آقا ...لب ِ شکسته ِ دلی ، درد های نگفته ای دارد

چشم دارد به مهر و لطف شما ، کفتر نامه بر نمی خواهد


روضه خوان ، می رسد به طفل صغیر ، تشنه لب روبروی شط ِ فرات

شور پرواز ناگهان دارد ....! طفل معصوم ((پَر )) نمی خواهد


تاب ِ گفتن ندارد انگاری ، سینه ی روضه خوان عطش دارد

کنج مخروبه کودکی تشنه ، آب را بی پدر نمی خواهد


آتشی شعله می کشد از دل ، درد در نای و نی نمی گنجد

خیزران خیزران غم و اندوه ، شکوه ی مختصر نمی خواهد


موعظه کن امام خوبیها ، روی ((نی )) آیه های یاسین را ...

آه ....از بی وفایی کوفه ، آه ...هم گوش کر نمی خواهد


شیعه مدیون ظهر عاشوراست ، سر به تن بی شما نمی ارزد

تا قیامت به یاد خواهد داشت ، سرفرازی که ((سَر )) نمی خواهد ​

 

گفتم که با فراق مدارا کنم، نشد

یک روز را بدون تو فردا کنم، نشد



در شعر شاعران همه گشتم که مصرعی

در شأن چشم‌های تو پیدا کنم، نشد



گفتند عاشق که شدی ؟ گریه‌ام گرفت

می‌خواستم بخندم و حاشا کنم، نشد



بیزارم از رقیب که تا آمدم تو را

از دور چند لحظه تماشا کنم، نشد



شاعر شدم که با قلم ساحرانه‌ام

در قاب شعر، عشق تو را جا کنم، نشد

​