شهیدی که رهبر انقلاب به او لقب "مالک" داد

[mahdi gh]

بچه های محله در مدرسه او را دهاتی صدا می زدند به قدری هر روز در مدرسه او را مسخره می کردند که از ادامـــه تحصیل منصرف شد ولی فقط چند سال گذشت که آن پسربچه خرابه نشین امامزاده به جایگاهی رسید که رهبر انقلاب، او را مالک لشگر امام حسین (ع) لقب داد. اینها را برادر بزرگ تر سردار شهید قربانعلی عرب، تعریف می کند و می گوید: «پسر بچه ای که در دل سختی ها بزرگ شد چنان زندگیش رنگ و بوی معنوی یافت که همه برای اخلاق، رشادت، ایمان و شجاعت، او را مثال می زدند.»

«قدیرعلی عرب» برادر سردار شهید «قربانعلی عرب»، در دل سختی ها بزرگ شدن را با ذره ذره جانش چشیده است «خانواده ما در روستای مارکده از توابع استان چهارمحال و بختیاری زندگی می کرد، دو خواهر بودیم و سه برادر که خیلی زود پدر را از دست دادیم و یتیم شدیم. قربانعلی شش سال بیشتر نداشت، من هم که پسر بزرگ خانواده بودم 12 سال داشتم. پس از فوت پدر به همراه خانواده به اصفهان آمدیم.»

سردار شهید «قربانعلی عرب»
قدیرعلی عرب برادر شهید عرب که در 12 سالگی نان آور خانواده شده است از وضعیت زندگی شان در روزهای نخست ورود به اصفهان این طور می گوید: «به اصفهان که آمدیم من و برادرم مرادعلی در یک نانوایی در خیابان وحید مشغول به کار شدیم تا خرج خانواده را تامین کنیم. پولی برای اجاره خانه نداشتیم. اوستای نانوایی ما که متصدی امامزاده شاهزاده محمد در همان خیابان وحید بود، یک اتاق مخروبه در گوشه امامزاده پر از کبوتر و اسباب و وسایل اوراقی در اختیار ما گذاشت و ما گوشه ای از آن اتاق گذران زندگی را شروع کردیم.

در ایام محرم که مراسم عزاداری در امامزاده برگزار می شد، رفت و آمدها به آنجا زیاد می شد و همین موضوع زندگی در آن مکان را برای ما سخت تر کرده بود. چرا که همه نگاه ها به اتاق مخروبه ما بود و حرف های ترحم آمیزی که می شنیدیم بیشتر آزارمان می داد.» دو برادر بزرگ تر تصمیم می گیرند که کار کنند و برادر کوچک تر یعنی قربانعلی را به مدرسه بفرستند « او را در مدرسه همدانیان خیابان نظر ثبت نام کردیم. پس از چند روز یک شب که به خانه آمدم، گفت من دیگر مدرسه نمی روم، گفتم چرا؟ گفت بچه ها مرا مسخره می کنند و مرتب مرا دهاتی صدا می زنند.

 

[mahdi gh]

به هر حال ما از روستا آمده بودیم، یتیم بودیم و لباس های خوبی برای پوشیدن نداشتیم و همین باعث شد قربانعلی مدرسه را رها کند. جدا شدن قربانعلی از مدرسه باعث شد او را به مغازه در و پنجره سازی ببریم تا این حرفه را یاد بگیرد.»برای آنها روزها به سختی می گذشت اما در عوض تمام نداشته ها، مادر مومنی داشتند که دانش آموخته مکتب شوهری مذهبی بود و درس ایمان را از بر بود «پس از آنکه پس اندازهایمان را جمع کردیم، از امامزاده بیرون آمدیم و یک اتاق در خانه ای که به حمام عمومی خیابان خاقانی چسبیده بود، اجاره کردیم، نمناک بودن اتاق باعث شده بود قیمت اجاره اش پایین باشد. با تمام سختی ها همیشه تکه کلام مادرمان این بود که «او می بیند» و این جمله عجیب همه ما را آرام می کرد.»روزها می گذرد تا اینکه قربانعلی عرب از حماسه آفرینان دوران انقلاب می شود و سپس با شروع جنگ های کردستان با آنکه متاهل است و صاحب فرزند، از دو برادر خود پیشی گرفته و بدون درنگ برای دفاع از انقلاب، راهی کردستان می شود «پس از کردستان به جبهه های جنوب و به صف رزمندگان انقلاب پیوست. او زودتر از ما رفت و ما دو برادر سال های بعد به او پیوستیم.

رشادت ها و استعداد او در مسائل نظامی و تاکتیکی باعث شد مسئولیت های بیشتری به او محول شود تا اینکه به عنوان جانشین عملیات لشگر 14 امام حسین ( ع ) و مسئول محور( جاده خندق) انتخاب شد.»سرداران جنگ در دوران دفاع مقدس، تمام زندگی خود را وقف دین و انقلاب کرده بودند و حتی در دوران مرخصی هم برای خود فرصت چندانی نداشتند «قربانعلی هرگاه به مرخصی می آمد، در مساجد سخنرانی می کرد یا به ملاقات خانواده های شهدا و جانبازان می رفت و من به چشم خود می دیدم که همان بچه هایی که او را دهاتی صدا می زدند چگونه مشتاق دیدارش شده بودند.»

برادر سردار از خاطره ای ماندگار سخن می گوید و از گذشت و ایثار برادری که او را شهره کرد. او معتقد است اینکه می گویند شهدا از جان و مال خود گذشتند، بی دلیل نیست. «با شروع جنگ، بسیاری از خانواده های جنوبی آواره شدند و به تبع مشکلات فراوانی داشتند. یک روز که قربانعلی برای مرخصی به اصفهان آمده بود، وقتی در میدان انقلاب سوار تاکسی می شود، متوجه می شود راننده تاکسی فردی به نام آقا رضا از آوارگان جنگ بوده که با خانواده اش به اصفهان آمده و با ماشینش مسافرکشی می کند. راننده در مسیر با عصبانیت و بدبینی از انقلاب صحبت می کند که برادرم قربانعلی از او می پرسد، چه شده که اینقدر ناراحتی؟ آقا رضا وقتی از شرایط و بی سرپناهی خانواده اش در اصفهان می گوید و اینکه خانم باردار هم همراه دارند، قربانعلی خانه 70 متری خود را در اختیار آنها می گذارد و به این ترتیب همسر و فرزندانش را به خانه پدرخانمش می فرستد.آنها تا زمان آزادی خرمشهر در خانه قربانعلی زندگی می کردند.»

 

[mahdi gh]

سردار شهید عرب را که همه به مهربانی، شوخ طبعی و اخلاق بی نظیرش واقــــف بودند، با نام آقای گــــل می شناختند « قربانعلی وقتی با فردی روبه رو می شد که نمی شناختش و اسم او را نمی دانست، او را آقای گل صدا می زد. برای همین خودش به همین نام معروف شد. همچنین همیشه با موتوری که در حال حرکت بود برای روحیه دادن به نیروها و ایجاد جو شادی می گفت: از اینجا تا قم نوکرتم.»این مهربانی و گذشت او پایان نداشت و برای همه از جان مایه می گذاشت «یک بار که مجروح شده بود و در بیمارستان شریعتی بستری بود از منطقه برای ملاقات او به اصفهان آمدم. بیمارستان پر از مجروح بود. یک پسربچه نوجوان دزفولی هم مجروح شده بود. قربانعلی برای اینکه او احساس غریبی نکند و روحیه اش را نبازد، مدام با او شوخی می کرد به عنوان مثال می گفت تو داماد من می شوی. فردای آن روز که من دوباره به دیدن او آمدم، دیدم قربانعلی روی تخت خودش نیست و همان نوجوان دزفولی به جای او خوابیده است از او سوال کردم، آقای عرب کجاست. گفت تخت من شکسته بود و مشکل داشت، به همین دلیل او از پرستارها خواست که جای من را با او عوض کنند.»

همیشه در زندگیش به داشتن برادری چون او افتخار کرده اما به گفته خودش یک جا بیش از همیشه خدا را به خاطر داشتن چنین برادری شاکر بوده است «یک روز با یکدیگر برای نماز به مسجد چهارده معصوم رفتیم، عملیات لو رفته بود و نیروهای زیادی در منطقه بودند، من نمی دانستم که بعد از نماز قرار است قربانعلی سخنرانی کند، اینقدر ساده و خاکی بود که تصور نمی کردی که او جانشین لشگر امام حسینعلیه السلام باشد. مسئول پوشاک لجستیک می گفت ما هرگز ندیدیم که حتی یک بار سردار عرب بیاید و لباس نو از ما بخواهد. خلاصه پس از نماز با همان لباس های خاکی بسیجی شروع به سخنرانی کرد. پس از نام خدا گفت: من نه سواد زیادی دارم و نه سخنران خوبی هستم اما می خواهم خودمانی سه مطلــب را بگویـــــم. اول اینکــــه اهمیــــت و قداست ولی فقیه را فراموش نکنید چـــرا که امام خمینی (ره) فرمود:«اسلام بدون روحانیت یعنی هیچ». نکته دوم اینکه براداران عزیزی که برای عملیات آمدند و در حال حاضر عملیات انجام نشده، نگران نباشید، اولا که شما چون با نیت خیر آمده اید، ثواب کار نیک را خواهید برد و دوم اینکه بدانید، اگرهم اینک شما اینجا نبودید عراقی ها به جای شما اینجا بودند و نکته سومی که به شما می گویم این است که من هم مثل شما زن و بچه و مغازه دارم، اما چون امروز اسلام در خطر است، همه اینها را رها کردم و آمدم. بدانید که اگر هزاران بار در این راه شهید شوم و خاکسترم کنند، سپس دوباره مرا بسرشتند و متولد شوم، دست از یاری دین خدا برنمی دارم.

 

[mahdi gh]

صحبت های او از جان و دل بر آمده بود و با شنیدن آن جمله ها به سجده افتادم و گفتم خداوندا به شکرانه این نعمت که از خانواده ما چنین انسان الهی تربیت شده، تو را سپاس می گویم.»دو برادر از کودکی با یکدیگر رفیق بوده اند، یار و یاور هم بوده اند و جای خالی پدر را برای هم پر کرده اند چنانکه قبل از شهادت گویا به برادر بزرگ تر الهام می شود که باید از این پس بدون او زندگی را سر کند « قبل از شهادتش نشانه هایی می دیدم که به من اطمینان می داد که او به زودی به شهادت می رسد. یک شب خواب دیدم که با موتور جبهه آمد و گفت: دادا سوار شو. وقتی سوار شدم گفتم: دلم می سوزد برای این همه سختی و مشکلات، در همان عالم خواب گفت: خدا را در نظر بگیر که همه سختی ها از یادت برود. بعد به یک مکانی رسیدیم که گویا خانه کعبه در آن قرار داشت و مردم به سمت آن می آمدند. وقتی خواستم از موتور پیاده شوم آیه«انا لله و انا الیه راجعون» را بلند بلند می خواندم»

اردیبهشت سال 64، بعد از پایان عملیات بدر در جاده خندق شرق بصره، شهادت قربانعلی رقم می خورد. برادر برای گفتن از آخرین تصویر برادر که در ذهنش مانده و حرف های برادارنه، بی تاب است. «حاج حسین خرازی دستور داده بود که پیکر سردار شهید قربانعلی عرب را از منطقه به مقر لشگر بیاورند. شهید حاج علی باقری را هم با ماشین دنبال من فرستاده بودند. وقتی رسیدم و جنازه او را دیدم، به سختی و از روی مجروحیت دستش او را شناختم و فکر می کنم آن لحظه معنوی ترین لحظه زندگی من بوده است.»و اما یکی از زیباترین خاطره ها برای خانواده او این است که رهبر انقلاب از سردار شهید قربانعلی عرب به نام مالک لشگر امام حسین علیه السلام یاد کرده است «حجت الاسلام حسین عرب یکی از روحانیون روستای ماست که چندی پیش با رهبر انقلاب دیدار داشته است.

در این دیدار رهبر انقلاب وقتی متوجه می شود فامیل او عرب است از او جویا می شود که آیا شهیدی به نام قربانعلی عرب را می شناسد که او وقتی آشنایی می دهد، ایشان می فرمایند به خانواده شهید عرب سلام مرا برسانید همچنین به تک تک اهالی آبادیتان...، سردار شهید عرب، مالک لشگر امام حسین علیه السلام بود.» او می گوید: «با شنیدن این کلمات خوشحال شدم که رهبر انقلاب پس از سال ها سردار عرب را فراموش نکرده است و حتی سلام خود را به خانواده بچه یتیم خرابه نشین می رساند» و در آخر او بازهم خدا را شاکر است که برادرش این چنین زندگی زیبایی داشته و معتقد است هرآن کس را که خداوند بخواهد عزیز کند چنان نوری در دلش می اندازد که همگان در برابر او تسلیم می شوند« به عقیده من دلیل اینکه فرزند یک خانواده روستایی با آن سطح مالی سردار لشگر و محب همه می شود این بود که دل در گرو خدا داشت.»