از کجا بفهمیم خدا به ما توجه دارد؟
اولاً: رحمت خدا وسیع است و شامل همه ی افراد و مخلوقات می شود وحتی براساس جمله ی«یا من سبقت رحمته غضبه» که در دعای جوش کبیر آمده، رحمت و لطف او بر غضب و خشمش پیشی گرفته است.
همه ی انسان ها از این لطف و نظر پروردگار بهره مند هستند، کافی است سری به خود و اطرافتان بزنید و با دیدن بیمارستان ها، تیمارستان ها و جاهای دیگری که انسان های ضعیف، بیمار، معلول و یا دیوانه را جای داده اند و مقایسه ی آن با چیزهایی که شما از آن برخوردارید، لطف الهی ودست نوازش او را بر سرتان لمس کنید. تن درستی، سلامتی، عقل، عاطفه، امنیت، آسایش، دین و الگوهای تمام عیار برای بشر یعنی پیامبران و اولیای خاص خداوند، همه لطفی است از الطاف بی کران الهی که بر افرادی هم چون شما فرود آمده است.
مشکل ما این است که غافلیم و گرنه محبت و لطف و نعمت های خدا را به خوبی مشاهده می کردیم.
ثانیاً: برای این که بدانیم مشمول عنایات خدا هستیم یا خیر، کافی است ببینیم در زندگی شخصی یا اجتماعی خود مرزها و حدود را رعایت می کنیم یا نه، جرئت تخلف از فرمان الهی را داریم یا نداریم و آیا به اموال دیگران دست دراز می کنیم یا نه؟ اگر کارهای ناپسند را انجام نمی دهیم، این خود لطف الهی را داریم یا نداریم و آیا به اموال دیگران دست دراز می کنیم یا نه؟ اگر کارهای ناپسند را انجام نمی دهیم، این خود لطف الهی است و گرنه اهل نماز وعبادت نبودیم و در صدد رفع گرفتاری از هم نوعان بر نمی آمدیم و دلمان برای دیگران نمی تپید.
در دعای ابوحمزه ثمالی به خوبی به نشانه های رانده شدن از درگاه الهی اشاره شده است. در این دعا می خوانیم: خدایا! توبه ای به من عطا کن که دیگر تا هستم هرگز معصیت نکنم. ای خدای جهانیان! کار خیر را بر قلبم الهام کن و در عمل به آن توفیقم ده. خدایا! من هر وقت خود را آماده ی فرمان برداری تو ساختم و خواستم خود را برای اقامه ی نماز در پیش گاه تو آماده و با تو مناجات کنم مرا به خواب انداختی و حال مناجات را از من باز گرفتی، چه شده است که من چنین شده ام. شاید مرا از در خانه ی خود وطاعت و بندگی ات دور ساخته ای و یا شاید چون دیده ای حق بندگی ات را سبک شمرده ام مرا از درگاهت رانده ای و یا از تو روی گردانیده ام بر من غضب کرده ای، یا چون مرا در جایگاه دروغ گویان یافتی از چشم عنایت خودافکنده ای یا دیده ای شکرگزار نعمت های تو نیستم، پس مرا محروم کرده ای، یا مرا در مجالس عالمان نیافتی به خواری و خذلانم انداختی، یا شاید مرا در میان غافلان یافتی، پس از رحمت خود دورکردی، یا این که اصلا دوست نداشتی دعایم را بشنوی،پس مرا از خود دور کردی و... .
همان طور که می بینید امام سجاد(علیه السّلام)، هم به نشانه های دور شدن از رحمت الهی اشاره کرده؛ مانند: سستی در انجام نماز و یا انجام کارخوب، و هم به عوامل آن اشاره نمود؛ مانند: دروغ گویی، ناسپاسی، غفلت، دوری از مجالس عالمان، بد ذاتی و ناپاکی و غیر آن.
برای این که بیشتر به موضوع پی ببرید بد نیست این دعا را با توجه به ترجمه و معنای آن چند نوبت بخوانید.
اولاً: رحمت خدا وسیع است و شامل همه ی افراد و مخلوقات می شود وحتی براساس جمله ی«یا من سبقت رحمته غضبه» که در دعای جوش کبیر آمده، رحمت و لطف او بر غضب و خشمش پیشی گرفته است.
همه ی انسان ها از این لطف و نظر پروردگار بهره مند هستند، کافی است سری به خود و اطرافتان بزنید و با دیدن بیمارستان ها، تیمارستان ها و جاهای دیگری که انسان های ضعیف، بیمار، معلول و یا دیوانه را جای داده اند و مقایسه ی آن با چیزهایی که شما از آن برخوردارید، لطف الهی ودست نوازش او را بر سرتان لمس کنید. تن درستی، سلامتی، عقل، عاطفه، امنیت، آسایش، دین و الگوهای تمام عیار برای بشر یعنی پیامبران و اولیای خاص خداوند، همه لطفی است از الطاف بی کران الهی که بر افرادی هم چون شما فرود آمده است.
مشکل ما این است که غافلیم و گرنه محبت و لطف و نعمت های خدا را به خوبی مشاهده می کردیم.
ثانیاً: برای این که بدانیم مشمول عنایات خدا هستیم یا خیر، کافی است ببینیم در زندگی شخصی یا اجتماعی خود مرزها و حدود را رعایت می کنیم یا نه، جرئت تخلف از فرمان الهی را داریم یا نداریم و آیا به اموال دیگران دست دراز می کنیم یا نه؟ اگر کارهای ناپسند را انجام نمی دهیم، این خود لطف الهی را داریم یا نداریم و آیا به اموال دیگران دست دراز می کنیم یا نه؟ اگر کارهای ناپسند را انجام نمی دهیم، این خود لطف الهی است و گرنه اهل نماز وعبادت نبودیم و در صدد رفع گرفتاری از هم نوعان بر نمی آمدیم و دلمان برای دیگران نمی تپید.
در دعای ابوحمزه ثمالی به خوبی به نشانه های رانده شدن از درگاه الهی اشاره شده است. در این دعا می خوانیم: خدایا! توبه ای به من عطا کن که دیگر تا هستم هرگز معصیت نکنم. ای خدای جهانیان! کار خیر را بر قلبم الهام کن و در عمل به آن توفیقم ده. خدایا! من هر وقت خود را آماده ی فرمان برداری تو ساختم و خواستم خود را برای اقامه ی نماز در پیش گاه تو آماده و با تو مناجات کنم مرا به خواب انداختی و حال مناجات را از من باز گرفتی، چه شده است که من چنین شده ام. شاید مرا از در خانه ی خود وطاعت و بندگی ات دور ساخته ای و یا شاید چون دیده ای حق بندگی ات را سبک شمرده ام مرا از درگاهت رانده ای و یا از تو روی گردانیده ام بر من غضب کرده ای، یا چون مرا در جایگاه دروغ گویان یافتی از چشم عنایت خودافکنده ای یا دیده ای شکرگزار نعمت های تو نیستم، پس مرا محروم کرده ای، یا مرا در مجالس عالمان نیافتی به خواری و خذلانم انداختی، یا شاید مرا در میان غافلان یافتی، پس از رحمت خود دورکردی، یا این که اصلا دوست نداشتی دعایم را بشنوی،پس مرا از خود دور کردی و... .
همان طور که می بینید امام سجاد(علیه السّلام)، هم به نشانه های دور شدن از رحمت الهی اشاره کرده؛ مانند: سستی در انجام نماز و یا انجام کارخوب، و هم به عوامل آن اشاره نمود؛ مانند: دروغ گویی، ناسپاسی، غفلت، دوری از مجالس عالمان، بد ذاتی و ناپاکی و غیر آن.
برای این که بیشتر به موضوع پی ببرید بد نیست این دعا را با توجه به ترجمه و معنای آن چند نوبت بخوانید.