کربلایی احمد میرزا حسینعلی تهرانی:
روزی یکی از کودکانم وقتی خیلی کـوچک بود، از یکی از دوستانم
تقاضای پول کرد.
من بـی انـدازه از این قـصـه نـاراحـت شـدم؛ و بـا خـودم گـفتـم که
چرا این کودک با وجود من، نظر به غیر من کرده است؟
همانجا، از طرف خداوند نیز هـمین حالت را احـساس کردم، کـه او
دوسـت نـدارد بـنـده اش بـا وجـود او ، نــظـر بـه غـیـر او بـیـانـدازد؛
و لذا می گوید: ای بنده ی من، ادعونی استجب لکم ...
