بسم الله الرحمن الرحیم
من والا اگه ببینم آقام روبه روم نشسته و داره نو نگا میکنه،اولش که از دلتنگیشون جلوی روی ایشون گریم میگیره...اشک توی چشمام جمع میشه...بهشون میگم سلام آقای مهربون و عزیزم،فداتون بشم
دلم خیلی خیلی واستون تنگ شده بود
آقاجانم،دلم همیشه هوای شما رو داشت...وقتی چیزی دربارتون میخوندم،دلم هری پرواز میکرد به سمت مدینه ی شما...
میگفتم کاش اون موقع بودم و میتونستم به شما خدمت کنم و نوکرتون باشم...
کاش بودم و نمیذاشتم ملت دل شما رو بشکونن
آقاجونم قربونتون بشم،من به خدا خیلی خیلی خیلی زیاد دوستون دارم و داشتم و خواهم داشت...آرزوم رضایت خدا و اهل بیت و شما از خودم بوده و هست...
هرکاری کردم واسه رضای خدا و شماها بوده و هست...
اگه آقام اجازه میدادن دستشونو میبوسیدم، عباشونو میبوسیدم...پاشونو میبوسیدم...براشون
آب میاوردم یا نوشابه و چایی،براشون خودم قرمه سبزی درست میکردم با ماست و خیار،تازه چیپسم واسشون میخریدم
وقتی ایشون نماز میخوندن منم پشت سرشون وایمیستادم و نماز میخوندم...با همدیه دعای ندبه میخوندیم،آقام میوند و منم تکرار میکردم به به
از آقام خواهش میکردم یه چیززی از خودشون بهم بدن، ینی یه تیکه از عباشون یا قبا یا عمامه شون...که بوشون میشه تو وجودم بمونه برا همیشه ازشون میخواستم از پیشم نرن و اگه خواستن برن منم با خودشون ببرن
