در اغلب بیماران حادثه دیده بجز رادیوگرافی ساده نیاز به استفاده از دیگر روش های تصویر برداری وجود ندارد ولی در موارد خاصی برای بدست آوردن اطلاعات تکمیلی نیاز به استفاده از این روش ها وجود دارد که عبارتند از
اسکن رادیوایزوتوپ
در اسکن رادیوایزوتوپ ابتدا یک ماده رادیواکتیو که معمولا تکنیسیم دیفسفونات 99 است به بیمار تزریق میشود. در صورت وجود شکستگی، این ماده در ناحیه شکسته شده بیش از دیگر نواحی جذب میشود. سپس با استفاده از دوربین های بخصوصی از بیمار تصویربرداری شده و اشعه گامای ساطع شده از ماده رادیواکتیو بر روی فیلم ثبت میشود.
نواحی با جذب بیشتر، اشعه بیشتری از خود ساطع کرده و بر روی فیلم مشخص میشوند. از این روش بیشتر در مواردی که وجود شکستگی مورد شک است استفاده میشود مانند احتمال وجود شکستگی اسکافوئید و یا شکستگی استرسی. در موارد شک به شکستگی های بدون جابجایی، شکستگی های ستون مهره، شکستگی های متعدد در اندام ها استفاده از اسکن رادیوایزوتوپ ممکن است بسیار کمک کننده باشد.
افزایش جذب در اسکن رادیوایزوتوپ
سی تی اسکن
از این روش بیشتر برای بررسی شکل شکستگی ها بخصوص در مناطقی که استخوان شکل سه بعدی پیچیده ای دارد استفاده میشود مانند ستون مهره و استخوان لگن. گاهی اوقات ممکن است شکستگی در رادیوگرافی ساده دیده نشود ولی سی تی اسکن بتواند آنرا مشخص کند.
شکستگی استخوان ساکروم که در این سی تی اسکن دیده میشود ممکن است در رادیوگرافی ساده قابل مشاهده نباشد
آنژیوگرافی ساق
ام ار آی
از این روش تصویر برداری بیشتر برای دیدن بافت نرم یعنی بافت های غیر استخوانی استفاده میشود. این بافت ها ممکن است در حین شکستگی آسیب دیده باشند و گاهی اهمیت آسیب بافت نرم از اهمیت خود شکستگی بیشتر است. مثلا در شکستگی های ستون مهره بسیار مهم است که پزشک معالج از سلامتی نخاع اطمینان حاصل کند. ام آر آی میتواند آسیب های اعصاب نخاع را بخوبی نشان دهد. ام آر آی در بررسی شکستگی های بدون جابجایی و در بررسی ضایعات رباط، منیسک و دیسک بین مهره ای بسیار کمک کننده است.
آنژیوگرافی
در مواردی که پزشک معالج به وجود آسیب های شدید عروقی شک کند استفاده از آنژیوگرافی میتواند به تشخیص قطعی این آسیب ها کمک فراوانی بکند. در این روش تصویر برداری ماده شیمیایی خاصی در خون بیمار تزریق شده و سپس از محل مورد نظر عکس برداری میشود. ماده مذکور موجب دیده شدن خون و در نتیجه دیده شدن رگ خونی در تصویر رادیولوژی میشود.
اسکن رادیوایزوتوپ
در اسکن رادیوایزوتوپ ابتدا یک ماده رادیواکتیو که معمولا تکنیسیم دیفسفونات 99 است به بیمار تزریق میشود. در صورت وجود شکستگی، این ماده در ناحیه شکسته شده بیش از دیگر نواحی جذب میشود. سپس با استفاده از دوربین های بخصوصی از بیمار تصویربرداری شده و اشعه گامای ساطع شده از ماده رادیواکتیو بر روی فیلم ثبت میشود.
نواحی با جذب بیشتر، اشعه بیشتری از خود ساطع کرده و بر روی فیلم مشخص میشوند. از این روش بیشتر در مواردی که وجود شکستگی مورد شک است استفاده میشود مانند احتمال وجود شکستگی اسکافوئید و یا شکستگی استرسی. در موارد شک به شکستگی های بدون جابجایی، شکستگی های ستون مهره، شکستگی های متعدد در اندام ها استفاده از اسکن رادیوایزوتوپ ممکن است بسیار کمک کننده باشد.
افزایش جذب در اسکن رادیوایزوتوپ
سی تی اسکن
از این روش بیشتر برای بررسی شکل شکستگی ها بخصوص در مناطقی که استخوان شکل سه بعدی پیچیده ای دارد استفاده میشود مانند ستون مهره و استخوان لگن. گاهی اوقات ممکن است شکستگی در رادیوگرافی ساده دیده نشود ولی سی تی اسکن بتواند آنرا مشخص کند.
شکستگی استخوان ساکروم که در این سی تی اسکن دیده میشود ممکن است در رادیوگرافی ساده قابل مشاهده نباشد
آنژیوگرافی ساق
ام ار آی
از این روش تصویر برداری بیشتر برای دیدن بافت نرم یعنی بافت های غیر استخوانی استفاده میشود. این بافت ها ممکن است در حین شکستگی آسیب دیده باشند و گاهی اهمیت آسیب بافت نرم از اهمیت خود شکستگی بیشتر است. مثلا در شکستگی های ستون مهره بسیار مهم است که پزشک معالج از سلامتی نخاع اطمینان حاصل کند. ام آر آی میتواند آسیب های اعصاب نخاع را بخوبی نشان دهد. ام آر آی در بررسی شکستگی های بدون جابجایی و در بررسی ضایعات رباط، منیسک و دیسک بین مهره ای بسیار کمک کننده است.
آنژیوگرافی
در مواردی که پزشک معالج به وجود آسیب های شدید عروقی شک کند استفاده از آنژیوگرافی میتواند به تشخیص قطعی این آسیب ها کمک فراوانی بکند. در این روش تصویر برداری ماده شیمیایی خاصی در خون بیمار تزریق شده و سپس از محل مورد نظر عکس برداری میشود. ماده مذکور موجب دیده شدن خون و در نتیجه دیده شدن رگ خونی در تصویر رادیولوژی میشود.