ناپلئون بزرگ نابغه سیاسیون عالم ، راجع به مسلمین فکر کرد. پرسید: مرکز مسلمین کجاست. مصر را به او معرفى کردند. با یک مترجم عرب به طرف شهر مصر حرکت کرد. پس از ورود با مترجمش ، به کتابخانه آن شهر وارد شد. به مترجمش گفت : یکى از این کتابها را برایم بخوان. مترجم دست برد بین این همه کتب یکى را برداشت و گشود، دید قرآن است. اول صفحه چشمش را این آیه جذب نمود:
انّ هذا القرآن یهدى للّتى هى اقوم 1
قرآن مردم را به استوارترین راه هدایت مى کند آیه را براى ناپلئون خواند و ترجمه کرد.
ناپلئون ، از کتابخانه بیرون آمد. شب را تا صبح بفکر این آیه بود.
صبح بیدار شده و دو مرتبه بکتابخانه آمد. از مترجم خواست از همان کتاب دیروزى برایش بخواند.
قرآن را باز کرد، آیاتى چند از قرآن تلاوت کرد و معنى نمود، و دوباره بخانه برگشت ،شب را باز غرق فکر بود.
روز سوم ، بکتابخانه برگشت، بخواست ناپلئون ، چند آیه از قرآن را مترجم برایش خواند و ترجمه کرد، از کتابخانه بیرون آمدند. ناپلئون پرسید: این کتاب مربوط به کدام ملّت است ؟
مترجم گفت: مربوط به مسلمانان است ، و اینان معتقدند: که این قرآن است و از آسمان به پیامبر عظیم الشاءن آنها نازل گردیده.
ناپلئون دو جمله گفت: یکى بنفع مسلمین ، ویکى بضرر مسلمانان .
آنکه بنفع مسلمانان از دهان این مرد سیاسى بیرون آمد، این بود که گفت: من از این کتاب استفاده کردم ، واین طور احساس نمودم که: اگر مسلمین از دستورات جامع این کتاب استفاده کنند ذلّت نخواهند دید.
آن کلمه اى را که به ضرر اسلام گفت، این بود:
تازمانی که این قرآن در بین مسلمین حکومت کند، و در پرتو تعالیم عالیه این برنامه جامع ، زندگى کنند، مسلمین تسلیم ما نخواهند شد، مگر ما بین آنها و قرآن جدایى بیفکنیم. 2
1- سوره اسراء، آیه 9.
2- هماى سعادت : ج 1 ص 70.
