آیا ممکن است روزی فرا برسد که بتوان جسم بشر را به طور کامل با این پرینترها و این تکنولوژی پرینت کرد یا خیر؟
در ابتدا با مقاله بیوپرینت (BioPrinting) شروع می‌کنیم؛ در حقیقت روند پرینت کردن اجزای یک بدن را بیوپرینتینگ می‌نامند. در این زمینه، روند کار بدین صورت است که سلولی از فرد داوطلب گرفته شده و در محیط کشت قرار می‌گیرد و پس از رشد سلول‌ها به تعداد کافی آنها را در کارتریج پرینتر قرار می‌دهند.
مابقی پروسه همانند تمامی پرینت‌های دیگر است؛ لایه به لایه پرینت انجام می‌شود و در کنار آنها از آب ژل مانند یا ترکیبات شکری استفاده می‌شود. از اینها به عنوان موادی برای شکل دادن به اجزای پرینت شده استفاده می‌شود.
بعد از پرینت اولیه، سلول‌ها به یکدیگر می‌پیوندند و و حفره‌ها را پر می‌کنند و باعث شکل گیری ساختار اصلی می‌شوند. زمانی که کشت و رشد عضو تمام شد، آماده سازی‌ها برای انجام آزمایش‌ها انجام می‌شود. برای این عضو پرینت شده دو اتفاق می‌افتد:
در آزمایشگاه مورد آزمایش و بررسی قرار می‌گیرد یا آن را به بدن دیگر پیوند می‌زنند که عموما اهدا کننده سلول پیوند پذیرای عضو می‌گردد. یکی از بزرگترین محاسن این سیستم در برابر سیستم اهدای عضو معمولی، در منشاء آنها است. جایی که منشاء عضو در سیستم استاندارد فردی با گروه خونی مشابه است. در حالی که در بیوپرینتینگ سلول خود فرد برای ایجاد عضو استفاده می‌شود و این به معنا آن است که شانس پس زدن عضو پیوندی را کم می‌کند.
زیرا در پیوند عادی ممکن است بدن حتی عضو پیوندی را نشناسد (دقیقا اتفاقی که برای کامپیوتر ممکن است رخ دهد؛ یعنی قطعه سخت افزاری را نمی‌شناسد) و حتی پس از پیوند ممکن است عوارض جانبی خطرناکی رخ دهد. اما در سیستم بیوپرینتینگ از این مشکلات دیده نمی‌شود. این تکنیک بسیار جذاب و اغوا کننده است. اما چند سوال وجود دارد که باید به آنها پاسخ داد.
در ابتدا با مقاله بیوپرینت (BioPrinting) شروع می‌کنیم؛ در حقیقت روند پرینت کردن اجزای یک بدن را بیوپرینتینگ می‌نامند. در این زمینه، روند کار بدین صورت است که سلولی از فرد داوطلب گرفته شده و در محیط کشت قرار می‌گیرد و پس از رشد سلول‌ها به تعداد کافی آنها را در کارتریج پرینتر قرار می‌دهند.
مابقی پروسه همانند تمامی پرینت‌های دیگر است؛ لایه به لایه پرینت انجام می‌شود و در کنار آنها از آب ژل مانند یا ترکیبات شکری استفاده می‌شود. از اینها به عنوان موادی برای شکل دادن به اجزای پرینت شده استفاده می‌شود.
بعد از پرینت اولیه، سلول‌ها به یکدیگر می‌پیوندند و و حفره‌ها را پر می‌کنند و باعث شکل گیری ساختار اصلی می‌شوند. زمانی که کشت و رشد عضو تمام شد، آماده سازی‌ها برای انجام آزمایش‌ها انجام می‌شود. برای این عضو پرینت شده دو اتفاق می‌افتد:
در آزمایشگاه مورد آزمایش و بررسی قرار می‌گیرد یا آن را به بدن دیگر پیوند می‌زنند که عموما اهدا کننده سلول پیوند پذیرای عضو می‌گردد. یکی از بزرگترین محاسن این سیستم در برابر سیستم اهدای عضو معمولی، در منشاء آنها است. جایی که منشاء عضو در سیستم استاندارد فردی با گروه خونی مشابه است. در حالی که در بیوپرینتینگ سلول خود فرد برای ایجاد عضو استفاده می‌شود و این به معنا آن است که شانس پس زدن عضو پیوندی را کم می‌کند.
زیرا در پیوند عادی ممکن است بدن حتی عضو پیوندی را نشناسد (دقیقا اتفاقی که برای کامپیوتر ممکن است رخ دهد؛ یعنی قطعه سخت افزاری را نمی‌شناسد) و حتی پس از پیوند ممکن است عوارض جانبی خطرناکی رخ دهد. اما در سیستم بیوپرینتینگ از این مشکلات دیده نمی‌شود. این تکنیک بسیار جذاب و اغوا کننده است. اما چند سوال وجود دارد که باید به آنها پاسخ داد.
