باتری تنها راه فعلی برای قدرت دادن به گجت های کاشتنی داخل بدن است، اما آنها هر چند وقت یک بار خالی می شوند و باید طی یک عمل جراحی جایگزین شوند. انجام جراحی های مکرر برای گذاشتن باتری این کاشتنی ها راه حل ناراحت کننده ای برای بیماران است.
اما تحقیقات جدیدی روی مشکل تعویض مکرر باتری ها در حال انجام است. راه هایی چون ساخت گجت هایی که بتوانند با انرژی ملکول قند، نور، امواج صوتی، رادیویی یا هر چیز دیگری که فکرش را بکنید، کار کنند امیدهایی در این زمینه به وجود آورده است. قبلا در نارنجی در موردتامین انرژی از قند گفتیم. اکنون در ادامه مطلب به سه مورد جالب دیگر می پردازیم.
[h=3]
محققان استنفورد شارژ وایرلس را به باتری های قلبی آوردند[/h]
مهندسان برق استنفورد یک گجت قلبی ساختند که از انرژی امواج رادیویی با فرکانس ۱.۷ میلیارد سیکل در ثانیه که به انتن اش فرستاده می شود، استفاده می کند (عکس بالا).
طرز فکر قبلی بر این اساس بود: امواج با فرکانس بالا که بتوانند باتری را شارژ کنند، نفوذ زیادی ندارند و نمی توانند به بافت های عمقی برسند. از طرف دیگر امواج فرکانس پایین که توانایی نفوذ بیشتر دارند، نیازمند یک آنتن بسیار بزرگ هستند.
این مسئله بغرنج به این صورت حل شد که برای نفوذ عمیق تر سیگنال های با فرکانس بالا، باید به تناوب از میدان ها الکتریکی و مغناطیسی ارسال شوند. با این فناوری میزان انتقال انرژی به ۱۰ برابر (۵۰ میکرووات برای آنتنی به شعاع یک میلی متر) و عمق انتقال به ۵ سانتی متر زیر پوست رسید. همچنین آنتن می تواند در هر وضعیتی انرژی را تامین کند که این مسئله برای «بدن همیشه در حرکت» انسان عالی است.
البته، این گجت کاشتنی در این مرحله تجاری نیست و فقط برای اثبات قابل انجام بودن این روش طراحی شده، اما می توانیم کاملا امیدوار باشیم که فاصله چندانی با باتری های شارژ بیسیم در بدن نداریم.
[h=3]
کاشتنی های داخل چشمی که از نور برای تامین انرژی استفاده می کنند[/h]
در سال های اخیر، گام های موثری برای برگرداندن بینایی به روشندلان برداشته شده است و هنوز هم این روند معجزه وار ادامه دارد. دانشمندان دانشگاه استنفورد یک کاشتنی داخل چشمی طراحی کرده اند که به نابینایی ناشی از آسیب شبکیه کمک می کند. کاشتنی های فعلی از باتری و سیم استفاده می کنند ولی کاشتنی جدید انرژی خود را از اشعه هایی با طیف نزدیک به مادون قرمز تامین می کند.
در ابتدا تصویری که روبروی بیمار قرار دارد با استفاده از یک دوربین - که روی عینک بیمار نصب شده - ذخیره و برای کاشتنی داخل چشمی ارسال می شود. این کاشتنی با استفاده از اطلاعات دریافتی عصب بینایی را تحریک می کند و در اثر این تحریک بیمار یک درک اولیه از تصویر پیدا می کند (طبعا تصویری که بیمار درک می کند به خوبی تصویری که ما با چشم هایمان می بینیم نخواهد بود، ولی همین هم بسیار خارق العاده است).
این کاشتنی هنوز روی انسان ها امتحان نشده است ولی به آینده آن می توان خوش بین بود.
[h=3]
باتری هایی که از صدای «باس» انرژی می گیرند[/h]
ما همه نوع کاشتنی پزشکی در این سال ها دیده ایم، اما تا حالا کاشتنی ای که از صدای موسیقی قدرت بگیرد ندیده بودیم. محققان دانشگاه Purdue یک سیستم میکرو الکترو مکانیکی حساس به فشار ساخته اند که با استفاده از امواج صوتی انرژی تولید می کند. آنها برای اثبات موفقیت این فناوری یک گجت ساخته اند که در مواجهه یک صدا - یا آهنگ - با فرکانسی بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ هرتز (که در انتهای محدوده شنوایی انسان قرار دارد)، به ویبره در می آید. زمانی که ویبره متوقف شود، الکتریسیته تولید و نهایتا از طریق امواج رادیویی یک پیام ارسال می شود که در مونیتور می توان آن را دید.
هنوز تا تولید انبوه و به صرفه این تکنولوژی نیز فاصله داریم اما خوشحال هستیم که در آینده قرار است علاوه بر خودمان، کاشتنی های داخل بدن مان نیز از شنیدن صدای موسیقی انرژی بگیرند.
منبع : نارنجی
