[h=2][/h]
از شبهاتی که بین دانشجویان وجود دارد این است که لذت روابط نامشروع(دوستی با نامحرم و ...) بیشتر از حلال آن است ،حتی کسی که ازدواج کرده بود می گفت لذت صحبت با همسرم خیلی کمتر از صحبت با دوست دخترم است و ... پاسخ چیست؟
این روزها بازار این حرف ها خیلی داغ است، حرف ها و شعارهایی که خبر از شیوع یک بیماری خطرناک می دهد بیماری ای که دین و دنیای جوانان عزیز را در معرض نابودی قرار داده است و بنیان خانواده ها را چون موریانه می خورد و نابود می کند .
حرف از ارتباط های متنوع ،به روز بودن ،لذت بیشتر از جوانی، اقتضای زمان و رفاقت دختر و پسر ، همه مقولاتی است که خبر از بیماری بی حیایی می دهد، خبر از کمرنگ شدن ارزش های معنوی می دهد. خبر از سیاه شدن روح هایی پاک می دهد که از روی جهل و هوی و هوس به ورطه سقوط نزدیک و نزدیکتر می شوند. نوگلانی که در یک محیط مسموم به سم های تلبیغات و جوسازی ها راه کج کرده و شتابان و دوان دوان سراشیبی های نباید ها را پشت سر می گذارند . به کجا می رویم ؟ به کجا خواهیم رسید؟ و به چه قیمتی ؟کاش لحظه ای درنگ می کردیم و می اندیشیدیم .
باید توجه داشت که لذت و شادمانی تنها در لذت های مادی گذرا خلاصه نمی شود. لذت و شادمانی واقعی در هر چه بیشتر نزدیک شدن به هدف والای آفرینش و آراسته شدن به خو و خصلت های انسانی و الهی است. به گفته ارسطو: «شادمانی عبارت است از پروراندن عالی ترین صفات و خصایص انسانی.
گناه، لذتی زودگذر را به همراه دارد، ولی بدنبال خود عذاب وجدان و تشویش روحی می آورد؛ چرا که روح و وجدان آماده لذت بردن نمی باشند. لذت حرام و نامشروع، برای انسان سالم و طبیعی، تلخ و ناگوار است. اگر کسی ذائقه سالم داشته باشد هرگز حاضر نیست لذت های معنوی را با همه لذت های ظاهری و مادی مبادله کند .
ارضای تمایلات و خواهش های دل به هر صورت و در هر شرایط شادی آور نیست. گاه پرهیز از لذت حرام، لذت بخش تر از رسیدن و نیل به آن لذت است. چشم پوشیدن از منظره ای حرام و گوش ندادن به سخنی ناروا و حرام، گرچه سخت و دشوار و همراه با ناراحتی و فشار است، ولی شادی و لذتی درونی ایجاد می کند که قابل لمس و ادراک است.
اگر لذت ترک لذت بدانی
دگر لذت نفس لذت ندانی
آدمی اگر بداند حق تعالی جهان هستی را به خاطر او آفریده و آن را در تسخیر انسان قرار داده است تا با استفاده از آن به کمال نهائی خویش که قرب و خلافت و ولایت حق است برسد دیگر نمی تواند بپذیرد که همواره با گناه و معصیت راه دوری و نقصان خویش را طی نماید و خود را از چشم خدای عالم و اولیاء مقربین بیندازد و خوار و خفیف نماید
آن لذتی که به دنبال خود، عذاب روح و خشم الهی و خواری معنوی را به دنبال داشته باشد در واقع درد و الم است، هر چند به ظاهر لذت است و بر عکس آن، عذاب و ناراحتی ظاهری که آرامش وجدان و خشنودی حق را به دنبال داشته باشد، در واقع باطن لذت است. امیرمۆمنان(علیه السلام) در حکمت 121 از نهج البلاغه در این باره می فرماید: «چقدر فاصله بین دو عمل دور است: عملی که لذتش می رود و کیفر آن می ماند و عملی که رنج آن می گذرد و پاداش آن ماندگار است»
هر لذتی که در شرع مقدس حرام شده، ظاهرش لذت و خوشی، ولی باطن و سرانجام آن عذاب و رنج است؛ و دین مقدس به خاطر رعایت مصلحت و کمال انسان ها این عمل را حرام کرده است چون عملی است که روح انسان را تیره و تار می کند و فطرت او را محجوب و پوشیده می سازد و سدی در برابر تکامل و سعادت او می گردد.
به همین خاطر پزشک مهربان و دلسوز مریض را از خوردن غذایی لذیذ که به حال او زیان بخش است منع و محروم میکند، تا زمینه بهبودی و سلامتی او را فراهم آورد. سفارش به دوری از نگاه ناروا و رابطه ناسالم، که در کام انسان های مریض شیرین و لذت بخش است، و زمینه ساز هزاران آسیب فردی و اجتماعی است نیز به همین خاطر است.
مشکل جای دیگر است باید علت اصلی مشکل را شناخت و سپس راه حل اساسی برای آن اندیشید. یکی از مهمترین علل تمایل انسان به ویژه جوانان به گناه جهل و عدم شناخت آنها از عملی است که انجام می دهند. به عنوان مثال اگر کسی یک شربت بسیار گوارا تهیه کرده باشد ولی آن را با میکروبی آلوده کرده باشد و کسی که می خواهد این شربت را بنوشد نداند این شربت به ظاهر گوارا و لذتبخش، آلوده است و به محض خوردن مبتلا به بیماری می شود، طبیعی است که این فرد تشنه و نیازمند به شربت، آنرا می نوشد و در آن لحظات اول نیز برای او بسیار لذتبخش است؛ اما دقایقی بعد روی تخت بیمارستان با درد، دست و پنجه نرم می کند و هنگامی که پزشک معالج علت بیماری او را آلودگی آن شربت اعلان می کند، با خودش می گوید ای کاش آن شربت لعنتی را نخورده بودم. بنابراین همه رفتارهای گناه آلود به ظاهر شیرین و گوارا، همان شربت مسموم و آلوده است.
از شبهاتی که بین دانشجویان وجود دارد این است که لذت روابط نامشروع(دوستی با نامحرم و ...) بیشتر از حلال آن است ،حتی کسی که ازدواج کرده بود می گفت لذت صحبت با همسرم خیلی کمتر از صحبت با دوست دخترم است و ... پاسخ چیست؟
این روزها بازار این حرف ها خیلی داغ است، حرف ها و شعارهایی که خبر از شیوع یک بیماری خطرناک می دهد بیماری ای که دین و دنیای جوانان عزیز را در معرض نابودی قرار داده است و بنیان خانواده ها را چون موریانه می خورد و نابود می کند .
حرف از ارتباط های متنوع ،به روز بودن ،لذت بیشتر از جوانی، اقتضای زمان و رفاقت دختر و پسر ، همه مقولاتی است که خبر از بیماری بی حیایی می دهد، خبر از کمرنگ شدن ارزش های معنوی می دهد. خبر از سیاه شدن روح هایی پاک می دهد که از روی جهل و هوی و هوس به ورطه سقوط نزدیک و نزدیکتر می شوند. نوگلانی که در یک محیط مسموم به سم های تلبیغات و جوسازی ها راه کج کرده و شتابان و دوان دوان سراشیبی های نباید ها را پشت سر می گذارند . به کجا می رویم ؟ به کجا خواهیم رسید؟ و به چه قیمتی ؟کاش لحظه ای درنگ می کردیم و می اندیشیدیم .
باید توجه داشت که لذت و شادمانی تنها در لذت های مادی گذرا خلاصه نمی شود. لذت و شادمانی واقعی در هر چه بیشتر نزدیک شدن به هدف والای آفرینش و آراسته شدن به خو و خصلت های انسانی و الهی است. به گفته ارسطو: «شادمانی عبارت است از پروراندن عالی ترین صفات و خصایص انسانی.
گناه، لذتی زودگذر را به همراه دارد، ولی بدنبال خود عذاب وجدان و تشویش روحی می آورد؛ چرا که روح و وجدان آماده لذت بردن نمی باشند. لذت حرام و نامشروع، برای انسان سالم و طبیعی، تلخ و ناگوار است. اگر کسی ذائقه سالم داشته باشد هرگز حاضر نیست لذت های معنوی را با همه لذت های ظاهری و مادی مبادله کند .
ارضای تمایلات و خواهش های دل به هر صورت و در هر شرایط شادی آور نیست. گاه پرهیز از لذت حرام، لذت بخش تر از رسیدن و نیل به آن لذت است. چشم پوشیدن از منظره ای حرام و گوش ندادن به سخنی ناروا و حرام، گرچه سخت و دشوار و همراه با ناراحتی و فشار است، ولی شادی و لذتی درونی ایجاد می کند که قابل لمس و ادراک است.
اگر لذت ترک لذت بدانی
دگر لذت نفس لذت ندانی
آدمی اگر بداند حق تعالی جهان هستی را به خاطر او آفریده و آن را در تسخیر انسان قرار داده است تا با استفاده از آن به کمال نهائی خویش که قرب و خلافت و ولایت حق است برسد دیگر نمی تواند بپذیرد که همواره با گناه و معصیت راه دوری و نقصان خویش را طی نماید و خود را از چشم خدای عالم و اولیاء مقربین بیندازد و خوار و خفیف نماید
آن لذتی که به دنبال خود، عذاب روح و خشم الهی و خواری معنوی را به دنبال داشته باشد در واقع درد و الم است، هر چند به ظاهر لذت است و بر عکس آن، عذاب و ناراحتی ظاهری که آرامش وجدان و خشنودی حق را به دنبال داشته باشد، در واقع باطن لذت است. امیرمۆمنان(علیه السلام) در حکمت 121 از نهج البلاغه در این باره می فرماید: «چقدر فاصله بین دو عمل دور است: عملی که لذتش می رود و کیفر آن می ماند و عملی که رنج آن می گذرد و پاداش آن ماندگار است»
هر لذتی که در شرع مقدس حرام شده، ظاهرش لذت و خوشی، ولی باطن و سرانجام آن عذاب و رنج است؛ و دین مقدس به خاطر رعایت مصلحت و کمال انسان ها این عمل را حرام کرده است چون عملی است که روح انسان را تیره و تار می کند و فطرت او را محجوب و پوشیده می سازد و سدی در برابر تکامل و سعادت او می گردد.
به همین خاطر پزشک مهربان و دلسوز مریض را از خوردن غذایی لذیذ که به حال او زیان بخش است منع و محروم میکند، تا زمینه بهبودی و سلامتی او را فراهم آورد. سفارش به دوری از نگاه ناروا و رابطه ناسالم، که در کام انسان های مریض شیرین و لذت بخش است، و زمینه ساز هزاران آسیب فردی و اجتماعی است نیز به همین خاطر است.
مشکل جای دیگر است باید علت اصلی مشکل را شناخت و سپس راه حل اساسی برای آن اندیشید. یکی از مهمترین علل تمایل انسان به ویژه جوانان به گناه جهل و عدم شناخت آنها از عملی است که انجام می دهند. به عنوان مثال اگر کسی یک شربت بسیار گوارا تهیه کرده باشد ولی آن را با میکروبی آلوده کرده باشد و کسی که می خواهد این شربت را بنوشد نداند این شربت به ظاهر گوارا و لذتبخش، آلوده است و به محض خوردن مبتلا به بیماری می شود، طبیعی است که این فرد تشنه و نیازمند به شربت، آنرا می نوشد و در آن لحظات اول نیز برای او بسیار لذتبخش است؛ اما دقایقی بعد روی تخت بیمارستان با درد، دست و پنجه نرم می کند و هنگامی که پزشک معالج علت بیماری او را آلودگی آن شربت اعلان می کند، با خودش می گوید ای کاش آن شربت لعنتی را نخورده بودم. بنابراین همه رفتارهای گناه آلود به ظاهر شیرین و گوارا، همان شربت مسموم و آلوده است.