دیدن این تاپیک در ماه محرم برای همه اعضا منجی الزامی است/یاحسیـــــن
- نویسنده موضوع یار آقا
- تاریخ شروع
محمّد بن جعفر رزّاز از دائى خود محمّد بن حسين بن ابى الخطاب، از نضر بن مزاحم، از عمر بن سعد از على بن حمّاد، از عمرو بن شمر، از جابر، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل كرده كه آن حضرت فرمودند:
حضرت على عليه السّلام به حضرت امام حسين عليه السّلام فرمودند:
اى ابا عبد اللَّه از قديم ثابت و مسلّم شده كه تواسوه و مقتداى خلق مىباشى.
حسين عليه السّلام عرضه داشت: فدايت شوم حالم چيست؟
حضرت على عليه السّلام فرمودند: مى دانى آنچه را كه خلق نمىدانند و عنقريب عالم به آنچه مىداند منتفع خواهد شد، فرزندم بشنو و ببين پيش از آنكه مبتلا گردى، قسم به كسى كه جانم در دست او است بنو اميه خون تو را خواهند ريخت ولى نمىتوانند تو را از دينت جدا كرده و قادر نيستند ياد پروردگارت را از خاطرت ببرند.
حسين عليه السّلام عرض كرد: قسم به كسى كه جانم در دست او است همين قدر مرا كافى است به آنچه خدا نازل فرموده اقرار داشته و گفتار پيامبر خدا را تصديق داشته و كلام پدرم را تكذيب نمى كنم.
كامل الزيارات
نفرين و لعنت نمودن كبوتران در حق قاتلين حضرت امام حسين عليه السّلام
پدر و برادرم و على بن الحسين و محمّد بن الحسن جملگى از احمد بن ادريس بن احمد، از ابى عبد اللَّه جامورانى از حسن بن علىّ بن ابى حمزه از صندل (صفوان نسخه ب) از داود بن فرقد نقل كردهاند وى گفت:
در خانه امام صادق عليه السّلام نشسته بودم، چشمم به كبوتر خوانا افتاد كه مشغول خواندن بود و زياد مىخواند، امام عليه السّلام به من نگاه نموده و فرمودند:
اى داود مى دانى اين حيوان چه مىگويد؟
عرض كردم: خير فدايت شوم.
حضرت فرمودند: قاتلين حسين بن على عليهما السّلام را نفرين مىكند از اين حيوان تهيه كنيد و در منازلتان نگهدارى كنيد.
و پدرم رحمة اللَّه عليه و جماعتى از اساتيدم از سعد بن عبد اللَّه، از ابى عبد اللَّه جامورانى به اسنادش مثل همين حديث را نقل كردهاند.
اى داود مى دانى اين حيوان چه مىگويد؟
عرض كردم: خير فدايت شوم.
حضرت فرمودند: قاتلين حسين بن على عليهما السّلام را نفرين مىكند از اين حيوان تهيه كنيد و در منازلتان نگهدارى كنيد.
و پدرم رحمة اللَّه عليه و جماعتى از اساتيدم از سعد بن عبد اللَّه، از ابى عبد اللَّه جامورانى به اسنادش مثل همين حديث را نقل كردهاند.
. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله در بیمارى سعد بن عباده
صحیح مسلم از عبداللّه بن عمر روایت می کند که :
سعد بن عباده بیمار شد و رسول خدا ، همراه با عبدالرحمان بن عوف و سعد بن ابى وقاص و عبداللّه بن مسعود به دیدار او رفتند. بر بالینش که رسیدند مدهوشش یافتند . پیامبر فرمود: آیا جان سپرده است؟ گفتند : نه، اى رسول خد ا! پیامبر به گریه ا فتاد. مردم نیز که گریستن رسول خدا صلى الله علیه و آله را دیدند به گریه افتادند . « پیامبر فرمود: آیا نمى شنوید؟ خداوند برسرشک دیده عذاب نمى کند، و بر اندوه دل نیز، ولى به خاطر این ( با اشاره به زبان خود) عذاب مى کند یا مى بخشاید » (1)
2. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله بر پسرش ابراهیم
پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم)هنگام مرگ فرزند دلبندش ابراهیم، مى گریست و مى فرمود:
«العین تدمع، و القلب یحزن، و لا نقول الاّ ما یَرضى ربنا و انّا بك یا ابراهیم لمحزونون»(2)
«چشم مى گرید و قلب مى سوزد و جز آنچه مورد رضایت خدا است نگوییم. اى ابراهیم! ما در فراق تو در اندوهیم».
تاریخ نگاران و سیره نویسان نوشته اند: هنگامیكه ابراهیم فرزند رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم)در حال احتضار بود، پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)وارد خانه شد و او را در دامن مادرش دید. او راگرفت و در دامان خود خواباند و فرمود:
«یا ابراهیم انّا لن نغنى عنك من اللّه شیئاً ـ ثم ذرفت عیناه و قال: ـ انا بك یا ابراهیم لمحزونون، تبكى العین و یحزن القلب و لانقول ما یُسخط الربّ و لولا انّه امرٌ حقُّ و وعدٌ صدق و انّها سبیل مأتیة، لحزنّا علیك حزناً شدیداً اشدّ من هذا»(3)
«اى ابراهیم! كارى از ما ساخته نیست، سپس اشك چشمان آن حضرت را فرا گرفت و فرمود: ـ ما در فراق تو اندوهناكیم، چشم گریان است و قلب سوزان و آنچه خشم خدا را موجب شود بر زبان نرانیم و اگرنبود كه مرگ حق است و وعده ایست صادق و راهى است كه همه باید بروند، اندوه ما بر تو صد چندان از این بود».
این روایت در سنن ابن ماجه چنین است: انس بن مالک گوید : هنگامى که ابراهیم پسر رسول خدا صلى الله علیه و آله جان سپرد، پیامبر صلى الله علیه و آله بر بالینش آمده بر روى او خم شد و گریست، سپس به حاضران فرمود :« او را در کفنهایش نپوشانید تا (براى آخرین بار ) دیدارش کنم » (4)
صحیح مسلم از عبداللّه بن عمر روایت می کند که :
سعد بن عباده بیمار شد و رسول خدا ، همراه با عبدالرحمان بن عوف و سعد بن ابى وقاص و عبداللّه بن مسعود به دیدار او رفتند. بر بالینش که رسیدند مدهوشش یافتند . پیامبر فرمود: آیا جان سپرده است؟ گفتند : نه، اى رسول خد ا! پیامبر به گریه ا فتاد. مردم نیز که گریستن رسول خدا صلى الله علیه و آله را دیدند به گریه افتادند . « پیامبر فرمود: آیا نمى شنوید؟ خداوند برسرشک دیده عذاب نمى کند، و بر اندوه دل نیز، ولى به خاطر این ( با اشاره به زبان خود) عذاب مى کند یا مى بخشاید » (1)
2. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله بر پسرش ابراهیم
پیامبر اسلام (صلى الله علیه وآله وسلم)هنگام مرگ فرزند دلبندش ابراهیم، مى گریست و مى فرمود:
«العین تدمع، و القلب یحزن، و لا نقول الاّ ما یَرضى ربنا و انّا بك یا ابراهیم لمحزونون»(2)
«چشم مى گرید و قلب مى سوزد و جز آنچه مورد رضایت خدا است نگوییم. اى ابراهیم! ما در فراق تو در اندوهیم».
تاریخ نگاران و سیره نویسان نوشته اند: هنگامیكه ابراهیم فرزند رسول خدا (صلى الله علیه وآله وسلم)در حال احتضار بود، پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم)وارد خانه شد و او را در دامن مادرش دید. او راگرفت و در دامان خود خواباند و فرمود:
«یا ابراهیم انّا لن نغنى عنك من اللّه شیئاً ـ ثم ذرفت عیناه و قال: ـ انا بك یا ابراهیم لمحزونون، تبكى العین و یحزن القلب و لانقول ما یُسخط الربّ و لولا انّه امرٌ حقُّ و وعدٌ صدق و انّها سبیل مأتیة، لحزنّا علیك حزناً شدیداً اشدّ من هذا»(3)
«اى ابراهیم! كارى از ما ساخته نیست، سپس اشك چشمان آن حضرت را فرا گرفت و فرمود: ـ ما در فراق تو اندوهناكیم، چشم گریان است و قلب سوزان و آنچه خشم خدا را موجب شود بر زبان نرانیم و اگرنبود كه مرگ حق است و وعده ایست صادق و راهى است كه همه باید بروند، اندوه ما بر تو صد چندان از این بود».
این روایت در سنن ابن ماجه چنین است: انس بن مالک گوید : هنگامى که ابراهیم پسر رسول خدا صلى الله علیه و آله جان سپرد، پیامبر صلى الله علیه و آله بر بالینش آمده بر روى او خم شد و گریست، سپس به حاضران فرمود :« او را در کفنهایش نپوشانید تا (براى آخرین بار ) دیدارش کنم » (4)
در سنن ترمذى آمده است: جابربن عبداللّه گوید : پیامبر صلى الله علیه و آله دست عبدالرحمان بن عوف را گرفت و با وى بر بالین پسرش ابراهیم آمد و او را که در حال جان سپردن بود در برگرفت و بر دامن نهاد و گریستن آغازید . عبدالرحمان بن عوف گفت: آیا گریه مى کنى؟ مگر شما نبودى که از گریه کردن باز مى داشتى؟ در این هنگام عبدالرحمان ابن عوف به آن حضرت گفت: مگر شماخودتان از گریه بر اموات نهى نكردید؟ حضرت پاسخ داد:
«لا، ولكن نهیتُ عن صوتین احمقین و آخرین، صوت عند مصیبة و خمش وجوهو شقّ جیوب ورنّة شیطان، و صوت عن نغمة لهو، و هذه رحمة، و من لایرحم لایُرحم»(5)
«نه! اما از دو صداى جاهلانه و دو كار نهى كرده ام; داد و فریاد به هنگام واردآمدن مصیبت و خراش دادن صورت و پاره كردن گریبان و صداى گریه اى كه در حلق پیچانده شود كه شیطانى است، و صداى نغمه لهوآمیز. امّا این گریه من، ناشى از عطوفت و رحمت است و البته كسى كه رحم نكند، بر او رحم نشود»
3. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله در سوگ نوه خویش
در صحیح بخارى، روایت کنند : دختر پیامبر صلى الله علیه و آله براى آن حضرت پیام داد : نزد ما بیا که، یکی از پسران من در حال جان دادن است . پیامبر برخاست و همراه با سعد بن عباده و مردانى از اصحاب خویش به دیدار آنها آمدند . کودك را که در حال نفس زدن و جان دادن بود نزد آن حضرت آوردند. اشک از دیدگان پیامبر خدا روان شد . سعد گفت : اى رسول خدا ! چه مى بینم؟ فرمود : «رحمة یجعلها فى قلوب عباده ، انما یرحم اللَّه من عبادة الرحماء» (6)
«.این رحمت و عطوفتى است که خداوند در دلهاى بندگانش قرار داده است، و خداوند تنها بندگان رحیم و مهربان خود را مورد رحمت و بخشایش قرار مى دهد»
4. گریه پیامبر بر عموى خویش حمزه
پس از پایان نبرد احد رسول اكرم ( ص ) راهى شهر مدینه شد ، در آن هنگام زنان انصار در سوگ شهداى خویش مىگریستند . پیامبر با شنیدن مویه عزاداران ، از شهادت و غربت عمویش حمزه یاد كرد و فرمود : « و لكن حمزة لا بواكى له» «اما عمویم حمزة گریه كنندهاى ندارد . »
پیامبر پس از اندكى استراحت ، صداى ناله زنان انصار را شنیدند كه براى حمزه مىگریستند .(7)
5. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله بر شهداى جنگ موته:
در صحیح بخارى آمده است که:
پیامبر صل الله علیه و آله [چگونه شهید شدن ] زید و جعفر و ابن رواحه را، پیش از رسیدن خبر آنان ، براى مردم توصیف
کرد و فرمود: «زید پرچم را بر گرفت و ضربت خورد و شهید شد ! سپس جعفر پرچم را بر گرفت. او نیز شهید شد ! پس از آن ابن رواحه پرچم گرفت و شهید شد » پیامبر صلى الله علیه و آله در حالى این سخنان را مى فرمود که اشک از دیدگانش می ریخت (8)
6. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله بر جعفر بن ابى طالب
در تاریخ ابن اثیر و دیگر کتب مکتب خلفا روایتى است که فشرده آن چنین است:
هنگامى که جعفر و اصحاب او به شهادت رسیدند، رسول خدا صلى الله علیه و آله به خانه او رفت، فرزندانش را فرا خواند وآنان را در حالى که سرشک دیدگانش فرو مى ریخت بوئید [و نوازش کرد]. همسر جعفر، اسماء گفت: پدر و مادرم فداى شما باد، چه چیز شما را مى گریاند؟ آیا از جعفر و یاران او چیزى به شما رسیده؟ فرمود آرى، امروزشهید شدند. اسماء گفت : من برخاستم و صیحه زدم و زنان را گرد آوردم، وارد خانه فاطمه که شدم، دیدم او مى گرید و مى گوید: واى عمویم! و رسول خدا صلى الله علیه و آله [که چنین دید] فرمود: « به راستى که گریه کنندگان، باید بر مثل جعفر بگریند.» (9)
7. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله بر مزار مادرش آمنه
صحیح مسلم، و دیگر کتب روایی اهل سنت از ابوهریره روایت می کنند: ابوهریره گوید: پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله قبر مادرش را زیارت کرد و گریست و همه اطرافیان را گریانید. (10).
8. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله بر فرزندش حسین علیه السلام در مناسبتهاى گوناگون
*روایت نقل شده از عایشه :
در تاریخ ابن عساكر، مقتل خوارزمى ، مجمع الزوائد و دیگر كتب پیروان مكتب خلفا از ابى سلمه بن عبدالرحمن روایت كنند:
عایشه همسر پیامبر گوید: رسول خدا صلى الله علیه و آله كه حسین را بر ران خود نشانید، جبرئیل نزد او آمد و گفت : این پسر توست ؟ فرمود: آرى ، گفت : ولى امتت بزودى - پس از تو - او را مى كشند. دیدگان پیامبر صلى الله علیه و آله اشكبار شد. جبرئیل گفت : اگر بخواهى سرزمینى را كه در آن كشته مى شود به تو نشان مى دهم . فرمود: آرى چنین كن . جبرئیل نیر، خاكى از سرزمین طف = كربلا را به آن حضرت نمایاند.
در بررسى هاى تاریخى زندگانی پیامبر اکرم و صحابه ایشان، شاهد آنیم كه آنان، در برگزاری سوگواریها و عزاداریها بر اساس اقتضاى فطرى خویش رفتار كرده و در رثای برخی از در گذشتگان خویش به گریه و نوحه گری می پرداختند
در عبارت دیگرى چنین است : جبرئیل به سوى سرزمین طف در عراق اشاره كرد و تربتى سرخ فام بر گرفت و به او نشان داد و گفت : این تربت قتلگاه اوست .(11)
*روایت نقل شده از ام الفضل:
در مستدرك صحیحین ، تاریخ ابن عساكر، مقتل خوارزمى و دیگر كتب مكتب خلفا آمده است :
از ام الفضل دختر حارث روایت كنند كه او بر پیامبر خدا وارد شد و گفت : اى رسول خدا! من در شب گذشته خواب ناخوشایندى دیدم ! فرمود: چه دیده اى ؟ گفت : خیلى سخت است ، فرمود: چیست ؟ گفت : دیدم گویا قطعه اى از جسد شما جدا شد و در دامنم قرار گرفت ! رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: چیز خوبى دیده اى ،فاطمه انشاءالله پسرى به دنیا مى آورد و در دامان تو جاى مى گیرد پس گوید: پس از آن ، فاطمه - همان گونه كه پیامبر فرموده بود - حسین را به دنیا آورد، و او در دامن من جاى گرفت . روزى خدمت رسول خدا صلى الله علیه و آله رسیدم و حسین را در دامان آن حضرت نهادم ، اندكى بعد توجهش از من منصرف شد، بناگاه دیدم دیدگان پیامبر صلى الله علیه و آله سیل آسا اشك مى بارد! گوید: گفتم : اى نبى خدا! پدر و مادرم به فدایت ، شما را چه مى شود؟! فرمود: جبرئیل - علیه الصلاه و السلام - به دیدارم آمد و به من خبر داد كه ، امتم بزودى این پسرم را مى كشند. گفتم : این را؟! فرمود: آرى ، او قدرى از تربت سرخش را نیز براى من آورد.(12)
پی نوشتها:
1- صحیح مسلم ،ج 2،، كتاب الجنائز ، باب 6،ص 636
2- سنن ابن داود،ج1،ص58
3- السیرة الحلبیه،ج3، ص348
4- سنن ابن ماجه، كتاب الجنائز ج 1، ص 473
5- سنن ترمذى، ج 4، ص 226 ، كتاب الجنائز، باب الرخصة فى البكاء على المیت . این حدیث نزد علماى حدیث شناس مكتب خلفا حدیثى حسن است.
6- صحیح بخارى، كتاب الجنائز، باب قول النبى صلى الله علیه و آله- كتاب المرضى، باب عبادة الصبیان، ج 4، ص 3و 191
7- طبقات ابن سعد، ج 3، ص 11
8- صحیح بخارى، ج 2، ص 2ظ 4 ، كتاب فضائل الصحابة، باب مناقب خالد- البدایة والنهایة، ج 4، ص 255 - سنن الكبرى، ج 4، ص 7ظ - انساب الاشراف، ج 2، ص. 43
9- تاریخ ابن اثیر، ج 2، ص 9ظ در شرح حال جعفر طیار.
10- صحیح مسلم، ج 2، ص 671 ، كتاب الجنائز، باب 36 ، حدیث 1ظ 8 -مسند احمد، ج 2، ص 441
11- طبقات ابن سعد، حدیث 269- تاریخ ابن عساكر، شرح حال امام حسین - علیه السلام - حدیث 627- مقتل خوارزمى ، جلد 1 ص 159-مجمع الزوائد، جلد9 ص 187 و 188.
12- مستدرك صحیحین ، جلد 3 ص 176 و فشرده آن در ص 179- تاریخ ابن عساكر، حدیث 631 - مقتل خوارزمى ، جلد 1 ص 159 و 162
«لا، ولكن نهیتُ عن صوتین احمقین و آخرین، صوت عند مصیبة و خمش وجوهو شقّ جیوب ورنّة شیطان، و صوت عن نغمة لهو، و هذه رحمة، و من لایرحم لایُرحم»(5)
«نه! اما از دو صداى جاهلانه و دو كار نهى كرده ام; داد و فریاد به هنگام واردآمدن مصیبت و خراش دادن صورت و پاره كردن گریبان و صداى گریه اى كه در حلق پیچانده شود كه شیطانى است، و صداى نغمه لهوآمیز. امّا این گریه من، ناشى از عطوفت و رحمت است و البته كسى كه رحم نكند، بر او رحم نشود»
3. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله در سوگ نوه خویش
در صحیح بخارى، روایت کنند : دختر پیامبر صلى الله علیه و آله براى آن حضرت پیام داد : نزد ما بیا که، یکی از پسران من در حال جان دادن است . پیامبر برخاست و همراه با سعد بن عباده و مردانى از اصحاب خویش به دیدار آنها آمدند . کودك را که در حال نفس زدن و جان دادن بود نزد آن حضرت آوردند. اشک از دیدگان پیامبر خدا روان شد . سعد گفت : اى رسول خدا ! چه مى بینم؟ فرمود : «رحمة یجعلها فى قلوب عباده ، انما یرحم اللَّه من عبادة الرحماء» (6)
«.این رحمت و عطوفتى است که خداوند در دلهاى بندگانش قرار داده است، و خداوند تنها بندگان رحیم و مهربان خود را مورد رحمت و بخشایش قرار مى دهد»
4. گریه پیامبر بر عموى خویش حمزه
پس از پایان نبرد احد رسول اكرم ( ص ) راهى شهر مدینه شد ، در آن هنگام زنان انصار در سوگ شهداى خویش مىگریستند . پیامبر با شنیدن مویه عزاداران ، از شهادت و غربت عمویش حمزه یاد كرد و فرمود : « و لكن حمزة لا بواكى له» «اما عمویم حمزة گریه كنندهاى ندارد . »
پیامبر پس از اندكى استراحت ، صداى ناله زنان انصار را شنیدند كه براى حمزه مىگریستند .(7)
5. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله بر شهداى جنگ موته:
در صحیح بخارى آمده است که:
پیامبر صل الله علیه و آله [چگونه شهید شدن ] زید و جعفر و ابن رواحه را، پیش از رسیدن خبر آنان ، براى مردم توصیف
کرد و فرمود: «زید پرچم را بر گرفت و ضربت خورد و شهید شد ! سپس جعفر پرچم را بر گرفت. او نیز شهید شد ! پس از آن ابن رواحه پرچم گرفت و شهید شد » پیامبر صلى الله علیه و آله در حالى این سخنان را مى فرمود که اشک از دیدگانش می ریخت (8)
6. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله بر جعفر بن ابى طالب
در تاریخ ابن اثیر و دیگر کتب مکتب خلفا روایتى است که فشرده آن چنین است:
هنگامى که جعفر و اصحاب او به شهادت رسیدند، رسول خدا صلى الله علیه و آله به خانه او رفت، فرزندانش را فرا خواند وآنان را در حالى که سرشک دیدگانش فرو مى ریخت بوئید [و نوازش کرد]. همسر جعفر، اسماء گفت: پدر و مادرم فداى شما باد، چه چیز شما را مى گریاند؟ آیا از جعفر و یاران او چیزى به شما رسیده؟ فرمود آرى، امروزشهید شدند. اسماء گفت : من برخاستم و صیحه زدم و زنان را گرد آوردم، وارد خانه فاطمه که شدم، دیدم او مى گرید و مى گوید: واى عمویم! و رسول خدا صلى الله علیه و آله [که چنین دید] فرمود: « به راستى که گریه کنندگان، باید بر مثل جعفر بگریند.» (9)
7. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله بر مزار مادرش آمنه
صحیح مسلم، و دیگر کتب روایی اهل سنت از ابوهریره روایت می کنند: ابوهریره گوید: پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله قبر مادرش را زیارت کرد و گریست و همه اطرافیان را گریانید. (10).
8. گریه پیامبر صلى الله علیه و آله بر فرزندش حسین علیه السلام در مناسبتهاى گوناگون
*روایت نقل شده از عایشه :
در تاریخ ابن عساكر، مقتل خوارزمى ، مجمع الزوائد و دیگر كتب پیروان مكتب خلفا از ابى سلمه بن عبدالرحمن روایت كنند:
عایشه همسر پیامبر گوید: رسول خدا صلى الله علیه و آله كه حسین را بر ران خود نشانید، جبرئیل نزد او آمد و گفت : این پسر توست ؟ فرمود: آرى ، گفت : ولى امتت بزودى - پس از تو - او را مى كشند. دیدگان پیامبر صلى الله علیه و آله اشكبار شد. جبرئیل گفت : اگر بخواهى سرزمینى را كه در آن كشته مى شود به تو نشان مى دهم . فرمود: آرى چنین كن . جبرئیل نیر، خاكى از سرزمین طف = كربلا را به آن حضرت نمایاند.
در بررسى هاى تاریخى زندگانی پیامبر اکرم و صحابه ایشان، شاهد آنیم كه آنان، در برگزاری سوگواریها و عزاداریها بر اساس اقتضاى فطرى خویش رفتار كرده و در رثای برخی از در گذشتگان خویش به گریه و نوحه گری می پرداختند
در عبارت دیگرى چنین است : جبرئیل به سوى سرزمین طف در عراق اشاره كرد و تربتى سرخ فام بر گرفت و به او نشان داد و گفت : این تربت قتلگاه اوست .(11)
*روایت نقل شده از ام الفضل:
در مستدرك صحیحین ، تاریخ ابن عساكر، مقتل خوارزمى و دیگر كتب مكتب خلفا آمده است :
از ام الفضل دختر حارث روایت كنند كه او بر پیامبر خدا وارد شد و گفت : اى رسول خدا! من در شب گذشته خواب ناخوشایندى دیدم ! فرمود: چه دیده اى ؟ گفت : خیلى سخت است ، فرمود: چیست ؟ گفت : دیدم گویا قطعه اى از جسد شما جدا شد و در دامنم قرار گرفت ! رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: چیز خوبى دیده اى ،فاطمه انشاءالله پسرى به دنیا مى آورد و در دامان تو جاى مى گیرد پس گوید: پس از آن ، فاطمه - همان گونه كه پیامبر فرموده بود - حسین را به دنیا آورد، و او در دامن من جاى گرفت . روزى خدمت رسول خدا صلى الله علیه و آله رسیدم و حسین را در دامان آن حضرت نهادم ، اندكى بعد توجهش از من منصرف شد، بناگاه دیدم دیدگان پیامبر صلى الله علیه و آله سیل آسا اشك مى بارد! گوید: گفتم : اى نبى خدا! پدر و مادرم به فدایت ، شما را چه مى شود؟! فرمود: جبرئیل - علیه الصلاه و السلام - به دیدارم آمد و به من خبر داد كه ، امتم بزودى این پسرم را مى كشند. گفتم : این را؟! فرمود: آرى ، او قدرى از تربت سرخش را نیز براى من آورد.(12)
پی نوشتها:
1- صحیح مسلم ،ج 2،، كتاب الجنائز ، باب 6،ص 636
2- سنن ابن داود،ج1،ص58
3- السیرة الحلبیه،ج3، ص348
4- سنن ابن ماجه، كتاب الجنائز ج 1، ص 473
5- سنن ترمذى، ج 4، ص 226 ، كتاب الجنائز، باب الرخصة فى البكاء على المیت . این حدیث نزد علماى حدیث شناس مكتب خلفا حدیثى حسن است.
6- صحیح بخارى، كتاب الجنائز، باب قول النبى صلى الله علیه و آله- كتاب المرضى، باب عبادة الصبیان، ج 4، ص 3و 191
7- طبقات ابن سعد، ج 3، ص 11
8- صحیح بخارى، ج 2، ص 2ظ 4 ، كتاب فضائل الصحابة، باب مناقب خالد- البدایة والنهایة، ج 4، ص 255 - سنن الكبرى، ج 4، ص 7ظ - انساب الاشراف، ج 2، ص. 43
9- تاریخ ابن اثیر، ج 2، ص 9ظ در شرح حال جعفر طیار.
10- صحیح مسلم، ج 2، ص 671 ، كتاب الجنائز، باب 36 ، حدیث 1ظ 8 -مسند احمد، ج 2، ص 441
11- طبقات ابن سعد، حدیث 269- تاریخ ابن عساكر، شرح حال امام حسین - علیه السلام - حدیث 627- مقتل خوارزمى ، جلد 1 ص 159-مجمع الزوائد، جلد9 ص 187 و 188.
12- مستدرك صحیحین ، جلد 3 ص 176 و فشرده آن در ص 179- تاریخ ابن عساكر، حدیث 631 - مقتل خوارزمى ، جلد 1 ص 159 و 162
ثواب كسى كه آب نوشيده و ياد امام حسين عليه السّلام نموده و كشنده آن حضرت را لعنت كند
در محضر مبارك امام صادق عليه السّلام بودم، حضرت آب طلبيدند و زمانى كه آب را نوشيدند ديدم در حضرت حالت گريه پيدا شد و دو چشم آن حضرت غرق اشك شد سپس به من فرمودند:
اى داود خدا قاتل حسين عليه السّلام را لعنت كند، بنده اى نيست كه آب نوشيده و حسين عليه السّلام را ياد نموده و كشندهاش را لعنت كند مگر آنكه خداوند منّان صد هزار حسنه براى او منظور مىكند و صد هزار گناه از او محو كرده و صد هزار درجه مقامش را بالا برده و گويا صد هزار بنده آزاد كرده و روز قيامت حق تعالى او را با قلبى آرام و مطمئن محشورش مىكند.
محمّد بن يعقوب، از علىّ بن محمّد، از سهل بن زياد، از جعفر بن ابراهيم حضرمى، از سعد بن سعد مثل همين حديث را نقل كرده است.
حضرت امام حسين علیه السلام كشته اشک بوده و هيچ مؤمنى او را ياد نمى كند مگر آنكه برايش میگريد
پدرم و على بن الحسين و محمّد بن الحسن رحمة اللَّه عليهم جملگى از سعد بن عبد اللَّه، از احمد بن محمّد بن عيسى از سعيد بن جناح از ابى يحيى حذّاء، از برخى اصحاب از حضرت أبى عبد اللَّه عليه السّلام نقل كردهاند كه آن حضرت فرمودند:
امير المؤمنين عليه السّلام به حضرت حسين عليه السّلام نظر نموده پس فرمودند:
اى اشك هر مؤمنى.
حضرت حسين عليه السّلام عرض نمود:
اى پدر من اشگ هر مؤمنى هستم؟
امير المؤمنين عليه السّلام فرمود:
بلى پسرم.
حديث دوّم :
جماعتى از اساتيدم از محمّد بن يحيى عطّار، از حسين بن عبد اللَّه، از حسن اين على بن ابى عثمان، از حسن بن على بن عبد اللَّه بن مغيره، از أبى عماره منشد نقل كردهاند كه وى گفت:
نام حضرت امام حسين عليه السّلام هرگز در روزى نزد امام صادق عليه السّلام برده نشد كه در آن روز ايشان متبسّم و خندان باشند و مى فرمودند:
حسين عليه السّلام اشگ هر مؤمنى مىباشد.
يعنى ياد امام حسين عليه السّلام سبب اشگ هر مؤمنى مىباشد.
دعاء فرشتگان در حقّ زائرين قبر امام حسين عليه السّلام
محمّد بن جعفر رزّاز كوفى از دائى خود محمّد بن الحسين بن ابى الخطّاب، از موسى بن سعدون، از عبد اللَّه بن قاسم از عمر بن ابان الكلبى، از ابان بن تغلب نقل كرده كه وى گفت:
امام صادق ع:علیه السلام: فرمودند:
چهار هزار فرشته در اطراف قبر حضرت حسين بن على عليهما السّلام بوده كه جملگى ژوليده و گرفته و حزين مىباشند و تا روز قيامت بر آن جناب مىگريند، رئيس ايشان فرشتهاى است كه به او منصور گفته مىشود، هيچ زائرى به زيارت آن حضرت نمىرود مگر آنكه اين فرشتگان به استقبالش مىروند و هيچ وداعكنندهاى با قبر آن حضرت وداع نكرده مگر آنكه اين فرشتگان مشايعتش مىكنند و مريض نمىشود مگر آنكه عبادتش كرده و نمىميرد مگر آنكه ايشان بر جنازهاش نماز خوانده و از خدا طلب آمرزش برايش مىكنند.
حديث دوّم :
پدرم و محمّد بن الحسن و على بن الحسين، از سعد بن عبد اللَّه، از احمد بن محمّد بن عيسى، از على بن الحكم، از على بن ابى حمزه، از ابى بصير، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل كرده كه آن حضرت فرمودند:
خداوند متعال هفتاد هزار فرشته را بر قبر حضرت امام حسين عليه السّلام موكّل ساخته كه همگى ژوليده و غمگين بوده و هر روز بر آن حضرت صلوات فرستاده و زائرينش را دعاء كرده و مىگويند:
پروردگارا، اين جماعت زائرين حسين عليه السّلام هستند با ايشان چنين و چنان نما.
حديث سوّم :
حكيم بن داود از سلمه، از موسى بن عمر، از حسّان بصرى، از معاوية بن وهب، از حضرت ابى عبد اللَّه عليه السّلام نقل كرده كه آن جناب فرمودند:
زيارت حضرت امام حسين عليه السّلام را ترك مكن، آيا دوست ندارى در زمره كسانى باشى كه فرشتگان براى آنها دعاء مىكنند.
کامل الزیارات
فضيلت و اجر نماز فرشتگان براى زائرين قبر حضرت امام حسين علیه السلام
شنيدم از امام صادق عليه السّلام كه مىفرمودند:
خداوند متعال هفتاد هزار فرشته را بر قبر حضرت حسين بن على عليهما السّلام موكّل ساخته كه او را نزد قبر عبادت كنند، يك نماز از يك نفر آنها معادل با هزار نماز آدميان مىباشد و ثواب نمازشان براى زوار قبر حضرت امام حسين عليه السّلام و وزر و وبال براى قاتل آن حضرت كه لعنت خدا و ملائكه و مردم اجمعين بر او باد محسوب مىگردد.
