يك اندرز از امام حسين عليه السّلام
من شما را به تقواى الهى سفارش مىكنم و از روزهاى او شما را بر حذر مىدارم و پرچمها و نشانههايش را برايتان برافراشته مىسازم. گويا آنچه ترسناك است با ورودى هولناك و فرودى ناشناخته و مزهاى ناگوار در رسيده تا به جانهاى شما در آويزد و ميان شما و عمل فاصله اندازد؛ پس در مدت عمر باقى مانده در سايه تندرستى خود چنان در انجام عمل نيك شتاب كنيد كه گويا ناگهان آن بر شما شبيخون خواهد زد و شما را از روى زمين به درون زمين خواهد كشاند و از فراز آن به پستى و از انس [آشنايان و دوستان] به وحشت تنهايى و جدايى و از آسايش و روشنايى به تاريكى و از فضاى گشاده به فضاى تنگ خواهد انداخت. آنجا كه نه به ديدار خويشاوند روند، نه از بيمارى عيادت نمايند و نه به فريادگرى پاسخ گويند. خداوند ما و شما را بر هراسهاى آن روز يارى فرمايد و ما و شما را از شكنجه آن نجات بخشد و براى ما و شما پاداش شايانش را شامل نمايد.
اى بندگان خدا! اگر همين دنيا آخرين چشمانداز شما و منزل نهايىتان بود، ارزش آن را داشت كه انسان غمهاى خود را بزدايد و آن را به بوته فراموشى سپارد و تلاش و كوشش خود را در راستاى رهاسازى خويش از دست آن به كار گيرد ولى چگونه چنين باشد در حالى كه پس از اين جهان در گرو اعمال خويش است و براى رسيدگى به حسابش بازداشت خواهد شد. نه ياورى دارد كه او را باز دارد و نه پشتيبانى دارد كه از او حمايت نمايد. در آن روز ايمان آوردن كارساز نباشد اگر در دنيا بىايمان بوده است يا با داشتن ايمان خيرى كسب نكرده است.
«بگو: منتظر باشيد كه ما هم منتظريم» [سوره انعام (6)، آيه 158].
شما را به تقواى الهى سفارش مىكنم؛ زيرا خدا ضمانت داده كه هر كس اهل تقوى باشد از وضعى كه مورد پسندش نيست به وضع پسنديده و دلخواهش منتقل سازد «و از جايى كه حسابش را نمىكند، به او روزى رساند» [سوره طلاق (65)، آيه 3].
مبادا تو از كسانى باشى كه بر گناهان بندگان خدا بيمناك است ولى از عقوبت گناه خويش آسوده خاطر! زيرا خداى تبارك و تعالى در باره بهشتش فريب نمىخورد و دستيابى به آنچه نزد خداست جز به اطاعت از او- اگر خدا خواهد- امكان پذير نيست.
