بابک نیک طلب، در تابستان 1346 در تهران متولد شد. دوران کودکی اش را در پایتخت گذراند و در سال 1364 دیپلم گرفت. او سه سال بعد وارد دانش گاه پیام نور تهران شد و در سال 1373، مدرک کارشناسی زبان و ادبیات فارسی را گرفت.
نیک طلب از شانزده سالگی به شعر رو آورد. وی فرزند استاد احمد نیک طلب، متخلص به یاور همدانی، از شاعران بزرگ معاصر است. تاکنون شعرهای نیک طلب به صورت پراکنده، در بسیاری از نشریه ها، جُنگ ها و مجموعه شعرهای گوناگون چاپ شده است. او ساکن تهران و کارشناس ادبی وزارت آموزش و پرورش است و با حوزه هنری، مجله های رشد، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، شورای شعر سازمان فرهنگی ـ هنری شهرداری و ... همکاری دارد.
برخی آثار نیک طلب عبارتند از:
1. پیشواز روشنی؛
2. مجموعه های گلبانگ تربیت؛
3. پنجره های آسمان؛
4. نردبانی از ستاره.
نیک طلب، افزون بر گردآوری مجموعه شعر شاعران کودکان و نوجوانان برای امامان معصوم (ع)، خود نیز سروده هایی زیبا و شیوا در این زمینه دارد. نیک طلب شعری به نام «سایه صنوبر» دارد که برای حضرت موعود (عج) سروده است:
سبز در سبز، هر کجا سرسبز
آسمان و زمین، سراسر سبز
جنگل و کشت زار و کوهستان
خرّم و پُر طراوت و سرسبز
ابر، آن قدر مهربانی کرد
تا که شد خاک، بار دیگر سبز
دشت، از آتشِ شقایق، سرخ
باغ، در سایه صنوبر، سبز
سخن از خوبی تو می گوید
هر بنفشه، هر آبی و هر سبز
با تو باز، ای گُلِ همیشه بهار!
می شود برگ برگِ دفتر، سبز
آسمان و زمین، سراسر سبز
جنگل و کشت زار و کوهستان
خرّم و پُر طراوت و سرسبز
ابر، آن قدر مهربانی کرد
تا که شد خاک، بار دیگر سبز
دشت، از آتشِ شقایق، سرخ
باغ، در سایه صنوبر، سبز
سخن از خوبی تو می گوید
هر بنفشه، هر آبی و هر سبز
با تو باز، ای گُلِ همیشه بهار!
می شود برگ برگِ دفتر، سبز